Ο Αλέξης Μητρόπουλος διαφοροποιείται από τον Γιώργο Σταθάκη τονίζοντας ότι το μέγεθος του ποινικά κολάσιμου επονείδιστου χρέους είναι δύσκολο να διακριβωθεί και πάντως απαιτεί εκτεταμένη έρευνα πολλών χρόνων.
«Εν πάση περιπτώσει όμως, οι ροές του παράνομου χρήματος δεν αντιπροσωπεύουν σημαντικό μέρος του σημερινού δημόσιου χρέους. Γιατί, με καθαρά οικονομικά κριτήρια, το χρέος της πατρίδας μας δημιουργήθηκε και διογκώνεται προϊόντος του νεοφιλελεύθερου μνημονιακού χρόνου, όπως διογκώνονται όλα τα χρέη στις υποβαθμισμένες, εξαρτημένες και ελλειμματικές (ως προς τις παραγωγικές διαδικασίες) σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες.
Οι άσωτες ή αρπακτικές εθνικές ελίτ χρεώνουν τους λαούς, ικανοποιώντας τις απαιτήσεις του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, λαμβάνοντας ένα μέρος του χρέους για τη συντήρηση και αναπαραγωγή τους. Διασπαθίζουν τον πλούτο κάθε χώρας χάριν των συμφερόντων που αντιπροσωπεύουν. Λεηλατούν την εθνική περιουσία, καταστρέφουν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της οικονομίας κι έτσι την υποβαθμίζουν στον διεθνή καταμερισμό εργασίας με αποτέλεσμα τη δημιουργία, αναπαραγωγή και διόγκωση του χρέους.
Σε συνθήκες κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος, όπου ακόμη και οι μεγάλες εταιρίες έχουν τον δικό τους «χρηματιστικο-ποιημένο» πυλώνα, είναι δύσκολο να αναδείξει κανείς το επονείδιστο, την απέχθεια ή επάχθεια του χρέους (ή όπως αλλιώς μπορεί να ονομαστεί, σύμφωνα με τη γενική θεωρία του χρέους).
Έτσι, από νομικής πλευράς, είναι σχεδόν αδύνατο να διαχωριστούν τα τμήματά του και να αποδοθούν σε αξιόποινη, απλώς παράνομη ή απρόσφορη και κακή διαχείριση» .
Ο Αλ. Μητρόπουλος προτείνει ως αντίδοτο την αύξηση της ιδιωτικής κατανάλωσης με την ενίσχυση των μισθών , των συντάξεων και των παροχών του κοινωνικού κράτους και τη δραστική αύξηση των δημοσίων επενδύσεων που θα δημιουργήσουν ευνοϊκό κλίμα και θετικές προσδοκίες για τις ιδιωτικές επενδύσεις. Και καταλήγει στην επιστολή του:
«Ελπίζουμε ότι η προβολή του τολμηρού διαπραγματευτικού μας σχεδίου υπό την περιρρέουσα κινδυνώδη ατμόσφαιρα μιας μείζονος κρίσης λόγω των πολλαπλών πολιτικών, συμβολικών, δομικών και χρηματοοικονομικών συνεξαρτήσεων, θα εξαναγκάσει την Ευρωπαϊκή Τεχνοδομή και κυρίως τη Γερμανία σε έναν έντιμο συμβιβασμό που ασφαλώς θα τεθεί υπό την έγκριση του λαού, ώστε να λάβει νέα προωθητική δύναμη.
Αλλά, εάν η Γερμανία και η σφαίρα επιρροής της είναι αποφασισμένη να μην ενδώσει σ’αυτόν τον συμβιβασμό και να περιορίσει το εύρος του ενιαίου νομίσματος ή να αρχίσει το «ξήλωμα» της Ευρωζώνης (όπως πρόσφατα η κα Μέρκελ διαβεβαίωσε ότι θα συνέβαινε εάν επιτρεπόταν στην Ελλάδα να αποχωρήσει από την ΟΝΕ), τότε πρέπει να είμαστε έτοιμοι για όλα προκειμένου να εξασφαλίσουμε τα αναγκαία χρηματοοικονομικά μέσα για να διαβούμε ασφαλείς τον Ρουβίκωνα της μεταβατικής περιόδου.
Στη διαπραγμάτευση άλλωστε κερδίζει σχεδόν πάντα η πλευρά της ρεαλιστικής διακινδύνευσης των υπέρτερων συμφερόντων που θα χάσει η άλλη πλευρά εάν δεν κάνει δεκτά τα αιτήματα σου.
Ως εκ τούτου, πρέπει όλοι οι σύντροφοι και συντρόφισσες να εκφράζουν, ει δυνατόν και με τις ίδιες διατυπώσεις, την κοινή μας θέση για να αντιληφθούν όλοι οι πολίτες ότι πρόκειται για τη μόνη στιβαρή, ολοκληρωμένη, πατριωτική και λυτρωτική αξίωση που θα προβληθεί από τη νέα κυβέρνηση ως το παλλαϊκό αίτημα της νέας εποχής».
Ρεπορτάζ: Σκουρής Βασίλης
real.gr