της Χριστίνας Ταχιάου
Αν με ρωτούσες, μέχρι το 2002, «ποιος από τους γνωστούς σου θα μπορούσε -θεωρητικά- να είναι μέλος της 17 Νοέμβρη;», θα σου έλεγα «Ο Κώστας Τέλιος».
Συμμαθητές από την πρώτη ως την τρίτη Λυκείου, συνεχόμενοι «στον κατάλογο» (Ταχιάου – Τέλιος, ήξερες ότι όταν φώναζε ο καθηγητής το ένα όνομα δε θα φώναζε και το άλλο), κάποια στιγμή στο ίδιο θρανίο, με έντονες συγκρούσεις -στην πρώτη Λυκείου ο Κώστας στην ΚΝΕ, αργότερα ανένταχτος του αριστερού χώρου- γνωριζόμασταν αρκετά καλά.
Όταν γίνονταν οι αποκαλύψεις και οι συλλήψεις για τα μέλη της 17 Νοέμβρη, εκείνο τον Ιούλιο του 2002, δεν έπεσα από κανένα σύννεφο. Μου φάνηκε εντελώς φυσιολογικό το ότι ο Κώστας ήταν μέλος της.
Ήταν κάτι στο μάτι του, στη συμπεριφορά του που πρόδιδε ότι θα μπορούσε να αγωνιστεί βίαια. Αλλά, δεν ξέρω πώς να το πω χωρίς να παρεξηγηθώ: μέσα στην ακραία επαναστατική συμπεριφορά που υποψιαζόμουν ότι θα μπορούσε να δείχνει, έβλεπα έναν αγώνα για τα πιστεύω του. Φυσικά και δε θα δικαιολογούσα ποτέ τη βία του, εννοείται, έτσι;
Απλώς προσπαθώ να εξηγήσω ότι ο τρομοκράτης ήταν, για μένα -για μας- ο συμμαθητής του διπλανού θρανίου, με τον οποίο περνούσαμε 6 ώρες τη μέρα, κάθε μέρα, μαζί.
Τελευταία φορά τον είχα δει με μια πανάρχαια BMW μηχανή, «κατοχική», από αυτές που περιμένεις να έχουν κι ένα καλάθι δίπλα, να ετοιμάζεται για διακοπές σε ένα τότε ερημικό και νυν τρέντι νησί.
Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’90, εγώ με ένα καλό παπί της εποχής, να του λέω «τι παλιατζούρα είναι αυτή, ρε Κώστα; Πάρε ένα μηχανάκι της προκοπής να κυκλοφορείς σαν άνθρωπος!» κι εκείνος να γελάει.
Να τον υποψιάζομαι για βίαιες ενέργειες, αλλά ταυτόχρονα να τον νιώθω ως τον συμμαθητή που θα σήκωνε ο καθηγητής αν δε σήκωνε εμένα. Και να μαθαίνω, αργότερα, ότι την εποχή εκείνη ήταν μέλος της 17 Νοέμβρη.
Χθες διάβασα την είδηση περί οριστικής απόλυσής του. Ο Κώστας ήταν δάσκαλος μέχρι το 2002, οπότε και συνελήφθη. Μ’ έναν περίεργο τρόπο, νιώθω ότι υπάρχει μια αδικία στην περίπτωσή του. Ίσως επειδή πιστεύω πάντα στην ειλικρινή μεταμέλειά του. Επειδή τον γνωρίζω. Αν δεν τον γνώριζα, το πιθανότερο είναι ότι θα έβλεπα απέναντί μου έναν τρομοκράτη. Στην περίπτωση του Κώστα, όμως, βλέπω ένα ευαίσθητο άτομο που κάποια στιγμή πίστεψε ότι -με λάθος τρόπο- θα αλλάξει τον κόσμο.
Μη βαράτε, αντιβίαιοι, φιλειρηνιστές και αντιτρομοκράτες. Δείτε λίγο τον ανθρώπινο παράγοντα. Έναν άνθρωπο που μπορεί να έχει, ειλικρινά, μεταμεληθεί. Που εξέτισε την ποινή του και βγήκε ξανά έξω στην κοινωνία στα 44-45 του. Που υπήρξε μέλος τρομοκρατικής οργάνωσης και πλήρωσε γι’ αυτό. Που έχει μια πορεία ζωής (πες την εγκληματική, δε θα διαφωνήσω) για την οποία πολλά μπορεί να πει, να διδάξει σε νεαρούς μαθητές.
Αν είχα παιδί, θα ήθελα γι’ αυτό έναν δάσκαλο που να έχει περάσει στην άλλη πλευρά και να έχει γυρίσει από αυτήν, πιστεύω ότι θα είχε πολλά να δείξει. (Ναι, ξέρω, δεν έχω παιδιά, ας μη μιλάω κ.λπ…)
Πιστεύω ότι ο Κώστας υπήρξε -μέχρι το 2002, οπότε και συνελήφθη- καλός δάσκαλος. Κι ότι σήμερα, μετά την εφιαλτική εμπειρία του θα ήταν ακόμη καλύτερος δάσκαλος. (Πιστεύω στην ειλικρινή μεταμέλειά του, το ξαναλέω…) Κι ότι είναι κρίμα να μη διδάσκει.
Κι άντε να το δεχτώ ότι ο Κώστας Τέλιος καλώς απολύθηκε οριστικά από τη δουλειά του. Τι θα κάνει, πλέον, στη ζωή του; Στιγματισμένος ως τρομοκράτης, σε μια Ελλάδα αυστηρή, ηθικοπλαστική όπου κι όπως της γουστάρει, ανίκανη να δώσει δεύτερη ευκαιρία σε κάποιον που παραστράτησε ή καταστράφηκε; Σε μια Ελλάδα που δε συγχωρεί και δεν είναι εξοικειωμένη με έννοιες όπως η επανένταξη; Με ένα σωφρονιστικό σύστημα που παρατά τον αποφυλακισμένο στην τύχη του;
Μη βαράτε, αντιβίαιοι, φιλειρηνιστές και αντιτρομοκράτες. Μια σκέψη κάνω. Εκεί που εσείς βλέπετε έναν στυγνό τρομοκράτη, εγώ βλέπω τον Κώστα τον συμμαθητή μου. Κι αυτό δεν μπορεί να αλλάξει.
C’ est la vie.
protagon.gr