Επεσε για πρώτη φορά στην πισίνα σε ηλικία 7 ετών και σήμερα θυμάται ότι η εμπειρία αυτή ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από συναρπαστική: «Φοβόμουν το νερό και δεν ήξερα να κoλυμπώ.
Υπήρχε εξάλλου και το άλλο: ήταν η φάση που οι υπόλοιποι φίλοι μου έπαιζαν με στρατιωτάκια και αυτοκινητάκια, ενώ εγώ έπρεπε να φοράω το μαγιό και το σκουφί μου και να προπονούμαι στην κολύμβηση. Ως παιδί δεν πήγα ποτέ σχολική εκδρομή. Χειμώνα καλοκαίρι έπρεπε να βρίσκομαι στην πισίνα».
Γεννημένος πριν από 17 χρόνια στην Πετρούπολη, ο Απόστολος Χρήστου άρχισε να κολυμπά από μικρή ηλικία χάρη στο πάθος των γονιών του για τον αθλητισμό. Ο πατέρας του, εργολάβος οικοδομών, και η μητέρα του, φιλόλογος, τον έγραψαν στο κολυμβητήριο της περιοχής προκειμένου το παιδί τους να γυμνάσει το σώμα του και να αποκτήσει τη νοοτροπία της άμιλλας. «Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα, πέτρινα θα μπορούσα να πω», εξομολογείται ο ίδιος ξετυλίγοντας το νήμα της ζωής του και εξηγεί: «Η σχολική τσάντα εναλλασσόταν με εκείνη του κολυμβητηρίου, το σώμα μου πονούσε από τις πολύωρες προπονήσεις και ελεύθερος χρόνος δεν υπήρχε ούτε για δείγμα. Ούτε αργίες… Στις διακοπές των Χριστουγέννων όλοι οι συμμαθητές μου χοροπηδούσαν για το καθισιό εκτός από μένα. Εγώ ακόμη και Πρωτοχρονιά ανεβοκατέβαινα την πισίνα. Οταν πέρασαν τα χρόνια και διαφάνηκαν οι δυνατότητές μου, άρχισα να συνειδητοποιώ τη χαρά του αθλητισμού και να το απολαμβάνω. Τότε ακόμη και η οσμή του χλωρίου ξυπνούσε μόνο ευχάριστα συναισθήματα. Το κολύμπι με εκτόνωνε, με απελευθέρωνε, με απεγκλώβιζε από την καθημερινότητα».
Κάποιο απόγευμα οι προπονητές του κάλεσαν τους γονείς του Απόστολου στο κολυμβητήριο. Σε κάποιο μικροσκοπικό γραφείο του συλλόγου τούς ανακοίνωσαν εντελώς εμπιστευτικά και σχεδόν συνωμοτικά ότι το παιδί τους έχει σπάνιο ταλέντο και πρέπει να το φροντίσουν. Η σύσταση είναι συγκεκριμένη: «Προσέξτε τον, διότι έχει όλες τις προδιαγραφές να γράψει μεγάλη ιστορία ως αθλητής». Η πρόβλεψη θα επιβεβαιωθεί λίγο καιρό αργότερα, όταν τα ράφια στο σπίτι της οικογένειας Χρήστου άρχισαν να γεμίζουν με κύπελλα, τίτλους και μετάλλια.
«Πρόκειται πλέον για ολόκληρη συλλογή», αποκαλύπτει μετά την τελευταία του επιτυχία στην Ολλανδία. «Αυτή τη στιγμή υπάρχουν στο σπίτι μου 200 τιμητικά βραβεία και 100 μετάλλια. Σε λίγο καιρό δεν θα έχω πού να τα βάλω», ομολογεί αθώα ο Απόστολος Χρήστου.
Τα σωματικά προσόντα του είναι απολύτως εναρμονισμένα με το πείσμα και τη νοοτροπία του πρωταθλητή: ύψος που ξεπερνά το 1,80 μ., γεροδεμένο κορμί και πάθος για διάκριση.
