Γράφει η Αγγελική Σπανού
Όσο πλησιάζει η ώρα των εκλογών ξεκαθαρίζουν τα πράγματα και φαίνεται ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ενδιαφέρεται πρωτίστως για τη διατήρηση των ισορροπιών με την ισχυρή μειοψηφία του Αριστερού Ρεύματος που κοιτάζει προς ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όχι για την προετοιμασία μιας ρεαλιστικής διαπραγμάτευσης με τους εταίρους/πιστωτές, πόσο μάλλον για την επεξεργασία ενός οικονομικού προγράμματος το οποίο να έχει κάποια σχέση με την πραγματικότητα. Ο Α. Τσίπρας σε συνέντευξή του στην Suddeutsche Zeitung απαντώντας στην ερώτηση “πού θα βρείτε τα χρήματα” για να ακυρώσετε το μνημόνιο απάντησε ως εξής:
”Πρώτον, τέλος στα προγράμματα λιτότητας. Δεύτερον, μια ευρωπαϊκή διάσκεψη για το χρέος, παρόμοια με εκείνη του 1953 στο Λονδίνο, που αφορούσε στα χρέη της Γερμανίας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και 60% από αυτά διαγράφτηκαν. Τρίτο και σημαντικότερο, ένα ευρωπαϊκό New Deal, μια συμφωνία για την χρηματοδότηση της ανάπτυξης και της απασχόλησης, ειδικά στον Ευρωπαϊκό Νότο“.
Η “λύση”, δηλαδή, που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ συνίσταται σε τρία δώρα που θα μας κάνουν οι δανειστές, απαλλάσσοντάς μας από το μεγαλύτερο μέρος του χρέους και δίνοντας μας ταυτόχρονα πακέτα ευρώ χωρίς όρους. Όλα αυτά θα γίνουν, κατά την αντίληψη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, για να μην διαλυθεί η ευρωζώνη, από τη στιγμή που μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα συγκρουστεί με τους Γερμανούς, οι οποίοι τελικά δεν θα θελήσουν να δυναμιτίσουν τη σταθερότητα του κοινού νομίσματος και θα υποχωρήσουν ατάκτως.
Το άλλο σενάριο, να απομονωθεί η χώρα μας ως ειδική περίπτωση και να αφεθεί στην τύχη της με πάγωμα της χρηματοδότησης, από τη στιγμή που δεν τηρούνται συμβατικές δεσμεύσεις, δεν εξετάζεται από την Κουμουνδούρου, αφού, όπως είναι γνωστό, είμαστε ο ομφαλός της γης και ποια διεθνής δύναμη θα διανοηθεί να μην ασχοληθεί άλλο μαζί μας.
Λίγες μέρες νωρίτερα, μιλώντας σε εκδήλωση για την παραγωγική ανασυγκρότηση παρουσία του προέδρου του ΣΕΒ, ο Α. Τσίπρας είχε περιγράψει το σχέδιό του για το μέσα, πέρα από τη γενναιόδωρη βοήθεια που προσδοκά απ έξω. Μίλησε συγκεκριμένα για εθνικό πυλώνα στην ακτοπλοϊα, στην φαρμακοβιομηχανία, στον ναυπηγοεπισκευαστικό κλάδο, για ανάληψη της διοίκησης (κρατικοποίηση) των ανακεφαλαιοποιημένων τραπεζών. Περιέγραψε, δηλαδή, ένα κράτος τόσο εύρωστο οικονομικά και τόσο υγιές επιχειρησιακά που μπορεί να πάρει πάνω του την αναπτυξιακή προσπάθεια, αρκεί να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο.
Την ίδια ώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ αμφισβητεί ως λογιστική κατασκευή το πρωτογενές πλεόνασμα, που σημαίνει ότι γνωρίζει πως δεν υπάρει οικονομική αυτοδυναμία, αλλά αισθάνεται την αυτοπεποίθηση ότι μπορεί να την επιτύχει με την απεμπλοκή από τις εξωτερικές δανειακές υποχρεώσεις (τόκοι και χρεωλύσια) και τη φορολόγηση του μεγάλου πλούτου (γενικώς και αορίστως).
Ολα αυτά δεν συνθέτουν πολιτική, οικονομική πρόταση με όρους ρεαλισμού αλλά δείχνουν ότι η αξιωματική αντιπολίτευση έχει επιλέξει να πάει μέχρι το τέλος παίζοντας με το θυμικό του ακροατηρίου και επενδύοντας στον ανορθολογισμό.
