Του Γιάννη Αγγέλη
Στις Βρυξέλλες και το Λουξεμβούργο, όπου οι έδρες της Κομισιόν και του EFSF, ο κύβος “ερρίφθη”.
Η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους που πρέπει να διασφαλισθεί το αργότερο μέχρι το Eurogroup του Νοεμβρίου, θα στηριχθεί σε νέα κριτήρια.
Το μέχρι σήμερα “κριτήριο” της μείωσης του όγκου του με διαγραφή μέρους των χρεολυσίων (το περιβόητο “κούρεμα”) θα αντικατασταθεί με το κριτήριο της διασφάλισης της εξυπηρέτησής του.
Και αυτό γιατί με το νέο κριτήριο, τα περισσότερα αν όχι όλα τα εθνικά κοινοβούλια, από τα οποία θα έπρεπε να εγκριθεί το “κούρεμα”, δεν χρειάζεται πλέον να δώσουν την έγκρισή τους αν η μορφή αναδιάρθρωσης δεν αγγίζει το “κεφάλαιο” του δανείου.
Έτσι καταλήγουμε σε μία νέα φόρμουλα την οποία εξετάζουν ήδη οι “τεχνικοί” του ΔΝΤ γιατί μόνο με την δική τους έγκριση μπορεί να ενεργοποιηθεί η συγκεκριμένη φόρμουλα του νέου κύκλου αναδιάρθρωσης του χρέους.
Όπως αποκάλυψε το Σάββατο το “Κεφάλαιο” η νέα φόρμουλα “τεμαχίζει” το χρέος σε τρία κομμάτια, το πρώτο δάνειο το διακρατικό (περίπου 60 δισ. ευρώ), το δεύτερο δάνειο που αποτελεί και το μεγαλύτερο κομμάτι του δανεισμού από το EFSF (περί τα 130 δισ. ευρώ) και το υπόλοιπο του παλιού χρέους δηλαδή τα ομόλογα που αντικατέστησαν τα “κουρεμένα” του PSI που είναι περί τα 30-32 δισ. ευρώ.
Τα δύο πρώτα κομμάτια, το διακρατικό και το δάνειο του EFSF μπαίνουν σε διαδικασία αναδιάρθρωσης από 30 έως και 50 χρόνια με ομόλογα μακροπρόθεσμης διάρκειας (για τα οποία όμως δεν έχει ξεκαθαρίσει αν το ελληνικό δημόσιο θα είναι ο μοναδικός εγγυητής), με ανοικτό το ενδεχόμενο ένα μέρος αυτών να πάρει και την μορφή τίτλων διαρκούς ανανέωσης (perpetual).
Το δε επιτόκιό τους προβλέπεται σχεδόν μηδενικό σε κάποια μέρη του δανείου ή ακόμα και zero coupon σε κάποιες διάρκειες.
Μάλιστα με τον σχεδιασμό αυτό προβλέπεται ότι θα υπάρξει περίοδος χάριτος 10 ετών τουλάχιστον με δυνατότητα η οποία όπως αποκάλυψε το «Κεφάλαιο» μειώνει τις εκταμιεύσεις για τοκοχρεολύσια στο 60% περίπου των σημερινών πληρωμών.
Ακόμα πιο ενδιαφέρουσα είναι “τεχνική” που έχει προταθεί για το τρίτο κομμάτι του δανείου εκείνο που βρίσκεται στην αγορά και δεν υπερβαίνει τα 32 δισ. ευρώ.
Η ιδέα φαίνεται να είναι πρωτότυπη αλλά πολύ λογική και προσαρμοσμένη στην συγκυρία.
Εκτέθηκε από στελέχη του οικονομικού επιτελείου που συνόδευσαν τον πρωθυπουργό στις ΗΠΑ, σε ένα δύσκολο ακροατήριο εκπροσώπων μεγάλων αμερικανικών τραπεζών και φαίνεται να... κέντρισε το ενδιαφέρον τους (αναλυτικό ρεπορτάζ, «Κεφάλαιο» 28/9 - 5/10).
Η ιδιαιτερότητα της ιδέας αυτής είναι ότι έχει να κάνει με την δημιουργία μιας περιοχής υψηλής ρευστότητας με αντικείμενο αυτό το κομμάτι του χρέους. Το μειονέκτημα αυτού του κομματιού του χρέους είναι ότι είναι πολύ... μικρό για κρατικό χρέος.
Πράγματι δεν ξεπερνούν τα 32 δισ. ευρώ τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου που έχουν μείνει ελεύθερα προς διαπραγμάτευση μετά το PSI +.
Οι λήξεις τους μοιράζονται σε χρόνους και ποσά που δεν μπορούν να προκαλέσουν το ενδιαφέρον των επενδυτών λόγω του μεγέθους τους.
Είναι περίπου 1,5 δισ. ευρώ κάθε χρόνο.
Η κατ΄ αρχήν σκέψη είναι να ανταλλαγούν και αυτά τα ομόλογα (όπως και τα δάνεια του πρώτου και δεύτερου μνημονίου) με νέα ίσης ονομαστικής αξίας τα οποία όμως θα λήγουν κατά ομάδες κάποιες χρονιές που θα επιλεγούν έτσι ώστε κάθε ομάδα λήξεων να έχει αρκετό όγκο (βάθος), ώστε:
• να προσελκύσει το επενδυτικό ενδιαφέρον και
• μέσα από την διαδικασία αυτή να προκαλέσει άνοδο των τιμών τους.
• Να επισπεύσει επίσης την επανεμφάνιση της Ελλάδας στις αγορές ομολόγων έστω και σε μικρούς όγκους.
Οι τραπεζίτες φαίνεται να βρήκαν την ιδέα αρκετά ελκυστική, αλλά όπως είπαν και οι εμπνευστές της μπορεί να “δουλέψει” μόνο σε ένα περιβάλλον βεβαιότητας ότι η Ευρωζώνη και το ΔΝΤ θα εξασφαλίσουν την βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους.
Και στο σημείο αυτό ο λόγος πλέον μετατίθεται στις διαπραγματεύσεις μεταξύ Κομισιόν/ΕΚΤ και ΔΝΤ που θα δρομολογηθούν και επισήμως αυτόν το μήνα.
Με άλλα λόγια η δρομολόγηση ή μη του νέου σχεδιασμού πρέπει να περάσει από το ΔΝΤ και να ανατραπεί η επίμονη μέχρι σήμερα θέση του για “κούρεμα” στο κεφάλαιο του ελληνικού χρέους με ζημίες που θα πρέπει να γράψουν τόσο οι χώρες δανειστές όσο και το EFSF. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και ιδιαίτερα το Βερολίνο αποκλείουν μία τέτοια εκδοχή και αντιπροτείνουν στο ΔΝΤ την εναλλακτική που προαναφέρθηκε τόσο για το επίσημο (κρατικό) χρέος όσο και για το ιδιωτικό.
Πριν από το τέλος του έτους οι αποφάσεις θα πρέπει να έχουν ληφθεί και θα έχουν κατά πως φαίνεται πολύ έντονο πολιτικό χαρακτήρα.
Άλλωστε το ίδιο έγινε και πριν ένα χρόνο στο Eurogroup του Νοεμβρίου του 2012.
Πηγή:www.capital.gr