«Καθημερινά κάνω δεκάδες χιλιόμετρα στην πισίνα. Το σώμα μου είναι μονίμως μουσκεμένο. Κατακτώ κάτι και λέω, ναι, μπορώ να πετύχω κάτι ακόμη καλύτερο όχι μόνο για μένα, αλλά και για την πατρίδα μου, την Ελλάδα, η οποία περνά δύσκολα και έχει μόνο τον αθλητισμό ως αποκούμπι της, ως έναν τρόπο για να τονώνεται η εθνική της υπερηφάνεια», λέει. Βέβαια, η πορεία προς την επιτυχία και την καταξίωση δεν ήταν πάντα εύκολη. Οπως τονίζει ο Απόστολος, «η Ελλάδα προσφέρει απλόχερα χρήματα στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, ενώ οι διακρίσεις έρχονται και από αλλού. Για πολλά χρόνια η οικογένειά μου χρηματοδοτούσε την προσπάθειά μου από το υστέρημά της. Ακόμη και το σκουφάκι που φορούσα ή τα μαγιό έπρεπε να τα αγοράζουμε μόνοι μας. Για να μη μιλήσω για τους φυσικοθεραπευτές, τους γιατρούς και την ειδική διατροφή. Στο εξωτερικό ο αθλητής έχει μια ολόκληρη ομάδα ειδικών που ασχολείται μαζί του. Κατεβαίνει στους αγώνες και έχει την ηθική και υλική υποστήριξη μιας ολόκληρης κουστωδίας. Στην Ελλάδα της κρίσης οι μεγάλες νίκες επιτυγχάνονται χάρη στον ρομαντισμό και στην τρέλα κάποιων».
Στη αρχή της τρέχουσας σεζόν ο Απόστολος πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό. Πέφτοντας στις πισίνες με το ερυθρόλευκο σκουφάκι νιώθει πια ότι βρήκε τη θαλπωρή που αναζητούσε: «Στον μεγάλο σύλλογο έχεις την υποστήριξη για να κάνεις μεγάλα πράγματα, να κάνεις το επόμενο βήμα. Σταμάτησα να παίρνω μόνος μου τα απαραίτητα, εφόσον ο σύλλογος τα εξασφαλίζει όλα για μένα. Είναι συγκινητικό ότι από τα εισιτήρια διαρκείας που αγοράζουν κάθε χρόνο οι φίλοι της ποδοσφαιρικής ομάδας του Ολυμπιακού, 10 ευρώ διατίθενται στους αθλητές των ερασιτεχνικών αθλημάτων του συλλόγου. Είναι μια πρωτοβουλία άξια συγχαρητηρίων».
Αξιος συγχαρητηρίων όμως είναι και ο πατέρας του Απόστολου, ο οποίος εγκατέλειψε κάθε επαγγελματική του δραστηριότητα προκειμένου να βρίσκεται διαρκώς στο πλευρό του γιου του.
«Εάν δεν είχα τον προπονητή μου, τον κ. Νίκο Γέμελο, και τον πατέρα μου, δεν ξέρω αν θα τα είχα καταφέρει», παραδέχεται ο Απόστολος και τονίζει: «Ο πατέρας μου εγκατέλειψε τα πάντα προκειμένου να με βοηθήσει να κυνηγήσω το όνειρό μου. Είναι πανέτοιμος για δράση 24 ώρες το 24ωρο. Με πηγαίνει και με φέρνει στο κολυμβητήριο, με συνοδεύει στο σχολείο. Ομολογώ ότι έχει θυσιάσει πολλά πράγματα από τη δική του καριέρα, δίνοντας προτεραιότητα στη δική μου». Χαμογελώντας ο Απόστολος συμπληρώνει: «Το γεγονός ότι η οικοδομή περνάει κρίση, από μια άποψη, ήταν μια καλή συγκυρία που δόθηκε στους δυο μας ώστε να την αξιοποιήσουμε».
Ρεκόρ στην πισίνα και το FacebookΣτο πρόσφατο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κολύμβησης που διοργανώθηκε στην Ολλανδία ο Απόστολος Χρήστου ήταν έτοιμος για μία ακόμη φορά να κερδίσει τις εντυπώσεις. Επεσε στην πισίνα στο αγώνισμα του υπτίου με διάθεση να σαρώσει τα πάντα. «Παρόλο που φέτος ήμουν στην τελευταία τάξη του λυκείου, που σημαίνει ότι οι σχολικές υποχρεώσεις ήταν πολλές, είχα προετοιμαστεί καλά και βρισκόμουν σε άριστη κατάσταση. Θέλησα να αγωνιστώ στα 50, στα 100 και στα 200 μέτρα ύπτιο με το όνειρο τριών μεταλλίων. Οταν οι ξένοι αθλητές με είδαν να πέφτω τρεις φορές στην πισίνα, έμειναν με το στόμα ανοιχτό, αδυνατούσαν να το πιστέψουν. Θεωρούσαν ότι τα είχα χάσει και ότι μια τέτοια προσπάθεια δεν θα μου έβγαινε σε καλό».
