Η εκπομπή «στον Ενικό» θα ξεκίναγε στις 23:15, οι οδηγίες έλεγαν να είμαι στο studio από τις 22:00.
Πρώτη μου φορά στην τηλεόραση, δήλωσα να είμαι στο κοινό, με δέχτηκαν και θα έχω τη δυνατότητα να υποβάλω μια ερώτηση σε έναν από τους πρωτεργάτες την αντιμνημονιακής προπαγάνδας, τον Πάνο τον Καμμένο! Ακριβώς μια εβδομάδα νωρίτερα, στην ίδια ακριβώς εκπομπή του Χατζηνικολάου, ήταν στην ηλεκτρική καρέκλα ο Άδωνις και απέναντί του βρίσκονταν 40 συνδικαλιστές από τον χώρο της Υγείας. «Ωραία», σκέφτηκα, «προφανώς αναζητούν κοινό αντίθετο με τον καλεσμένο ώστε να τον ζορίσουν και να έχει ενδιαφέρον η συζήτηση. Γι' αυτό μάλλον κάλεσαν και εμένα, είναι γνωστό ότι είμαι μνημονιακός».
Δύο μέρες ετοίμαζα ερωτήσεις κι είχα κατασταλάξει σε έξι, ώστε ανάλογα τι θα ρωτήσουν οι υπόλοιποι, να έχω στοκ για να επιλέξω. Με μελετημένη διατύπωση, ώστε να τον στριμώξω. Νόμιζα.
Έφτασα από τις 21:15, οπότε είχα σχεδόν δύο ώρες για να «γνωρίσω» τους υπόλοιπους καλεσμένους. Ωραίες εγκαταστάσεις, ευγενικοί άνθρωποι, μας είχαν στήσει και μίνι μπουφέ: αναψυκτικά, καφέδες, λουκανικοπιτάκια. Από τις συζητήσεις που άκουγα στα πηγαδάκια, όμως, άρχισα να τρομάζω: Νέα Τάξη Πραγμάτων, Συνωμοσίες, Σχέδιο δολοφονίας του Καραμανλή, δεν χρωστάμε, δεν πληρώνουμε. Έντεκα παρά κάτι, μας βάζουν στο πλατό. Μου έλαχε η καρέκλα 4 στην πρώτη σειρά, «ωραία» σκέφτηκα, «θα μιλήσω και νωρίς».
Πριν βγούμε στον αέρα, οι οδηγίες από τον Νίκο Χατζηνικολάου ήταν σαφείς και αυστηρές: να μη μιλάμε χωρίς να έχουμε μικρόφωνο και να μην αρχίσουμε τα «Μπράβο, Πρόεδρε». Ανάβουν οι προβολείς, ακούγεται το 4, 3, 2, 1 και «είμαστε στον αέρα». Κάνει την πρώτη ερώτηση ο δημοσιογράφος και μετά από λίγο μας πλησιάζει με το μικρόφωνο στο χέρι: «ποιος θέλει να ρωτήσει;» και ξαφνικά πετάγονται χέρια από παντού να πιάσουν το μικρόφωνο, όπως οι «πεινασμένοι» στα συσσίτια της Χρυσής Αυγής, όταν μοίραζαν μαρούλια.
Στη συνέχεια, επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό, ξανά και ξανά. Σοκάρομαι. Δηλαδή, θα πρέπει να παλέψω για να μιλήσω;
Στο πεντάλεπτο διάλειμμα για διαφημίσεις ο ένας έτρεχε για να κάνει τσιγάρο με τον «Πρόεδρο», ο άλλος για να «μιλήσει» τον παρουσιαστή και εγώ για να πάω στην τουαλέτα... 4, 3, 2, 1 και... περιμένω... Λέω από μέσα μου «μίλησε ο από δεξιά, μίλησε ο από αριστερά, μίλησαν οι τρεις από πίσω, έρχεται και η σειρά μου!». Αρχίζω και εκνευρίζομαι και πλέον όταν το μικρόφωνο είναι κοντά μου απλώνω χέρι (ως Ανεξάρτητος Έλληνας) και εγώ μπας και το γραπώσω το τιμημένο. Αμ το τιμημένο με αποφεύγει, λες και ξέρει ότι είμαι μνημονιακός!
Πλησιάζει 02:00 και το μικρόφωνο είναι στην απέναντι εξέδρα. «Κύριε Πρόεδρε, πείτε μας το πρόγραμμά σας για την Παιδεία», «Τελικά, μας ψεκάζουν;». Η μία «πάσα» μετά την άλλη και ο Καμμένος να πετάει στον έβδομο ουρανό και να λέει ανέκδοτα. Μια και μιλήσαμε όλοι(;), το μικρόφωνο πηγαίνει σε κάποιον για να κάνει τη δεύτερη ερώτησή του. Εγώ παλεύω μεταξύ δευτέρου εμφράγματος και τρίτου εγκεφαλικού... Και ξαφνικά ακούγεται το «Αυτό ήταν για σήμερα, Καληνύχτα σας!», κλείνουν οι προβολείς και μένω στήλη άλατος. Σηκώνεται το «κοινό», οι περισσότεροι πάνε να συγχαρούν τον «Πρόεδρο» για την επιτυχημένη «συνέντευξη», μερικοί πάνε στον Χατζηνικολάου, άλλοι πάνε στα απομεινάρια του μπουφέ.
Πήρα των ομματίων μου κι έφυγα τραγουδώντας «Είμαι ένας φτωχός και μόνος μνημονιακός…».
*Ο Στέφανος Παπανίκος είναι πολιτικός μηχανικός
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών