Προφανώς και δεν είναι όλα ίδια. Ακόμη και στο Ρίο άλλωστε, πίσω από τα ψηλά γυαλιστερά παραλιακά κτίρια που δίνουν μια γκλάμουρ αίσθηση, κρύβεται μια ολόκληρη παραγκούπολη που ζει στην εξαθλίωση.
Ετσι λοιπόν και το Αρακαζού απέχει έτη φωτός από το να θεωρηθεί, όχι Ρίο βεβαίως, αλλά ούτε καν… Λούτσα, όπως έσπευσαν να το «βαφτίσουν» ορισμένοι συνάδελφοι.
Πιστέψτε με, η Λούτσα είναι… γαλλική Ριβιέρα μπροστά στο Αρακαζού. Για να σας το δώσω να καταλάβετε με δικούς μας όρους, αν το Αρακαζού βρισκόταν στην Ελλάδα θα ήταν ξεχασμένο κάπου επί της Αθηνών-Λαμίας μεταξύ Αγίου Κωνσταντίνου, Καμένων Βούρλων, Στυλίδας και Καραβόμυλου. Και θα σταματούσαμε για λίγα λεπτά μόνο για ξεπιαστούμε από την οδήγηση. Ούτε για καφέ που λέει ο λόγος…
Παρ’ όλα αυτά, οι κάτοικοι του Αρακαζού προσπαθούν να το διασκεδάζουν μολονότι οι επιλογές τους είναι περιορισμένες όπως και οι οικονομικές τους δυνατότητες. Μπάνιο στη θάλασσα, ηλιοθεραπεία και kite surfing μέχρι το απόγευμα, περατζάδα στην παραλιακή μέχρι αργά το βράδυ, φαγητό σε κάποιο φτηνό υπαίθριο εστιατόριο με τις κλασικές λευκές πλαστικές καρέκλες και χορός σε κάτι μέρη που μοιάζουν με παλιά ελληνική ντισκοτέκ των 80s.
Δεν χάνουν πάντως το χαμόγελό τους και προσπαθούν να δουν τη ζωή με μια αισιόδοξη ματιά. «Είμαι εκατομμυριούχος» μου είπε ένας ευγενικός και πρόσχαρος ταξιτζής και με ρώτησε «εσύ είσαι εκατομμυριούχος;». Όταν του απάντησα ότι δεν είμαι εκατομμυριούχος και μάλλον δεν θα γίνω και ποτέ, χαμογέλασε και μου είπε: «Εγώ νιώθω εκατομμυριούχος γιατί έχω την οικογένειά μου, τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, τους φίλους μου και την υγεία μου. Τα χρήματα δεν φέρνουν ευτυχία»...
Γιάννης Σκόκας
TA NEA