Τελικός απολογισμός; Τίτλοι για τον παράτολμο Ελληνα, υπερηχητικές επιδόσεις και νέα ρεκόρ.
Ο Απόστολος Χρήστου, με το χαρακτηριστικό ελληνικό πείσμα του, κατάφερε να καταρρίψει δύο φορές το παγκόσμιο ρεκόρ εφήβων αποχωρώντας από τη διοργάνωση με τρία μετάλλια, ένα χρυσό και δύο αργυρά.
«Βρισκόμουν στον τελευταίο διάδρομο της πισίνας, ο οποίος θεωρείται ο χειρότερος, καθώς βλέπεις τοίχο και δεν μπορείς να παρακολουθήσεις τους αντιπάλους», εξηγεί ο Απόστολος.
«Πριν από τον ημιτελικό πήρα βαθιά ανάσα, αυτοσυγκεντρώθηκα και γλίστρησα στο νερό έχοντας στα μάτια μου την εικόνα της ελληνικής σημαίας. Οταν έβγαλα τα κολυμβητικά μου γυαλιά, αντιλήφθηκα ότι είχα κάνει το πρώτο παγκόσμιο ρεκόρ. Λίγες ώρες αργότερα ξανάσπαγα το ρεκόρ και κατακτούσα το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα ύπτιο.
Η επόμενη ημέρα ήταν εξίσου κουραστική, καθώς έπρεπε να πέσω στην πισίνα δύο φορές μέσα σε λίγη ώρα. Κολύμπησα πρώτα το 200άρι και κατόπιν τα 50 μέτρα. Στον πρώτο αγώνα ένιωσα έντονη κόπωση, στην τελευταία στροφή οι δυνάμεις μου με είχαν εγκαταλείψει, αλλά δεν ήθελα να το βάλω κάτω. Εσφιξα τα δόντια, αναλογίστηκα τους κόπους και τις θυσίες ενός ολόκληρου χρόνου και είπα ή τώρα ή ποτέ. Ετσι ήρθε μία ακόμη καλή επίδοση και το τρίτο μετάλλιο».
Το όνομα του Απόστολου Χρήστου έγινε αμέσως θέμα συζήτησης στους κολυμβητικούς κύκλους και αναφέρθηκε επανειλημμένως στις ευρωπαϊκές εφημερίδες. Ολοι πλέον κάνουν λόγο για τον Ελληνα ανεμοστρόβιλο που στο πέρασμά του τα σαρώνει όλα. «Ξαφνικά υπήρξε μια απρόσμενη δημοσιότητα», παραδέχεται και συνεχίζει: «Ολο αυτό με ξένισε, διότι εμείς οι αθλητές έχουμε μάθει στους δύσκολους και μοναχικούς δρόμους. Το να περπατάς και να σε αναγνωρίζουν ή να στέκεσαι απέναντι από κάποιον δημοσιογράφο που σου ζητά να μιλήσεις για σένα και τη ζωή σου ομολογώ ότι με βγάζει λίγο έξω από τα νερά μου. Τη μεγαλύτερη έκπληξη όμως την ένιωσα όταν μετά τη λήξη της διοργάνωσης άνοιξα το Facebook και είχα 300 αιτήματα φιλίας και 150 συγχαρητήρια σημειώματα. Ομολογώ ότι όταν αντιλήφθηκα την ανταπόκριση της επιτυχίας μου ένιωσα ευτυχισμένος». Ο Απόστολος Χρήστου ζει στην Πετρούπολη με τους γονείς και τον μικρότερο αδελφό του, ο οποίος είναι και εκείνος μεγάλο ταλέντο στο κολύμπι. Σε λίγο καιρό ετοιμάζεται να φοιτήσει Ναυτιλιακά στο πανεπιστήμιο και, όπως λέει, «πολλοί ήταν εκείνοι που με συμβούλευσαν να φύγω για σπουδές εκτός Ελλάδας και να συνδυάσω τη φοιτητική ζωή με την εγγραφή μου σε κάποιον από τους κολυμβητικούς συλλόγους του εξωτερικού. Εγώ όμως είμαι τελείως αντίθετος σε μια τέτοια λογική. Μου είναι αδιανόητο να αγωνίζομαι, π.χ., με σκουφάκι των Ηνωμένων Πολιτειών, έχοντας για αντίπαλό μου κάποιον Ελληνα. Θα συνεχίσω να δίνω τον αγώνα μου από την πατρίδα μου ζώντας ανάμεσα σε υψηλές επιδόσεις αλλά και στερήσεις. Δεν βγαίνω για νυχτερινή διασκέδαση, τρέφομαι σωστά και κάνω πολύωρες κοπιαστικές προπονήσεις. Δεν μετανιώνω όμως. Τη στιγμή που βλέπω την ελληνική σημαία να ανεβαίνει στον ιστό και τον εθνικό ύμνο να παιανίζει λέω: χαλάλι. Αν μη τι άλλο άξιζε».
