Του Στέφανου Κασιμάτη
Αγαπητοί γονείς
Παρευρεθείς προσφάτως στην παρουσίαση του πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου της ψυχολόγου κ. Ανθής Δοξιάδη «Ρίζες και φτερά - γράμματα σε γονείς» (εκδόσεις Ποταμός), είχα για μια ακόμη φορά την ευκαιρία να συνειδητοποιήσω πόσο ευτυχής είμαι που δεν έχω παιδιά. Κοιτάζοντας τα πρόσωπα του κόσμου που είχε συρρεύσει στην παρουσίαση, παρατηρώντας πως όλοι ήσαν απορροφημένοι από τους ομιλητές και σκεπτόμενος ότι...
όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι προφανώς έχουν παιδιά, η γνήσια και έντονη ευτυχία που με κατέκλυζε και με διαχώριζε από αυτούς μού γέννησε το αίσθημα της υποχρέωσης προς όσους αγωνιούν και υποφέρουν εξαιτίας των πιο λατρεμένων, πιο αξιαγάπητων αξεσουάρ της ζωής: των παιδιών. Λέω, λοιπόν, κάνοντας μια εξαίρεση από τα ειωθότα της στήλης, να δώσω μια πρακτική συμβουλή στους γονείς των αγοριών.
Παρατηρώ τα τελευταία χρόνια, ότι τα αγόρια της προεφηβικής ηλικίας αναπτύσσουν ένα νοσηρό ενδιαφέρον για τους ποδοσφαιριστές ως ινδάλματα. Το βλέπω σε φίλους μου, που στέλνουν τα παιδιά τους σε ακριβά σχολεία, φροντίζουν να μαθαίνουν ξένες γλώσσες, αλλά πολύ συχνά τα αγόρια τους, γύρω στην ηλικία των 8-10, αποκτούν τη φιλοδοξία να γίνουν ποδοσφαιριστές (όπως κάποια κορίτσια της αντίστοιχης ηλικίας θέλουν να γίνουν μοντέλα). Αγαπητοί γονείς, αν αυτό είναι το πρόβλημά σας, η λύση του είναι απλή και σας την έχω. Πρώτα κάνετε την έρευνά σας στον υπολογιστή και έπειτα φωνάζετε τον μικρό. «Παιδί μου», του λέτε, «είναι αλήθεια αυτό που μου λέει η μητέρα σου, ότι θέλεις να γίνεις ποδοσφαιριστής;». Ο μικρός νεύει καταφατικά. Τότε εσείς ανοίγετε στην οθόνη του υπολογιστή την εικόνα του αποφωλίου τέρατος που ακούει στο όνομα Μήτρογλου, με τα φρικτά τατουάζ, τα φτιαγμένα φρύδια με το τσιμπιδάκι, τα σκουλαρίκια, την κόμμωση Mohawk κ.λπ. και τη δείχνετε στον μικρό. Θεωρώ βέβαιον ότι θα συνέλθει...
Το αληθινό μεγαλείο του Νέλσον Μαντέλα
Ο πρωθυπουργός μας απέτισε φόρο τιμής στον Νέλσον Μαντέλα, «τον ιδεολόγο αγωνιστή ενάντια στη βία, το απαρτχάιντ και σε κάθε μορφής ρατσισμό», όπως αναφέρει στη δήλωσή του. Με όλο τον σεβασμό προς τον Αντώνη Σαμαρά (τον οποίο, βεβαίως, θεωρώ πνευματικό φάρο, υπόδειγμα ενάρετου πολιτικού ανδρός και σχεδόν ισάξιο του εκλιπόντος κατά τη μεγαλοσύνη) ο Μαντέλα δεν αγωνίστηκε κατά του απαρτχάιντ με λουλούδια. Μαζί με λευκούς του Κομμουνιστικού Κόμματος της χώρας του (στο οποίο για ένα διάστημα ήταν και ο ίδιος μέλος) ίδρυσε στις αρχές της δεκαετίας του 1960 την οργάνωση «Λόγχη του Εθνους» (ουσιαστικά, το στρατιωτικό σκέλος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου), η οποία επιδόθηκε σε ευρεία εκστρατεία βομβιστικών επιθέσεων.
Το αληθινό μεγαλείο του Νέλσον Μαντέλα, αυτό στο οποίο οφείλει την παγκόσμια εκτίμηση που κέρδισε επαξίως, οφείλεται στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε τη νίκη του: στο ότι χρησιμοποίησε την τεράστια ισχύ του για να εμπεδώσει την εθνική συμφιλίωση στη χώρα του. Η πραγματική δύναμη του Μαντέλα ήταν πρώτα απ’ όλα εσωτερική. Με αυτήν παραμέρισε την δικαιολογημένη πικρία και το μίσος που είχαν καλλιεργήσει στους μαύρους δεκαετίες καταπίεσης, με αυτήν ενέπνευσε τους οπαδούς του ώστε να κάνει η Νότιος Αφρική μια νέα αρχή, με προβλήματα μεν, αλλά χωρίς να περάσει από την καταστροφική φάση του ξεκαθαρίσματος των παλιών λογαριασμών. Η δύναμη του Μαντέλα ήταν ότι άλλαξε το paradigm, που λένε στη γλώσσα των κοινωνικών επιστημών - το υπόδειγμα, όπως θα μπορούσαμε να πούμε εμείς. Αλλαξε την αναμενόμενη τροπή των πραγμάτων προς τον φαύλο κύκλο της βίας και των αντεκδικήσεων.
