Οι 19χρονοι έχουν πάντα δίκιο. Γιατί ακόμη δεν έχουν σκύψει το κεφάλι. Θα φτύνουν για πάντα μια ζωή δίχως ενδιαφέρον, περίπου προδιαγεγραμμένη. Ο ένας δεν είχε ακυρωμένο εισιτήριο, ο άλλος είχε μια χιλιάρα μηχανή.
Καμία πραγματογνωμοσύνη, καμία αυτοψία, δεν θα αποτυπώσει τις σκέψεις και τις ενέργειες τους. Κανένα πολιτικό κόμμα δεν θα τους εκφράσει. Μόνο να εκμεταλλευτούν τον θάνατο τους θα προσπαθήσουν, όσοι άλλωστε το συνηθίζουν για δεκαετίες…
Του ενός. Γιατί για τον δεύτερο δεν τίθεται θέμα. Με το κοντέρ κολλημένο στα 200 χιλιόμετρα ανά ώρα, κάνοντας σούζα λίγο πριν απογειωθεί, ο θάνατος του δεν προσφέρεται για «παράδειγμα απόγνωσης λόγω μνημονίου».
Οι 19χρονοι έχουν πάντα δίκιο. Γιατί ρισκάρουν, γιατί δεν λογαριάζουν από κοινωνικούς συμβιβασμούς, γιατί σκέπτονται και ενεργούν ως νέοι στη ζωή. Λογικό; Ενδεχομένως όχι, αλλά δεν δίνουν δεκάρα για τα σχόλια ημών των υπολοίπων, ιδίως των πανεπιστημιακών και των συγγραφέων, που ήταν κάποτε «επαναστάτες», της «αριστεράς» (με πρόοδο ή με πρόσοδο).
Άλλωστε, επανάσταση και αντίσταση χωρίς την αριστερά δεν υπάρχει, όπως δεν νοείται και αντισυστημική σκέψη, έξω από τα περιχαρακωμένα όρια της φτωχής ελληνικής αριστερόστροφης διανόησης…
Η Λένα Διβάνη βρήκε τη στιγμή να υπερασπιστεί τον διωκόμενο κλάδο των ελεγκτών χαρακτηρίζοντας τον νεκρό «τζαμπατζή», ο Τατσόπουλος τη φίλη του και ο Χωμενίδης (πιο προσεκτικός) να κάνει ένα like στο σχόλιο.
Η ιστορία θα σήκωνε πολύ πλάκα, αν στη μέση δεν βρισκόταν ο θάνατος του 19χρονου στο Περιστέρι.
Γερασμένοι «οργίλοι επαναστάτες» στα νιάτα τους, που βρήκαν την αυτοπραγμάτωση τους στο όραμα του ΓΑΠ ή του Αλέξη Τσίπρα…
Οι 19χρονοι έχουν πάντα δίκιο. Πάντα θα ειρωνεύονται τους μεσόκοπους αναλυτές μιας πραγματικότητας που αγνοούν. Οι βολεμένοι δεν θα κατανοήσουν ποτέ την «τρέλα» όσων δεν έκλεισαν ακόμη δύο δεκαετίες βίου…
Με τόσα «στεγανά» στη σκέψη τους, οι λεγόμενοι «διαμορφωτές της κοινής γνώμης», μόνο να υπηρετήσουν τα όποια αφεντικά τους θα μπορέσουν, υιοθετώντας την άποψη που τους βολεύει για την περίσταση.
Και οι 19χρονοι θα γελάνε από κάπου ψηλά, θα μιλάνε για ελεγκτές, για μηχανές, για το Στρατό, για σπουδές και γκόμενες, για ομάδες και δουλειές, αλλά και για τους οικείους τους που άφησαν πίσω.
Από τους υπόλοιπους δεν τους λείπει κανείς. Δεν τους καταλάβαινε κανένας…
http://www.antinews.gr/2013/08/18/224704