του Πάνου Πολυζωΐδη
Πριν από έναν χρόνο, δεν θα το φανταζόμουν ότι θα έγραφα ποτέ το σημερινό σημείωμα. Αλλά θεωρώ ότι η σύντομη θητεία του στο (ταλαιπωρημένο) υπουργείο Υγείας ανέδειξε τον Άδωνι Γεωργιάδη σε παθιασμένο μεταρρυθμιστή, που θα λείψει από το επόμενο κυβερνητικό σχήμα.
Η προσωπική του αισθητική αλλά και η ιδεολογική του εργαλειοθήκη (κλισέ κληρονομιά ΟΟΣΑ) διαφέρουν από τις αντίστοιχες των περισσότερων, η ψυχαναγκαστική του εξάρτηση από τη δημοσιότητα και το φωνακλάδικο, εριστικό του στιλ τού στερούν κύρος και γεννούν -αχρείαστες και αποφευκτέες, πολλές φορές- οξύνσεις. Αλλά στο υπουργείο Υγείας πήγε για να κάνει ριζικές αλλαγές και να σπάσει αυγά, προσηλωμένος πάντοτε στην κεντρική στρατηγική και τις μεταρρυθμιστικές επιταγές της συγκυρίας.
Τέτοιους επαίνους θα δυσκολευθεί κανείς να επιδαψιλεύσει σε πολλούς άλλους υπουργούς.
Ο Γεωργιάδης προφανώς έκανε λάθη (κοινότοπο να υπενθυμίσουμε ότι τα λάθη τα αποφεύγουν όσοι αποφεύγουν τη δράση) και συγκέντρωσε την οργή των επαγγελματικών κλάδων της Υγείας (όπως θα συνέβαινε με οποιονδήποτε θα επιχειρούσε τομές).
Αλλά πέτυχε τον κρίσιμο στόχο του περιορισμού των δαπανών και της σπατάλης στο υπουργείο του και, ναι μεν η ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών στον κλάδο υποχώρησε, αλλά θα μπορούσε κανείς να πει ότι το επίπεδο διατηρήθηκε όσο υψηλό γινόταν δεδομένων των πιέσεων στους προϋπολογισμούς.
Είναι εμφανές ότι δούλεψε σκληρά προκειμένου να ενημερωθεί τάχιστα για το πολυδαίδαλο αντικείμενο που του ανατέθηκε και δεν βρέθηκε ποτέ αδιάβαστος στις ατελείωτες ώρες που πέρασε στον ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό αέρα.
Ίσως όμως η πιο σημαντική του προσφορά να είναι ότι, μέσα στην εθιστική του μέθη δημοσιότητας, έδινε την εικόνα ενός ανθρώπου που πίστευε στην αναγκαιότητα των πολιτικών που υλοποιούσε. Δεν είχε ποτέ το μισοκακόμοιρο ύφος άλλων υπουργών που προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι δίνουν μάχη χαρακωμάτων με τους δανειστές για να προστατεύσουν όσο το δυνατόν περισσότερα από τα κεκτημένα που μας οδήγησαν στην χρεοκοπία.
Αντίθετα, υπερασπιζόταν με πάθος τις πολιτικές του, επικαλούμενος το αναγκαίο τους, και διεκδικούσε με πάθος το ηθικό προβάδισμα που μονοπωλεί εδώ και χρόνια ο αντιμνημονιακός χώρος.
Χαρακτηριστική (και της επικοινωνιακής του υπερβολής) η διαβεβαίωσή του ότι αν χρειασθεί να γίνουν απολύσεις, θα τις κάνει ο ίδιος και «δεν θα του φάει τη δόξα η τρόικα».
Επιπλέον, ο Γεωργιάδης μπορούσε ως υπουργός να απευθύνει τα μηνύματά του άμεσα σε ένα ασύγκριτα ευρύτερο ακροατήριο από αυτό που θα ονειρευθούν ποτέ τα γκρουπούσκουλα του ελιτίστικου φιλελευθεριστάν, που αδυνατούν να αντιληφθούν την έννοια του πολιτικού και που τον απορρίπτουν με τη (απίθανη) σνομπίστικη κατηγορία ότι είναι... βιβλιοπώλης.
Θεωρείται πως συνομιλεί προνομιακά με τα συντηρητικότερα παλαιοδεξιά τμήματα του εκλογικού σώματος, αλλά αυτό μπορεί να το κάνει -αποτελεσματικότερα ίσως- και εκτός κυβέρνησης.
Άρα, το κρίσιμο στοιχείο που αφορά την απομάκρυνση του Γεωργιάδη είναι μήπως αυτή αποτελεί οριστική υποστολή μιας -ούτως ή άλλως ξεφτισμένης- μεταρρυθμιστικής σημαίας. Σε αυτήν την περίπτωση, η ιστορική χρησιμότητα της κυβέρνησης σύντομα θα έχει εκμετρήσει το ζην.
*Ο Πάνος Πολυζωΐδης είναι δημοσιογράφος.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.politiki&id=34578