Τα άστρα που τρέφονται με πλανήτες σαν τη Γη έχουν ορισμένα διακριτικά χαρακτηριστικά, που μπορούν να βοηθήσουν τους επιστήμονες να τα ξεχωρίσουν, επιβεβαιώνοντας ποιοι πλανήτες είναι ακατάλληλοι για να φιλοξενήσουν ζωή.
Η αναζήτηση για πλανήτες έξω από το ηλιακό σύστημα έχει αποκαλύψει μερικά απίστευτα φαινόμενα. Ενα από αυτά είναι και οι συγκεκριμένοι πλανήτες, που έχουν τροχιές τόσο κοντά στο μητρικό άστρο τους που ουσιαστικά λιώνει τα εξωτερικά άκρα τους.
Η θερμότητα εξατμίζεται στην εξωτερική επιφάνεια του πλανήτη , όπως ακριβώς ένας κομήτη πάγου βράζει στο διάστημα, καθώς περνάει από τον ήλιο. Ωστόσο , τα αποτελέσματα δείχνουν ότι τελικά ο πλανήτης πλησιάζει τόσο πολύ τον Ηλιο του, ώστε τελικά αυτός τον καταπίνει.
Δεδομένου ότι οι πλανήτες είναι αναλογικά πολύ πιο πλούσιοι σε στοιχεία βαρύτερα από το ήλιο, όπως μέταλλα, από την απορρόφηση των αστεριών, ουσιαστικά αυξάνεται η μεταλλικότητα του άστρου.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που αρκετά μέταλλα έχουν παρατηρηθεί στα εξωτερικά στρώματα των λευκών νάνων, ως αποτέλεσμα της κατανάλωσης πλανητών.
Τι συμβαίνει όμως, όταν στη θέση του μητρικού άστρου είναι, για παράδειγμα, ο Ηλιος μας; Ο μεταπτυχιακός φοιτητής Τρέι Μακ του Πανεπιστημίου Βάντερμπιλτ, έχει την απάντηση η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικό The Astrophysical Journal.
O Τρέι απέδειξε ότι μπορούμε πραγματικά να διαβάσουμε τη χημική υπογραφή ενός άστρου λεπτομερώς, ανά στοιχείο και να καθορίσει πώς η υπογραφή αυτή έχει αλλάξει το άστρο από την κατάποση πλανητών σαν τη Γη» εξηγεί ο επόπτης καθηγήτης του Μακ, Κέιβαν Στάσουν. «Μετά την απόκτηση φάσματος υψηλής ανάλυσης για ένα δεδομένο αστέρι, μπορούμε να ανιχνεύσουμε πραγματικά την υπογραφή λεπτομερώς, ανά στοιχείο.»
Οπως εξηγεί: «Η μελέτη αυτή αποκαλύπτει ότι το ζήτημα του αν και πώς τα άστρα σχηματίζουν πλανήτες δεν είναι σωστή ερώτηση. Το πραγματικό ερώτημα είναι πόσοι από τους πλανήτες που δημιουργεί ένα αστέρι τελικά επιβιώνουν από την καταστροφή»