Της Ξένιας Κουναλάκη
Σάββατο πρωί, κέντρο της Αθήνας, καθ’ οδόν προς τη θάλασσα. Χέρι τροχαίας προτεταμένο μπροστά στο παρμπρίζ. «Σταματήστε παρακαλώ. Αδεια, ασφάλεια, δίπλωμα, ταυτότητα. ΚΤΕΟ;». Τι ΚΤΕΟ; Αφού είναι ολοκαίνουριο, του κουτιού το όχημα. «Ναι, αλλά έχουν περάσει τέσσερα χρόνια», επιμένει ο ένστολος και εξηγεί: «400 ευρώ η κλήση, η οποία θα σβηστεί αν περάσει εντός 10ήμερου, καθώς η καθυστέρηση είναι πολύ μικρή». Πανικός, κρύος ιδρώτας, κλάψα, είναι τα τρία στάδια. Μα, δεν έχω πάει μια μέρα διακοπές, ένα μπάνιο βγήκα να κάνω και θα τιμωρηθώ να τρέχω πέντε μέρες από τη μία υπηρεσία στην άλλη;
Αυστηρό βλέμμα, το μπράτσο του δίπλα στο δικό μου, σαφώς πιο ασπρουλιάρικο. «Εγώ έχω ένα κάνω διακοπές από το Πάσχα. Δεν είναι τίποτα. Ενα τέταρτο το ΚΤΕΟ και μετά στην Τροχαία ένα 10λεπτο». Με αυτήν την κοφτή επωδό κλείνει ο διάλογός μας. «Δεν υπάρχει κράτος», σιγουμουρμουρίζω με το ροζ χαρτάκι ανά χείρας.
Λοιπόν παραδόξως υπάρχει κράτος. Οντως το ΚΤΕΟ διαρκεί ελάχιστα. Πράγματι η αρμόδια υπηρεσία αναγνώρισε αμέσως ότι επρόκειτο περί μικρής καθυστέρησης κι έσβησε την κλήση. Αν ο άνδρας της Τροχαίας είχε υποκύψει στο δακρύβρεχτο μονόλογό μου και με είχε αφήσει να συνεχίσω τη μεγάλη πορεία προς την αθηναϊκή παραλία, θα είχα πάει ποτέ να κάνω τεχνικό έλεγχο και να βγάλω κάρτα καυσαερίων; Προφανώς όχι.
Η ίδια διαπίστωση παντού: το κράτος παρεμβαίνει και λειτουργεί ορθολογικά, εκεί που οι πολίτες επιχειρούν να διολισθήσουν στην αυθαιρεσία και τον σουρεαλισμό. Από τον ιδιοκτήτη νυχτερινού κέντρου στη Χαλκιδική και τη Μύκονο μέχρι τους καταστηματάρχες στις Αρχάνες που διεκδικούν το αναφαίρετο δικαίωμα στη φοροδιαφυγή, το κράτος επιχειρεί -μεταξύ άλλων- να αποκαταστήσει την κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν είναι δυνατόν να κόβονται οριζόντια μισθοί και συντάξεις, οι μισοί και πλέον νέοι να είναι άνεργοι κι οι μάνατζερ σκυλάδικων στα τουριστικά θέρετρα να παριστάνουν τους εξεγερμένους κατά της τρόικας, μην κόβοντας αποδείξεις, σερβίροντας αλκοόλ σε ανήλικους και απασχολώντας ανασφάλιστους εργαζόμενους.
Καλή η κοινωνική ανυπακοή, όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με απολυταρχικά καθεστώτα. Οταν όμως το κράτος παλεύει να επιβάλλει τον ορθό λόγο, τη νομιμότητα και την ισότητα των πολιτών, είναι σκόπιμο να αφήσουμε την επανάσταση για αργότερα. Και μια υποσημείωση: επειδή οι δημόσιοι υπάλληλοι, αντιμέτωποι με περικοπές μισθών και επικείμενη κινητικότητα, αλλά και τη γενικευμένη επιχείρηση απαξίωσης της δουλειάς τους, προσπαθούν να κάνουν καλά τη δουλειά τους και τις περισσότερες φορές το πετυχαίνουν, ας τους στερήσουμε τη «χαρά» της ομαδικής θεραπείας. Τα προβλήματα και τα ανικανοποίητα όνειρά μας καλύτερα να ξεδιπλωθούν στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή μας κι όχι στην πλησιέστερη ΔΟΥ.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