Ο Απόστολος χαλαρώνει ακούγοντας μουσική, ονειρεύεται τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο και δηλώνει ότι όταν εγκαταλείψει τον αθλητισμό θα ανοίξει το δικό του ναυτιλιακό γραφείο. «Μου αρέσει να καταπιάνομαι με καινούρια πράγματα. Κάθε νέο project αποτελεί και μια πρόσκληση», αποκαλύπτει. Αγαπά το ύπτιο περισσότερο από το ελεύθερο ή την πεταλούδα εξηγώντας ότι «είναι το αγώνισμα που ταιριάζει περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία του Ελληνα. Δεν ασχολείσαι με τους αντιπάλους καθώς βλέπεις μόνο ουρανό και ήλιο».
Τέλος, κάνει το δικό του σχόλιο για τις τελευταίες δηλώσεις του Ιαν Θορπ ότι είναι γκέι: «Ισως για κάποιους το σύμβολο να γκρεμίστηκε, η εικόνα του αθλητή-πρότυπο, του μύθου κ.λπ. να τραυματίστηκε. Τι να πούμε όμως εμείς και πώς να κρίνουμε την προσωπική ζωή των άλλων; Είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου να επιλέγει τη ζωή που θέλει και να δημοσιοποιεί τις επιλογές του».
Μαρία Λεμονιά
Υπήρχε εξάλλου και το άλλο: ήταν η φάση που οι υπόλοιποι φίλοι μου έπαιζαν με στρατιωτάκια και αυτοκινητάκια, ενώ εγώ έπρεπε να φοράω το μαγιό και το σκουφί μου και να προπονούμαι στην κολύμβηση. Ως παιδί δεν πήγα ποτέ σχολική εκδρομή. Χειμώνα καλοκαίρι έπρεπε να βρίσκομαι στην πισίνα».
Γεννημένος πριν από 17 χρόνια στην Πετρούπολη, ο Απόστολος Χρήστου άρχισε να κολυμπά από μικρή ηλικία χάρη στο πάθος των γονιών του για τον αθλητισμό. Ο πατέρας του, εργολάβος οικοδομών, και η μητέρα του, φιλόλογος, τον έγραψαν στο κολυμβητήριο της περιοχής προκειμένου το παιδί τους να γυμνάσει το σώμα του και να αποκτήσει τη νοοτροπία της άμιλλας. «Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα, πέτρινα θα μπορούσα να πω», εξομολογείται ο ίδιος ξετυλίγοντας το νήμα της ζωής του και εξηγεί: «Η σχολική τσάντα εναλλασσόταν με εκείνη του κολυμβητηρίου, το σώμα μου πονούσε από τις πολύωρες προπονήσεις και ελεύθερος χρόνος δεν υπήρχε ούτε για δείγμα. Ούτε αργίες… Στις διακοπές των Χριστουγέννων όλοι οι συμμαθητές μου χοροπηδούσαν για το καθισιό εκτός από μένα. Εγώ ακόμη και Πρωτοχρονιά ανεβοκατέβαινα την πισίνα. Οταν πέρασαν τα χρόνια και διαφάνηκαν οι δυνατότητές μου, άρχισα να συνειδητοποιώ τη χαρά του αθλητισμού και να το απολαμβάνω. Τότε ακόμη και η οσμή του χλωρίου ξυπνούσε μόνο ευχάριστα συναισθήματα. Το κολύμπι με εκτόνωνε, με απελευθέρωνε, με απεγκλώβιζε από την καθημερινότητα».
