Μίλησα με αρχαιολόγους, καθηγητές φιλοσοφικής και ιστορικούς. Κανείς δεν τολμά να προβλέψει τις μελλοντικές αποκαλύψεις των ανασκαφών της Αμφίπολης. Ακόμη κι ένας, που μου εξέφρασε περισσότερες… πιθανότητες να βρούμε τον Μ. Αλέξανδρο, σχεδόν τρομοκρατημένος μου τόνισε «Σε παρακαλώ Μελίνα, μην αναφερθεί το όνομά μου σε ό,τι γράψεις, σε παρακαλώ… ῾
Οι επιστήμονες, δεν ρισκάρουν το κύρος της επιστημονικής τους αυθεντίας με… προβλέψεις. Και καλά κάνουν, γιατί σύντομα, όπως είπε η επικεφαλής αρχαιολόγος της σκαπανης, κα Περιστέρη, θα γνωρίζουμε.
Όμως εγώ δεν βιάζομαι, αντίθετα παρακαλώ να… καθυστερήσουν τα αποτελέσματα. Για να υπάρχει ζωντανό το όνειρο, η ελπίδα και ας αποδειχθεί ουτοπία και ας μας διαψεύσουν τα ευρήματα…
Αντιγράφω απο τον Κοϊντο Κούρτιου Ρούφου,- (εκδόσεις Ζαχαρόπουλος με απόδοση X. Μίκογλου, φιλόλογο και Ν.Πετρόχειλου): «Ο Αλέξανδρος στην Ινδία, οργάνωσε εκστρατεία εναντίον των λεγομένων Οξυδρακών Μαλλών. Πλησίασε κοντά στην πρωτεύουσά τους και επιχείρησε να την κυριεύσει με έφοδο και με βέλη να απομακρύνει τους κατοίκους από το τείχος της ακρόπολης. Μα βλέποντας έναν στρατιώτη, που κρατούσε μια σκάλα να βαδίζει… νωθρά, την άρπαξε με τα χέρια του, τη στερέωσε στο τείχος και άρχισε να ανεβαίνει.Τον ακολούθησαν αμέσως στρατιώτες. Ξαφνικά εκεί που κανείς δεν το περίμενε, η σκάλα έσπασε και βρέθηκε μονάχος πάνω στο τείχος με τους υπασπιστές του Πευκέστα και Αβρέα.
Ο Αλέξανδρος βλέποντας τη δύσκολη θέση του, προτίμησε να πηδήξει μέσα στο κάστρο για να πεθάνει ένδοξα στη μάχη και όχι αμυνόμενος πάνω στο τείχος. Μαζί του πήδηξαν και οι υπασπιστές . Οι βάρβαροι χωρίς να χάσουν καιρό, όρμησαν και άρχισαν να τον χτυπάνε από μακριά με βέλη και δόρατα. Ο Αλεξανδρος όμως πολεμώντας ως λιοντάρι, πολλούς έστειλε στον Άδη και ανάμεσά τους τον Ινδό ηγεμόνα που πρώτος του επιτέθηκε. Τη στιγμή εκείνη ένα βέλος χτύπησε καταπρόσωπο τον Αβρέα που σωριάστηκε νεκρός στα πόδια του Βασιλιά, ενώ ένα άλλο βέλος διαπερνά το σιδερένιο θώρακα του Αλέξανδρου και τον λαβώνει στο στήθος στη δεξιά μεριά. Άφθονο άρχισε να ρέει το αίμα, αλλά ο Αλέξανδρος όσο το τραύμα ήταν ζεστό, πολεμούσε με μεγάλη γενναιότητα, όταν όμως έχασε αρκετό αίμα τον κυρίεψε δυνατή λιγοθυμία και σωριάστηκε πάνω στην ασπίδα την οποία ο Πευκέστας είχε φέρει από την Τροία. Οι δύο υπασπιστές αγωνίζονταν και προσπαθούσαν να αποφεύγουν τα απανωτά χτυπήματα τών εχθρών,και με τη βία κρατιούνταν στα πόδια τους, ενώ ο Βασιλιάς από το πολύ αίμα που είχε χάσει κόντευε να πεθάνει.