"Η ανάγνωση αυτής της επιστολής, ίσως φανεί λίγο περίεργη.
Δεν γράφεται από ιδιοτέλεια ή από ανταπόδοση κάποιας ευεργεσίας.
Η καταγωγή μου δεν είναι από την Θεσσαλονίκη (είναι από την Ηλεία) ούτε ποτέ είχα κάποια δραστηριότητα εκεί. Το αναφέρω αυτό σαν απόδειξη ότι την γνώμη μου δεν την έχει επηρεάσει κάτι τέτοιο.
Πιστεύω δε ακράδαντα ότι όσοι ποικιλοτρόπως ευεργετήθηκαν από εσένα, σήμερα οι πιο πολλοί τουλάχιστον, θα λένε ότι δεν σε έχουν γνωρίσει ποτέ και θα σου έχουν γυρίσει την πλάτη.
Διάβασα και άκουσα πολλά από τα ΜΜΕ για το κατηγορητήριο στη δίκη σου.
Πιστεύω πως τα πάντα είναι έωλα και μια μεγάλη δικαστική πλάνη.
Το ένστικτό μου για τον βίο και πολιτεία κάποιου ανθρώπου, που γνώρισα έστω και λίγο δεν με ξεγελά. Γιατί κάπου, κάποτε γνώρισα τον Βασίλη.
Η συμβίωση ήταν μικρή, αλλά αρκετή για εμένα ώστε να σχηματίσω αυτή την γνώμη για εσένα.
Νομίζω ότι θα έχεις την περιέργεια, που και πότε γνωριστήκαμε. Θα γυρίσω τον χρόνο αρκετά πίσω, στο Σεπτέμβριο – Οκτώβριο του 1974 στο στρατόπεδο της Κορίνθου. Ίδιος θάλαμος, ίδιος λόχος, ίδια ΕΣΣΟ (112) με διοικητή λόχου τον τότε Ανθ/γο Γιάννη Παλαιστή, που αν θυμάμαι καλά είναι και αυτός Θεσσαλονικιός.
Η συμβίωσή μας όπως έγραψα και πιο πριν ήταν σχετικά σύντομη. Αυτό όμως δεν με αποτρέπει να ξαναγράφω την γνώμη που σχημάτισα για τον Βασίλη. ΕΝΤΙΜΟ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ – ΕΥΓΕΝΗ – ΠΑΤΡΙΩΤΗ.
Από την πρώτη στιγμή της περιπέτειάς σου, πίστευα και πιστεύω τώρα, ακόμα πιο πολύ στην αθωότητά σου.
Εύχομαι και το πιστεύω ακράδαντα, πως στο Εφετείο η αλήθεια θα λάμψει και σε λίγο θα είσαι κοντά στην οικογένειά σου, και όλα θα αποτελούν ένα κακό όνειρο.
Αν μπορούσα να πάρω κάτι από την σημερινή σου ζωή (όχι από την προηγούμενη) πίστεψέ με ειλικρινά θα ζητούσα να πάρω, ένα μέρος από το φορτίο του σταυρού που κουβαλάς, ώστε το βάρος να είναι πιο λίγο για εσένα. Κάτι άλλο δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω.
Ελπίζω έστω και αυτή η νοερή μου επιθυμία να κάνει το σταυρό πιο ελαφρύ. Δεν θέλω να σε κουράσω άλλο.
Σου εύχομαι δύναμη, (αυτή που είχες στους στίβους) κουράγιο και σύντομα να είσαι στο σπίτι σου.
Στην ιδιαίτερη πατρίδα μου όταν θέλουμε να δώσουμε κουράγιο και βοήθεια λέμε αγάντα.
ΑΓΑΝΤΑ ΒΑΣΙΛΗ. Σε λίγο όλα τελειώνουν.
Ένας πραγματικός φίλος (έστω και μέσα από μία σύντομη συμβίωση).
Έψαξα να βρω μία κοινή φωτογραφία από το τότε, αλλά δυστυχώς δεν την βρήκα. Υπήρχε αλλά δεν την βρίσκω τώρα.
Σου γράφω τα τηλέφωνά μου, όχι για κάποιο ευχαριστώ από μέρους σου.
Αν ποτέ νοιώσεις την ανάγκη, να μιλήσεις σε ένα φίλο (έστω και για ένα απλό γεια)...
Κώστας"