Παράλληλα τάσσεται υπέρ του Νίκου Μαζιώτη ενώ τονίζει ότι σκοπός του κειμένου αυτού είναι να ρίξει γέφυρες επικοινωνίας με όλους τους συντρόφους που διατηρούν το στοίχημα της καταστροφής ανοιχτό.
Ο αγώνας για να κερδίσουμε πίσω τις ζωές μας, γράφει ο Νίκος Ρωμανός είναι συνεχής και εκδηλώνεται με χίλιους διαφορετικούς τρόπους που κατευθύνονται σε έναν σκοπό. «...με όπλα, με βόμβες και με φωτιά που εκδικούνται έναν ολόκληρο κόσμο που μας έριξε στο κενό», προσθέτει.
Μέσω του κειμένου αυτού αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη συμμετοχής του στις εμπρηστικές επιθέσεις εναντίον της δημοτικής αστυνομίας στην Κυψέλη, στην επενδυτική εταιρεία Τραστορ και στο σπίτι του πρώην υπουργού άμυνας και Οικονομικών Γιάννου Παπαντωνίου. Παραδέχεται ότι ο μόνος δράστης σε αυτές τις ενέργειες ήταν ο ίδιος, γεγονός που, όπως λέει, αποδεικνύεται και από τα βίντεο και τις μαρτυρικές καταθέσεις.
Από την άλλη πλευρά επιμένει όμως ότι δεν συμμετείχε «στον εμπρησμό του αμαξοστασίου της ΕΘΕΛ, ούτε στις εμπρηστικές επιθέσεις που πραγματοποίησαν οι Πύρινες Σκιές» και υποστηρίζει ότι ο λόγος που τοποθετείται δημόσια για τις συγκεκριμένες ενέργειες είναι για να αναδείξει τον τρόπο που οι αστυνομικές αρχές χρησιμοποιούν «τη νέα καταστολή μέσω του DNA για να ενοχοποιήσουν συντρόφους αιχμαλώτους».
Παράλληλα, μιλάει για «στοχοποίηση» και άλλων συντρόφων του, όπως τους χαρακτηρίζει. «Τρανταχτά παραδείγματα η καταδίκη των Τάσου Θεοφίλου και Μπάμπη Τσιλιανίδη, αλλά και η δίωξη εναντίον του καταζητούμενου συντρόφου Νίκου Μαζιώτη για μια ληστεία τράπεζας» σημειώνει.