Τα βασικά στοιχεία αυτής της στρατηγικής είναι τα εξής:
-Η άρνηση της χρεοκοπίας: Αναδεικνύοντας διαρκώς τη συστημική διάσταση της κρίσης και εξαφανίζοντας από το κάδρο τις εθνικές ευθύνες βγαίνει το συμπέρασμα ότι δεν χρωστάμε, μας χρωστάνε και πρέπει να πιεστούν για να μας τα δώσουν.
-Η άρνηση των ευρωπαϊκών κανόνων: Αγνοώντας την έννοια της δημοσιονομικής εξυγίανσης/πειθαρχίας και καταγγέλλοντας τη λιτότητα, περνάει σε δεύτερη μοίρα ότι υπάρχει ένα πλαίσιο λειτουργίας στην ευρωζώνη το οποίο αναγκαστικά σέβονται τα κράτη-μέλη αν θέλουν να μείνουν μέλη.
-Η άρνηση της πραγματικότητας: Με την αποθέωση του κρατισμού, όλα θα εθνικοποιηθούν, όταν μιλάμε για μια χώρα σε πτώχευση η οποία παραμένει στον αναπνευστήρα χάρη στο δανεισμό από την ευρωζώνη και το ΔΝΤ, επιχειρείται η κατασκευή της εντύπωσης ότι λεφτά υπάρχουν στο δημόσιο ταμείο και είναι θέμα πολιτικής βούλησης η αξιοποίησή τους με σοσιαλιστικούς (ΣΥΡΙΖΑ) ή νεοφιλελελεύθερους (Τρόικα) όρους.
-Η άρνηση της λογικής: “Δεν θα γίνουμε φτηνός τόπος αναψυχής για τους συνταξιούχους του ευρωπαϊκού Βορρά” είπε ο Α. Τσίπρας ενισχύοντας τη δημοφιλή θεωρία συνομωσίας κατά την οποία όλα ήταν ένα κόλπο για να πατήσουν πόδι στον ευλογημένο μας τόπο οι φθονεροί ξένοι εχθροί.
Δεν έχει νόημα να αναρωτηθεί κανείς αν η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ αντέχει σε οποιαδήποτε ανάλυση/κριτική με όρους οικονομικής επιστήμης. Ούτε αν υπάρχουν και σοβαρότερες απόψεις, που υπάρχουν, στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αφού ο αρχηγός είναι ο πλέον επίσημος εκφραστής κάθε κόμματος. Αυτό που οπωσδήποτε έχει νόημα είναι να συζητηθεί στα σοβαρά αν το κράτος που περιγράφουν μπορεί να έχει οποιαδήποτε σχέση με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, αν υπάρχει άλλη χώρα με ευρώ και ανάλογες δομές στην οικονομική λειτουργία της, αν υπάρχουν και πού στον κόσμο παραδείγματα ανυπακοής και μονομερούς παραβίασης δανειακών υποχρεώσεων χωρίς επιπτώσεις.
Επίσης, θα είχε αξία τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης που αποδοκιμάζουν με πάθος τη σημερινή Ευρώπη να κοιτάξουν τον παγκόσμιο χάρτη και να μας δείξουν έναν καλύτερο τόπο για να ζεις, σαν πια χώρα θέλουν να γίνουμε, ποιο μοντέλο πού στον πλανήτη θέλουν να αντιγράψουμε. Ακόμη και αν αναφέρονται σε κάτι που δεν υπάρχει, μια ουτοπία, από αυτές που συχνά εμπνέουν την Αριστερά, και αυτό θα ήταν χρήσιμο να το αναγνωρίσουν και να το υποστηρίξουν. Ότι, δηλαδή, πιστεύουν πως η πατρίδα μας μπορεί να πετύχει το διαχρονικά και οικουμενικά ακατόρθωτο, αυτάρκεια χωρίς παραγωγή, εύκολο και φθηνό δανεισμό χωρίς δημοσιονομική εξυγίανση, ευημερία χωρίς λιτότητα, σοσιαλισμό χωρίς συμμαχίες, παρουσία στην ΕΕ χωρίς συμμόρφωση στους κανόνες, πρόοδο χωρίς αλλαγή, καλύτερη ζωή για τους πολλούς με λεφτά που δεν υπάρχουν, πλούτο από το πουθενά και σβήσιμο των χρεών με τη γόμα. Και αν πραγματικά πιστεύουν ότι ξέρουν το μυστικό της ευτυχίας για πάντα ας το μοιράσουν και στον υπόλοιπο κόσμο, εκτός Ευρώπης, μεγάλο μέρος του οποίου υποφέρει από ανθρωπιστική κρίση βαθύτερη ακόμη και από τη δική μας.
Δημοσιεύθηκε στο epikairo στις 18 Φεβρουαρίου 2014
moirognomonio.wordpress.com/2014/02/18/η-μέθοδος-συριζα/