Του Γιώργου Καισάριου
Άκουγα χτες στην τηλεόραση για έναν νόμο (φορολογικής φύσεως) του 2011, που είχε περίπου 250 ερμηνευτικές εγκυκλίους. Ο καλεσμένος στην τηλεόραση είπε ότι όταν τελείωσαν όλες οι ερμηνευτικές διατάξεις, είχε ουσιαστικά αλλάξει η αρχική μορφή του νόμου.
Έχω αναφερθεί πολλές φορές στο παρελθόν στα παράξενα της ελληνικής νομολογίας. Όλοι αυτοί που κάνουν αυτές τις ερμηνείες είναι οι ίδιοι που ουσιαστικά κάνουν κουμάντο στην Ελλάδα. Αυτοί δεν είναι άλλοι από τους παρατρεχάμενους της κομματικής γραφειοκρατικής ολιγαρχίας στα ελληνικά υπουργεία. Τι σημασία έχει τι λέει ένας νόμος αν με μια ερμηνευτική διάταξη μπορεί να αλλάξει το νόημα του νόμου, ή κάνει τον νόμο τόσο δύσκολο να εφαρμοστεί, που ουσιαστικά τον ακυρώνει.
Δεν είναι δυνατόν μέσα σε αυτή την κρίση να θέλει κάποιος να μειώσει κάποιο φόρο και ο νόμος να είναι τόσο πολύπλοκος, που να ανοίγει παράθυρα παρερμηνειών ή να δίνει την αφορμή στις φορολογικές αρχές να μπορούν να βάζουν πρόστιμα από την μη σωστή εφαρμογή του.
Δυστυχώς το πρόβλημα δεν είναι μόνο με το ΦΠΑ στην εστίαση. Ολόκληρη η ελληνική νομολογία αποτελείται από ερμηνευτικές διατάξεις και ασάφειες που καθιστούν αδύνατον να μπορεί να επενδύσει κάποιος σε αυτή τη χώρα και να ξέρει που πατάει. Το ότι κάθε λίγο και λιγάκι αλλάζουν οι νόμοι με μοναδικό σκοπό να παγιδεύσουν τον κόσμο (βλέπε φωτοβολταϊκά) το αφήνω παντελώς απ΄ έξω.
Δεν ξέρω πόσα άρθρα έχω γράψει τα τελευταία 3 χρόνια για αυτά τα θέματα, αλλά θα το ξαναπώ:
Αν δεν περάσει η νομοθετική πρωτοβουλία από την κυβέρνηση στην βουλή, δεν σωζόμαστε με τίποτα. Αν δεν σταματήσουν οι ερμηνευτικές διατάξεις κανείς δεν θα είναι σίγουρος τι νομοί υπάρχουν, διότι ο κάθε ένας μπορεί να ερμηνεύσει όπως θέλει τον οποιονδήποτε νόμο. Αν δεν μπορεί το κοινοβούλιο να βγάλει έναν νόμο και αυτός ο νόμος να είναι αυτό που λέει και όχι κάτι άλλο, δεν μπορεί η χώρα να λειτουργήσει. Διότι σε ένα καθεστώς όπου κανείς δεν ξέρει τους νόμους, μην περιμένετε προκοπή.
Και το πρόβλημα δεν είναι θέμα κυβέρνησης, ή κόμματος εξουσίας. Το πρόβλημα είναι θεσμικό και πάνω από όλα συνταγματικό. Σε καμία χώρα τις αποφάσεις δεν τις παίρνει η κυβέρνηση και η βουλή απλά ακολουθεί χωρίς να κάνει τίποτα. Αυτό το χάλι το έχουμε μόνο εμείς. Σε καμία άλλη χώρα οι νομοθετικές διατάξεις δεν ερμηνεύονται από κάποιο γραφειοκράτη σε κάποιο υπουργείο ή ερμηνεύονται έτσι όπως θέλει η κεντρική εξουσία να ερμηνευτούν. Σε καμία άλλη χώρα, πέραν των νόμων, θα πρέπει κανείς να γνωρίζει και τις ερμηνευτικές διατάξεις, τις παρατηρήσεις και τους αστερίσκους.
Σε καμία άλλη χώρα οι νόμοι δεν πηγάζουν από κάποιο υπουργείο, με αποκλειστικό σκοπό να θέλει να εμφανιστεί αυτός ο υπουργός ότι τάχα κάτι έκανε. Και πάνω από όλα, σε καμία χώρα του κόσμου οι πολίτες της χώρας δεν μεταφράζουν τα όποια κατορθώματα σε κομματικό επίπεδο. Στην Ελλάδα όταν γίνει κάτι (σπουδαίο ας πούμε), λέμε "κοίτα να δεις το τάδε κόμμα έκανε αυτό η εκείνο”. Το “αυτό και το εκείνο” δεν το κάνει το κόμμα, το κάνει (παντού εκτός από την Ελλάδα) το νομοθετικό σώμα.
Αγαπητέ αναγνώστη, αν δεν αλλάξει ο τρόπος με τον οποίον παίρνουμε τις αποφάσεις σε αυτή τη χώρα, δεν θα αλλάξει τίποτα, όση καλή διάθεση και να υπάρχει από την οποιαδήποτε κυβέρνηση ή τον οποιονδήποτε πρωθυπουργό. Αν δεν περάσει η νομοθετική πρωτοβουλία στη βουλή (αντί της κυβέρνησης και όλους αυτούς που φτιάχνουν ερμηνείες), η χώρα αυτή δεν θα πει ποτέ μπροστά.
Και ένα μικρό αστείο (που ίσως να μην είναι και τόσο αστείο στην τελική) από έναν φίλο χτες στο Facebook: ΟΚ με το ΦΠΑ που είναι 13% αν το καταναλώσεις στο μαγαζί ή 23% αν το πάρεις μαζί σου. Τι γίνεται με ένα προϊόν που το αγοράζεις (πχ. φραπέ σε γυάλινο ποτήρι) από Μπιτς μπαρ και το τρως καθιστός στην άμμο, δηλαδή εκτός ορίων του μαγαζιού αλλά πρέπει να επιστρέψεις το ποτήρι; [Γιωργο πες στον φιλο σου να κοψει τις εξυπναδες γιατι αυτες ειναι που μας εφεραν εδω: Να ψαχνουμε το παραθυρο της απατεωνιας... εκτος αν εχει χρονια να παει σε παραλια και δεν ξερει οτι καμια καφετερια δεν σου δινει γιαλινο ποτηρι να το παρεις και να φυγεις σε παραλια που δεν ελεγχει]
george.kesarios@capital.gr
Πηγή:www.capital.gr