Η διήγηση του Μπελ έχει ως εξής:
«Οταν γνώρισα την Νταϊάνα, το 1993, είχε ήδη χτίσει μόνη της το προφίλ της... τραγικής φιγούρας, μαζί με επαγγελματίες από το χώρο των δημοσίων σχέσεων και δικηγόρους.
Ο φίλος μου ο Γκόρντον Ρις, ένας από τους στενότερους συνεργάτες της Μάργκαρετ Θάτσερ, ήταν εντελώς ξετρελαμένος μαζί της. Τον είχε κάνει σκυλάκι της και ήθελε να γίνει ο αρθρογράφος της.
Το πρόβλημα της Νταϊάνα ήταν ότι εντυπωσιαζόταν από τα προνόμια του να είσαι πριγκίπισσα της Ουαλίας, αλλά όχι και από τις θυσίες και τις ευθύνες που απαιτεί κάτι τέτοιο.
Και όταν κατέστη σαφές ότι δεν μπορούσε να είναι συνεχώς απλώς μια... πριγκίπισσα της Disney, άρχισε να συμπεριφέρεται σαν κακομαθημένη, το έριξε στο μελό και άρχισε να προκαλεί παντρεμένους άνδρες.
Στα τέλη του '90 είχα βρεθεί σε ένα δείπνο μαζί της στο διαμέρισμα του Γκόρντον Ρις. Εκεί βρίσκονταν, επίσης, ο Τζον Γουόκεμαν και η σύζυγός του Αλισον η οποία είχε μπερδευτεί και είχε φορέσει δυο διαφορετικά παπούτσια: Ενα μαύρο και ένα σκούρο μπλε, με αποτέλεσμα να περάσει όλο της το βράδυ προσπαθώντας να κρατά κρυμμένα τα πόδια της.
Και οι τέσσερίς μας περιμέναμε κάτω να φθάσει το αυτοκίνητο που θα μετέφερε την Νταϊάνα. Η πριγκίπισσα φορούσε ένα σούπερ μίνι και ψηλά τακούνια. Προσπαθήσαμε όλοι μας να είμαστε ευγενικοί και να μην κοιτάμε προς τα πάνω καθώς ανεβαίναμε τη σκάλα, ακολουθώντας την Νταϊάνα.
Ηταν πολύ ψηλή, με μακριά πόδια. Σκέφθηκα ότι έμοιαζε με άλογο. Oπώς κάθισε στον καναπέ, πήρε αγκαλιά ένα μαξιλάρι, δήθεν από συστολή, προσποιούμενη ότι δεν ήθελε να έχει μια αλά Σάρον Στόουν στιγμή. Αλλά τότε γιατί ντυνόταν έτσι;
Γιατί αυτός ήταν ο τρόπος της: Προκλητικά ψεύτικα μετριόφρων. Κάτι το οποίο βρήκα εξαιρετικά ελκυστικό, επειδή ήταν τόσο σκηνοθετημένο. Οπως και ο τρόπος που έγερνε το κεφάλι της και κοιτούσε μέσα από τις βλεφαρίδες της.
Εγώ μόλις και μετά βίας μιλούσα όλο το βράδυ, κάτι το οποίο νομίζω την δυσαρέστησε. Αλλά ειλικρινά δεν μπορούσα να κάνω τον εαυτό μου να φανεί ενδιαφέρον, όταν αυτό που απέπνεε η Νταϊάνα ήταν τόσο μπανάλ. Την περισσότερη ώρα μιλούσε για τον εαυτό της, για τα ρούχα της και για πράγματα που ελάχιστα ενδιέφεραν όλους τους υπολοίπους. Εκτός φυσικά από τον Γκόρντον που πετούσε στα σύννεφα».
