Ήταν 1η Αυγούστου του 1973, 40 χρόνια δηλαδή πριν, όταν ο Νίκος Ζαχαριάδης άφησε την τελευταία του πνοή, κρεμασμένος σε μια αυτοσχέδια αγχόνη, στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, όπου διέμενε παρανόμως εξόριστος και...
επι 24ώρου βάσεως επιτηρούταν με φυλάκιο από τις σοβιετικές αρχές, οι οποίες τον υποχρέωσαν να φέρει ταυτότητα με διαφορετικό όνομα: Νικολάι Νικολάγιεβιτς Νικολάγιεφ.
Ο άνθρωπος, ο οποίος απέκτησε τιμητικά τον τίτλο του σοβιετικού πολίτη και τον επίζηλο τίτλο του μέλους του ΚΚΣΕ, τερμάτισε τη ζωή του γιατί το καθεστώς στο οποίο αφιέρωσε τον βίο του δεν του επέτρεψε να γυρίσει στην Ελλάδα για να δικαστεί όπως είχε ο ίδιος ζητήσει.
Ο Ζαχαριάδης υμνήθηκε και τραγουδήθηκε όσο κανένας άλλος κομμουνιστής ηγέτης για να μισηθεί από ακόμη περισσότερους, οι οποίοι τον θεώρησαν υπεύθυνο για τον αιματηρό εμφύλιο που βύθισε την Ελλάδα στο σκότος.
Φέτος συμπληρώνονται 40 χρόνια από την αυτοκτονία του και 110 χρόνια από τη γέννησή του.