Η αδιανόητη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ reporter on 16.08.2014 στις 11:51 Antonis-Samaras-Alexis-Tsipras Στη σκιά της δύσκολης πραγματικότητας που καλείται να διαχειριστεί το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση, στον απόηχο του μπαράζ λαθών με φορολογικό αντίκτυπο για μια κοινωνία η οποία έφτασε στα όριά της, λόγω του Μνημονίου, μπορεί να διαγνώσει κανείς και να διαβάσει την επιστροφή των σεναρίων της… μη λογικής περί μιας ενδεχόμενης μελλοντικής συγκυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί, μπορεί η εποχή και η συγκυρία να επιτάσσουν συνεργασίες, συνεννοήσεις και συμπτώσεις πολιτικών διαδρομών, αυτό ωστόσο απέχει μακράν από την απόλυτη ισοπέδωση. Και τη… νεκροποίηση των πολιτικών σχηματισμών. Μια ενδεχόμενη κυβέρνηση συνεργασίας της Νέας Δημοκρατίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, θα είχε πρωτίστως να βλάψει την Κεντροδεξιά, καθώς θα την έφερνε πιο κοντά στο… μοντέλο ΠΑΣΟΚ, δηλαδή θα έστελνε στην κοινωνία το μήνυμα ότι επιδιώκει να διατηρείται στην εξουσία, ανεξαρτήτως κυβερνητικού εταίρου και προγραμματικών συμπτώσεων ή διαφορών. Ακριβώς δηλαδή όπως κάνει το ΠΑΣΟΚ, που εμφανίζεται σήμερα να προετοιμάζει την παρουσία του σε μια μελλοντική κυβέρνηση της Κεντροαριστεράς με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο μέχρι πρότινος κατηγορούσε ότι έχει απαλλοτριώσει την ιστορική κοινωνική βάση του. Παράλληλα, η συμμετοχή της Νέας Δημοκρατίας σε μια κυβέρνηση συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, θα ακύρωνε το κεντρικό επιχείρημα της “επικινδυνότητας”, τόσο του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης συνολικά, όσο και προσωπικά του Αλέξη Τσίπρα ως πολιτικού ηγέτη που διεκδικεί να γίνει πρωθυπουργός. Επιπροσθέτως, μια τέτοια συγκυβέρνηση, δεν θα οδηγούσε πουθενά τη χώρα, αντιθέτως θα προκαλούσε ακόμη περισσότερα προβλήματα, μιας και κανείς δεν πιστεύει σοβαρά ότι θα υπήρχε ουσιαστική εμπιστοσύνη μεταξύ των δυο κυβερνητικών εταίρων. Είναι λοιπόν άξιον απορίας, ή επιβεβαίωση της πολιτικής αφέλειας ορισμένων, το να διακινούνται τέτοια σενάρια. Ειδικά αν η σκέψη πάει λίγο παρακάτω: Το εθνικό μέλλον περνάει αναπόφευκτα μέσα από την επανασυσπείρωση των πολιτών γύρω από πολιτικούς σχηματισμούς που να τους εκφράζουν. Ώστε να καταστούν τα κόμματα μαζικά, να έχουν υπερμεγέθη κοινωνική βάση, και να μπορούν να διεκδικούν αυτοδυναμίες για να εφαρμόσουν την πολιτική τους. Σε μια χώρα άλλωστε που είναι γονιδιακά επιρρεπής στον διχασμό και όχι στην εθνική συνεννόηση, πόσο μάλλον στην εθνική συμφιλίωση, η ύπαρξη κομμάτων με τη συρρικνωμένη κοινωνική απήχηση που παρατηρείται σήμερα, διευκολύνει τους… μεσάζοντες. Και αυτό είναι εθνικά ολέθριο.

Στη σκιά της δύσκολης πραγματικότητας που καλείται να διαχειριστεί το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση, στον απόηχο του μπαράζ λαθών με φορολογικό αντίκτυπο για μια κοινωνία η οποία έφτασε στα όριά της, λόγω του Μνημονίου, μπορεί να διαγνώσει κανείς και να διαβάσει την επιστροφή των σεναρίων της… μη λογικής περί μιας ενδεχόμενης μελλοντικής συγκυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί, μπορεί η εποχή και η συγκυρία να επιτάσσουν συνεργασίες, συνεννοήσεις και συμπτώσεις πολιτικών διαδρομών, αυτό ωστόσο απέχει μακράν από την απόλυτη ισοπέδωση. Και τη… νεκροποίηση των πολιτικών σχηματισμών.

Μια ενδεχόμενη κυβέρνηση συνεργασίας της Νέας Δημοκρατίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, θα είχε πρωτίστως να βλάψει την Κεντροδεξιά, καθώς θα την έφερνε πιο κοντά στο… μοντέλο ΠΑΣΟΚ, δηλαδή θα έστελνε στην κοινωνία το μήνυμα ότι επιδιώκει να διατηρείται στην εξουσία, ανεξαρτήτως κυβερνητικού εταίρου και προγραμματικών συμπτώσεων ή διαφορών.

Ακριβώς δηλαδή όπως κάνει το ΠΑΣΟΚ, που εμφανίζεται σήμερα να προετοιμάζει την παρουσία του σε μια μελλοντική κυβέρνηση της Κεντροαριστεράς με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο μέχρι πρότινος κατηγορούσε ότι έχει απαλλοτριώσει την ιστορική κοινωνική βάση του.

Παράλληλα, η συμμετοχή της Νέας Δημοκρατίας σε μια κυβέρνηση συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, θα ακύρωνε το κεντρικό επιχείρημα της “επικινδυνότητας”, τόσο του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης συνολικά, όσο και προσωπικά του Αλέξη Τσίπρα ως πολιτικού ηγέτη που διεκδικεί να γίνει πρωθυπουργός.

Επιπροσθέτως, μια τέτοια συγκυβέρνηση, δεν θα οδηγούσε πουθενά τη χώρα, αντιθέτως θα προκαλούσε ακόμη περισσότερα προβλήματα, μιας και κανείς δεν πιστεύει σοβαρά ότι θα υπήρχε ουσιαστική εμπιστοσύνη μεταξύ των δυο κυβερνητικών εταίρων.

Είναι λοιπόν άξιον απορίας, ή επιβεβαίωση της πολιτικής αφέλειας ορισμένων, το να διακινούνται τέτοια σενάρια. Ειδικά αν η σκέψη πάει λίγο παρακάτω: Το εθνικό μέλλον περνάει αναπόφευκτα μέσα από την επανασυσπείρωση των πολιτών γύρω από πολιτικούς σχηματισμούς που να τους εκφράζουν. Ώστε να καταστούν τα κόμματα μαζικά, να έχουν υπερμεγέθη κοινωνική βάση, και να μπορούν να διεκδικούν αυτοδυναμίες για να εφαρμόσουν την πολιτική τους.

Σε μια χώρα άλλωστε που είναι γονιδιακά επιρρεπής στον διχασμό και όχι στην εθνική συνεννόηση, πόσο μάλλον στην εθνική συμφιλίωση, η ύπαρξη κομμάτων με τη συρρικνωμένη κοινωνική απήχηση που παρατηρείται σήμερα, διευκολύνει τους… μεσάζοντες. Και αυτό είναι εθνικά ολέθριο.

http://ysterografa.gr