Κάποιο απόγευμα οι προπονητές του κάλεσαν τους γονείς του Απόστολου στο κολυμβητήριο. Σε κάποιο μικροσκοπικό γραφείο του συλλόγου τούς ανακοίνωσαν εντελώς εμπιστευτικά και σχεδόν συνωμοτικά ότι το παιδί τους έχει σπάνιο ταλέντο και πρέπει να το φροντίσουν. Η σύσταση είναι συγκεκριμένη: «Προσέξτε τον, διότι έχει όλες τις προδιαγραφές να γράψει μεγάλη ιστορία ως αθλητής». Η πρόβλεψη θα επιβεβαιωθεί λίγο καιρό αργότερα, όταν τα ράφια στο σπίτι της οικογένειας Χρήστου άρχισαν να γεμίζουν με κύπελλα, τίτλους και μετάλλια.
«Πρόκειται πλέον για ολόκληρη συλλογή», αποκαλύπτει μετά την τελευταία του επιτυχία στην Ολλανδία. «Αυτή τη στιγμή υπάρχουν στο σπίτι μου 200 τιμητικά βραβεία και 100 μετάλλια. Σε λίγο καιρό δεν θα έχω πού να τα βάλω», ομολογεί αθώα ο Απόστολος Χρήστου.Τα σωματικά προσόντα του είναι απολύτως εναρμονισμένα με το πείσμα και τη νοοτροπία του πρωταθλητή: ύψος που ξεπερνά το 1,80 μ., γεροδεμένο κορμί και πάθος για διάκριση.
«Καθημερινά κάνω δεκάδες χιλιόμετρα στην πισίνα. Το σώμα μου είναι μονίμως μουσκεμένο. Κατακτώ κάτι και λέω, ναι, μπορώ να πετύχω κάτι ακόμη καλύτερο όχι μόνο για μένα, αλλά και για την πατρίδα μου, την Ελλάδα, η οποία περνά δύσκολα και έχει μόνο τον αθλητισμό ως αποκούμπι της, ως έναν τρόπο για να τονώνεται η εθνική της υπερηφάνεια», λέει. Βέβαια, η πορεία προς την επιτυχία και την καταξίωση δεν ήταν πάντα εύκολη. Οπως τονίζει ο Απόστολος, «η Ελλάδα προσφέρει απλόχερα χρήματα στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, ενώ οι διακρίσεις έρχονται και από αλλού. Για πολλά χρόνια η οικογένειά μου χρηματοδοτούσε την προσπάθειά μου από το υστέρημά της. Ακόμη και το σκουφάκι που φορούσα ή τα μαγιό έπρεπε να τα αγοράζουμε μόνοι μας. Για να μη μιλήσω για τους φυσικοθεραπευτές, τους γιατρούς και την ειδική διατροφή. Στο εξωτερικό ο αθλητής έχει μια ολόκληρη ομάδα ειδικών που ασχολείται μαζί του. Κατεβαίνει στους αγώνες και έχει την ηθική και υλική υποστήριξη μιας ολόκληρης κουστωδίας. Στην Ελλάδα της κρίσης οι μεγάλες νίκες επιτυγχάνονται χάρη στον ρομαντισμό και στην τρέλα κάποιων».
Στη αρχή της τρέχουσας σεζόν ο Απόστολος πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό. Πέφτοντας στις πισίνες με το ερυθρόλευκο σκουφάκι νιώθει πια ότι βρήκε τη θαλπωρή που αναζητούσε: «Στον μεγάλο σύλλογο έχεις την υποστήριξη για να κάνεις μεγάλα πράγματα, να κάνεις το επόμενο βήμα. Σταμάτησα να παίρνω μόνος μου τα απαραίτητα, εφόσον ο σύλλογος τα εξασφαλίζει όλα για μένα. Είναι συγκινητικό ότι από τα εισιτήρια διαρκείας που αγοράζουν κάθε χρόνο οι φίλοι της ποδοσφαιρικής ομάδας του Ολυμπιακού, 10 ευρώ διατίθενται στους αθλητές των ερασιτεχνικών αθλημάτων του συλλόγου. Είναι μια πρωτοβουλία άξια συγχαρητηρίων».