Αν τον αείμνηστο τον θυμόμαστε μόνο σαν ένα συμπαθητικό παππούλη, που έλεγε σοφίες, τον αδικούμε, γιατί μειώνουμε τη σπάνια αξία του ως ανθρώπου και πολιτικού. Αδικούμε, επίσης, και τη σύνθετη φύση της πραγματικότητας, γιατί τη φέρνουμε στα μέτρα του υπεραπλουστευτικού μανιχαϊσμού των καλών που είναι πάντα καλοί και μάχονται τους κακούς που είναι πάντα κακοί...
Τον ετοιμάζουν
Να είναι ευσεβής πόθος όσων τρέμουν την ιδέα του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία; Μπορεί.
Παρόλα αυτά, διαπιστώνω ενδείξεις, οι οποίες δεν μου επιτρέπουν να απορρίψω τελείως τη θεωρία ότι, στην πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τολμά να αναλάβει εξουσία υπό τις σημερινές συνθήκες. Ακούω, λ.χ., ότι μετά την αγέλαστη Σακοράφα, στον ΣΥΡΙΖΑ συζητούν το όνομα του Δημήτρη Παπαδημούλη ως υποψηφίου δημάρχου Αθηναίων. Τέτοιες επιλογές σε κάνουν να θαρρείς ότι, εκεί στην Κουμουνδούρου, καταβάλλουν αληθινή προσπάθεια για να διαλέξουν τους πιο αντιπαθείς υποψηφίους, ώστε να είναι σίγουροι ότι δεν θα τους βρει η συμφορά να πρέπει να αναμετρηθούν με την πραγματικότητα...
Νέα Ελβετία
Στα τεστ εκπαιδευτικής αξιολόγησης του ΟΟΣΑ (PISA), η Ελλάδα υποχώρησε στην κατάταξη κατά 17 θέσεις. (Αν και κάπου είδα να τις μετράνε 19 - διαφορά η οποία δεν έχει σημασία, αφού απλώς επιβεβαιώνει την κατρακύλα...) Κατόπιν τούτου, είναι νομίζω η κατάλληλη στιγμή να συμφωνήσω με τον Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος κατά την τελετή υποδοχής του ως επιτίμου μέλους της Ακαδημίας Αθηνών έστρεψε το βλέμμα προς το παγκόσμιο κοινό -που εκείνη την ώρα δεν έβγαζε τσιμουδιά και κρεμόταν από τα χείλη του- και είπε: «Πιστεύω ότι ήρθε ο καιρός να αναγνωρίσει έμπρακτα η διεθνής κοινότητα τον ιστορικό ρόλο της Ελλάδας στη διαμόρφωση του παγκόσμιου και πιο ειδικά του δυτικού πολιτισμού».
Υπό μία έννοια έχει δίκιο ο επίτιμος ακαδημαϊκός. Η Ελλάδα έδωσε ό,τι είχε να δώσει, η δε σύγχρονη (κωμικοτραγική) συνέχειά της οδηγείται σταθερά στην παρακμή. Ας μας κόψει, λοιπόν, μια σύνταξη η διεθνής κοινότητα. Αυτό φαντάζομαι πρέπει να εννοεί ο μουσουργός που πάντα αφουγκραζόταν τις αγωνίες του λαού του, μια και η πρόωρη σύνταξη είναι από τις βασικές αξίες που συνέχουν τον Νέο Ελληνισμό. Οσον αφορά, τώρα, την έκκλησή του «η Ελλάδα να γίνει η Ελβετία του πολιτισμού και της ειρήνης», δυστυχώς δεν το βλέπω. Η σύνταξη -αν υπάρξει- θα είναι συμβολική, προς τιμήν των προγόνων. Ισα ίσα να τη βγάλουμε αξιοπρεπώς για όσο μένει ακόμη. Το πολύ πολύ να γίνουμε «Νέα Ελβετία Αποπυρηνικοποιημένη Ζώνη». Αυτήν την τέχνη την ξέρουμε από τη δεκαετία του 1980...
Εύγε!
Ως πρόεδρος της Εταιρείας για τη Διατήρηση Σπανίων Ρηματικών Τύπων (ναι, τόσο καιρό με απέτρεπε να σας το πω η σεμνότητά μου...) οφείλω να συγχαρώ τον σύζυγο της grande dame Αθηνών και Αμαρουσίου κυρίας Μαρίνας Πατούλη, τον Γεώργιο Πατούλη, πρόεδρο του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών και δήμαρχο Αμαρουσίου, διότι το πρωί της Παρασκευής στον ΣΚΑΪ, σε συνομιλία του με τον Αδωνι Γεωργιάδη, υπό τον αριστοτεχνικό συντονισμό του Αρη Πορτοσάλτε, χρησιμοποίησε τον ρηματικό τύπο «ήντουσαν». Με τη θεσμική ιδιότητά μου, εκφράζω την ευγνωμοσύνη εμού και της Εταιρείας προς το πρόσωπό του, διότι το «ήσαντε» το ακούμε πού και πού· το «ήντουσαν», όμως, σπανίως. Εύγε, κ. δήμαρχε, και πάντα τέτοια!
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