Έξω από το τείχος επικρατούσε απελπισμένη σύγχυση. Οι στρατιώτες είδαν το Βασιλιά να πηδάει μέσα στήν πόλη, με ελάχιστους σωματοφύλακες και πίστεψαν πώς ο θάνατός του ήταν αναπόφευκτος και το χειρότερο, δεν μπορούσαν να του προσφέρουν καμιά βοήθεια . Η απελπισία ήταν ζωγραφισμένη στά πρόσωπά τους. Σαν τρελοί τρέχουν και αρπάζουν σκάλες, μηχανές κορμούς δέντρων και με κάθε τρόπο πασχίζουν να βοηθήσουν. Αλλοι μπήγουν τους πασσάλους και ισορροπώντας πάνω σε αυτούς πολεμούσαν, άλλοι πάλι σκαρφαλώνουν στους ώμους άλλων μαχητών και προσπαθούσαν να ανέβουν στο τείχος. Στο τέλος με κραυγές και με απεγνωσμένες προσπάθειες κάμποσοι από αυτούς τα κατάφεραν να βρεθούν μέσα στην εχθρική πόλη. Σκληρή και φονική μάχη άρχισε γύρω από το σώμα του Βασιλιά τον οποίο όλοι θεωρούσαν νεκρό. Οι εχθροί δεν άντεξαν τη σαρωτική νίκη των Μακεδόνων και οι πολεμιστές του Αλέξανδρου κατάφεραν να πάρουν τόν βασιλιά τους και να τον μεταφέρουν πάνω σε μιά ασπίδα στη σκηνή του».
Τις επόμενες ημέρες ο Αλέξανδρος ανάρρωσε και παρόλο που δεν ήταν εντελώς καλά, κατά απαίτηση του στρατεύματος εμφανίστηκε για να ενθαρύνει τους στρατιώτες. Γιατί καθένας από αυτούς πολεμούσε για την αγάπη που είχε στον βασιλιά του, έναν βασιλιά παράδειγμα για τους υπηκόους του, που κουβαλούσε και ανέβαινε πρώτος σκάλες…
Αν λοιπόν στην Αμφίπολη είναι ο τάφος του Αλέξανδρου και το μαρμάρινο λιοντάρι -που στέκει τόσους αιώνες στο σιωπηλό βρυγχισμό του – στόλιζε τον τύμβο του, αν ξεδιπλωθεί ξανά το μεγαλείο της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας όλων των εποχών η ανθρωπότητα θα γονατίσει στη μνήμη του και το παγκόσμιο ενδιαφέρον θα στραφεί στη δόξα του Ελληνικού Μακεδονικού πολιτισμού, στη δόξα της πατρίδας μου. Κι εγώ θέλω, ως ταπεινή προσκυνήτρια να περπατήσω… ξυπόλητη – όπως ξυπόλητη είναι η σύχρονη Ελλάδα - στα Σερραϊκά χώματα, μαζί με χιλιάδες άλλους.
Ναι, θέλω να αργήσει αυτή η ανασκαφή και να κρατήσει ζωντανή την ελπίδα περισσότερο.Κι ας είναι ουτοπία κι ας διαψευστούμε από τα ευρήματα.
Παραφράζοντας τον τίτλο του βιβλίου της Μαίρης Ρενώ για τον Αλέξανδρο : «Φωτιά από τον ουρανό», ναι θέλω να νιώσουμε… φωτιά από τα χώματα της Αμφίπολης ή γιατί όχι «ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΨΕΜΑ ΑΣ ΜΗ ΣΑΛΠΙΖΕΙ Η ΦΗΜΗ (ΤΙ ΟΣΟ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΚΙ ΑΝ ΒΓΗΚΕ Ο ΦΟΙΒΟΣ)ΤΕΤΟΙΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΑΝΙΚΗΤΕΣ ΟΥΤΕ Ο ΑΔΗΣ ΔΕΝ ΑΓΓΙΖΕΙ» Παρμενίων ο Μακεδών ( 30 μ.χ. – μετάφραση Σίμος Μενάρδος)
@karapanagiotidu / melkar4@yahoo.gr
http://www.karfitsa.gr/2014/08/19/271132/