Αξιος συγχαρητηρίων όμως είναι και ο πατέρας του Απόστολου, ο οποίος εγκατέλειψε κάθε επαγγελματική του δραστηριότητα προκειμένου να βρίσκεται διαρκώς στο πλευρό του γιου του.
«Εάν δεν είχα τον προπονητή μου, τον κ. Νίκο Γέμελο, και τον πατέρα μου, δεν ξέρω αν θα τα είχα καταφέρει», παραδέχεται ο Απόστολος και τονίζει: «Ο πατέρας μου εγκατέλειψε τα πάντα προκειμένου να με βοηθήσει να κυνηγήσω το όνειρό μου. Είναι πανέτοιμος για δράση 24 ώρες το 24ωρο. Με πηγαίνει και με φέρνει στο κολυμβητήριο, με συνοδεύει στο σχολείο. Ομολογώ ότι έχει θυσιάσει πολλά πράγματα από τη δική του καριέρα, δίνοντας προτεραιότητα στη δική μου». Χαμογελώντας ο Απόστολος συμπληρώνει: «Το γεγονός ότι η οικοδομή περνάει κρίση, από μια άποψη, ήταν μια καλή συγκυρία που δόθηκε στους δυο μας ώστε να την αξιοποιήσουμε».
Ρεκόρ στην πισίνα και το FacebookΣτο πρόσφατο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κολύμβησης που διοργανώθηκε στην Ολλανδία ο Απόστολος Χρήστου ήταν έτοιμος για μία ακόμη φορά να κερδίσει τις εντυπώσεις. Επεσε στην πισίνα στο αγώνισμα του υπτίου με διάθεση να σαρώσει τα πάντα. «Παρόλο που φέτος ήμουν στην τελευταία τάξη του λυκείου, που σημαίνει ότι οι σχολικές υποχρεώσεις ήταν πολλές, είχα προετοιμαστεί καλά και βρισκόμουν σε άριστη κατάσταση. Θέλησα να αγωνιστώ στα 50, στα 100 και στα 200 μέτρα ύπτιο με το όνειρο τριών μεταλλίων. Οταν οι ξένοι αθλητές με είδαν να πέφτω τρεις φορές στην πισίνα, έμειναν με το στόμα ανοιχτό, αδυνατούσαν να το πιστέψουν. Θεωρούσαν ότι τα είχα χάσει και ότι μια τέτοια προσπάθεια δεν θα μου έβγαινε σε καλό».
Τελικός απολογισμός; Τίτλοι για τον παράτολμο Ελληνα, υπερηχητικές επιδόσεις και νέα ρεκόρ.
Ο Απόστολος Χρήστου, με το χαρακτηριστικό ελληνικό πείσμα του, κατάφερε να καταρρίψει δύο φορές το παγκόσμιο ρεκόρ εφήβων αποχωρώντας από τη διοργάνωση με τρία μετάλλια, ένα χρυσό και δύο αργυρά.
«Βρισκόμουν στον τελευταίο διάδρομο της πισίνας, ο οποίος θεωρείται ο χειρότερος, καθώς βλέπεις τοίχο και δεν μπορείς να παρακολουθήσεις τους αντιπάλους», εξηγεί ο Απόστολος.
«Πριν από τον ημιτελικό πήρα βαθιά ανάσα, αυτοσυγκεντρώθηκα και γλίστρησα στο νερό έχοντας στα μάτια μου την εικόνα της ελληνικής σημαίας. Οταν έβγαλα τα κολυμβητικά μου γυαλιά, αντιλήφθηκα ότι είχα κάνει το πρώτο παγκόσμιο ρεκόρ. Λίγες ώρες αργότερα ξανάσπαγα το ρεκόρ και κατακτούσα το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα ύπτιο.
Η επόμενη ημέρα ήταν εξίσου κουραστική, καθώς έπρεπε να πέσω στην πισίνα δύο φορές μέσα σε λίγη ώρα. Κολύμπησα πρώτα το 200άρι και κατόπιν τα 50 μέτρα. Στον πρώτο αγώνα ένιωσα έντονη κόπωση, στην τελευταία στροφή οι δυνάμεις μου με είχαν εγκαταλείψει, αλλά δεν ήθελα να το βάλω κάτω. Εσφιξα τα δόντια, αναλογίστηκα τους κόπους και τις θυσίες ενός ολόκληρου χρόνου και είπα ή τώρα ή ποτέ. Ετσι ήρθε μία ακόμη καλή επίδοση και το τρίτο μετάλλιο».
Το όνομα του Απόστολου Χρήστου έγινε αμέσως θέμα συζήτησης στους κολυμβητικούς κύκλους και αναφέρθηκε επανειλημμένως στις ευρωπαϊκές εφημερίδες. Ολοι πλέον κάνουν λόγο για τον Ελληνα ανεμοστρόβιλο που στο πέρασμά του τα σαρώνει όλα. «Ξαφνικά υπήρξε μια απρόσμενη δημοσιότητα», παραδέχεται και συνεχίζει: «Ολο αυτό με ξένισε, διότι εμείς οι αθλητές έχουμε μάθει στους δύσκολους και μοναχικούς δρόμους. Το να περπατάς και να σε αναγνωρίζουν ή να στέκεσαι απέναντι από κάποιον δημοσιογράφο που σου ζητά να μιλήσεις για σένα και τη ζωή σου ομολογώ ότι με βγάζει λίγο έξω από τα νερά μου. Τη μεγαλύτερη έκπληξη όμως την ένιωσα όταν μετά τη λήξη της διοργάνωσης άνοιξα το Facebook και είχα 300 αιτήματα φιλίας και 150 συγχαρητήρια σημειώματα. Ομολογώ ότι όταν αντιλήφθηκα την ανταπόκριση της επιτυχίας μου ένιωσα ευτυχισμένος». Ο Απόστολος Χρήστου ζει στην Πετρούπολη με τους γονείς και τον μικρότερο αδελφό του, ο οποίος είναι και εκείνος μεγάλο ταλέντο στο κολύμπι. Σε λίγο καιρό ετοιμάζεται να φοιτήσει Ναυτιλιακά στο πανεπιστήμιο και, όπως λέει, «πολλοί ήταν εκείνοι που με συμβούλευσαν να φύγω για σπουδές εκτός Ελλάδας και να συνδυάσω τη φοιτητική ζωή με την εγγραφή μου σε κάποιον από τους κολυμβητικούς συλλόγους του εξωτερικού. Εγώ όμως είμαι τελείως αντίθετος σε μια τέτοια λογική. Μου είναι αδιανόητο να αγωνίζομαι, π.χ., με σκουφάκι των Ηνωμένων Πολιτειών, έχοντας για αντίπαλό μου κάποιον Ελληνα. Θα συνεχίσω να δίνω τον αγώνα μου από την πατρίδα μου ζώντας ανάμεσα σε υψηλές επιδόσεις αλλά και στερήσεις. Δεν βγαίνω για νυχτερινή διασκέδαση, τρέφομαι σωστά και κάνω πολύωρες κοπιαστικές προπονήσεις. Δεν μετανιώνω όμως. Τη στιγμή που βλέπω την ελληνική σημαία να ανεβαίνει στον ιστό και τον εθνικό ύμνο να παιανίζει λέω: χαλάλι. Αν μη τι άλλο άξιζε».
Ο Απόστολος χαλαρώνει ακούγοντας μουσική, ονειρεύεται τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο και δηλώνει ότι όταν εγκαταλείψει τον αθλητισμό θα ανοίξει το δικό του ναυτιλιακό γραφείο. «Μου αρέσει να καταπιάνομαι με καινούρια πράγματα. Κάθε νέο project αποτελεί και μια πρόσκληση», αποκαλύπτει. Αγαπά το ύπτιο περισσότερο από το ελεύθερο ή την πεταλούδα εξηγώντας ότι «είναι το αγώνισμα που ταιριάζει περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία του Ελληνα. Δεν ασχολείσαι με τους αντιπάλους καθώς βλέπεις μόνο ουρανό και ήλιο».
Τέλος, κάνει το δικό του σχόλιο για τις τελευταίες δηλώσεις του Ιαν Θορπ ότι είναι γκέι: «Ισως για κάποιους το σύμβολο να γκρεμίστηκε, η εικόνα του αθλητή-πρότυπο, του μύθου κ.λπ. να τραυματίστηκε. Τι να πούμε όμως εμείς και πώς να κρίνουμε την προσωπική ζωή των άλλων; Είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου να επιλέγει τη ζωή που θέλει και να δημοσιοποιεί τις επιλογές του».
Μαρία Λεμονιά
protothema.gr