Είναι λογικό η κυβέρνηση να έχει την πολιτική ανάγκη να πείσει ότι η πολιτική της αποδίδει και πως η Ελλάδα θα βγει από το καθεστώς εξάρτησης στο οποίο εισήλθε εξαιτίας των δικών της λαθών πριν από 4 χρόνια.
Ωστόσο, πλέον οι πολίτες θέλουν αλήθειες και όχι παραμύθια.
Και όλοι οι οικονομικοί παράγοντες, όπως και τα κυβερνητικά στελέχη, γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν τελειώνει το Μνημόνιο, αλλά οι καταβολές των δανειστών μας σε δόσεις από δανεικά χρήματα…
Παρόλα αυτά, οι δόσεις που έχουν δοθεί ως τώρα είναι πολλές και η Ελλάδα οφείλει να αποπληρώσει τα χρήματα αυτά. Και ώσπου να γίνει αυτό, το Μνημόνιο, αλλά και η σκληρή δημοσιονομική επιτήρηση που αυτό συνεπάγεται, θα παραμένει εδώ. Όλα τα άλλα είναι παραμύθια…
Όλες οι πληροφορίες από το κυβερνητικό στρατόπεδο συγκλίνουν στο εξής συμπέρασμα: ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος περιμένουν πώς και πώς να φτάσουμε στα τέλη του έτους, όταν οι δόσεις από τους Ευρωπαίους εταίρους θα φτάσουν στο τέλος τους, προκειμένου να υποστηρίξουν ότι η Ελλάδα εξήλθε του Μνημονίου.
Παράλληλα, κατά τις ίδιες πληροφορίες, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να ακολουθήσει το «πορτογαλικό μοντέλο», δηλαδή να αρνηθεί τα εναπομείναντα 9,5 δισεκατομμύρια ευρώ που μένει να μας δώσει το ΔΝΤ από τις αρχές του 2015 ως τον Μάρτιο του 2016, προκειμένου ο πρωθυπουργός και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης να βγουν δημοσίως και να υποστηρίξουν ότι «έβγαλαν την χώρα από το Μνημόνιο».
Άλλο καταβολές, άλλο λιτότητα
Ωστόσο, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Όπως προαναφέρθηκε, η πολιτική ανάγκη της κυβέρνησης να αποδείξει ότι η πολιτική της φέρνει αποτελέσματα -αλλά και ο κίνδυνος να μην βρεθούν οι 180 βουλευτές για την προεδρική εκλογή και να προσφύγει η Ελλάδα στις κάλπες- αναγκάζουν τους δύο κυβερνητικούς εταίρους να ψάχνουν «κατορθώματα», προκειμένου να πείσουν τους πολίτες ότι όλα είναι καλώς καμωμένα. Ωστόσο, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Για τους Ευρωπαίους, το ΔΝΤ και όλους τους οικονομολόγους, όντως η κυβερνητική πολιτική έχει παρουσιάσει απτά αποτελέσματα.
Η δημοσιονομική εξυγίανση της χώρας ήταν θεαματική, ενώ χάρη στις θυσίες όλων μας η χώρα από 16% έλλειμμα έφτασε να έχει πρωτογενές πλεόνασμα και να μην χρειάζεται νέα δανεικά. Παράλληλα, οι δομές του Δημοσίου έχουν βελτιωθεί, αρκετά επαγγέλματα έχουν κάπως ανοίξει και νέες συνθήκες στην αγορά εργασίας έχουν ήδη δημιουργήσει το πλαίσιο για να εισέλθει η Ελλάδα στην ανάπτυξη και να αυξηθεί η απασχόληση.
Ήδη, οι δείκτες της ανεργίας μειώνονται ελαφρά και όλα δείχνουν ότι η κυβερνητική πολιτική θα επικυρωθεί από τις θετικές τάσεις που έχουν όλα τα πρωτογενή μεγέθη της ελληνικής οικονομίας: είτε πρόκειται για το πλεόνασμα του προϋπολογισμού, είτε για τα δημόσια έσοδα, είτε για την μείωση της ανεργίας και την ανακοπή της συρρίκνωσης του ΑΕΠ. Ωστόσο, αυτά είναι από μόνα τους θριαμβευτικά επιτεύγματα.
Και μπορεί ως τέτοια να τα «επικοινωνήσει» η ελληνική κυβέρνηση, χωρίς να πουλά χάντρες και καθρεφτάκια περί τέλους του Μνημονίου. Γιατί το Μνημόνιο, ως μακροπρόθεσμη οικονομική και παραγωγική στρατηγική δεν τελειώνει, παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα.
Όλα τα άλλα είναι παραμύθια, για πολύ απλούς και αυτονόητους λόγους.
Όσο υπάρχουν δανεικά…
Η Ελλάδα αναγκάστηκε να προσφύγει στον τριμερή μηχανισμό στήριξης διότι είχε χάσει την πρόσβαση στις διεθνείς αγορές και πλέον το κόστος του δανεισμού είχε φτάσει σε δυσθεώρητα επίπεδα.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δανειστεί δύο εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ από τους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ, προκειμένου να «αντικαταστήσει» το χρέος που είχε με ομόλογα που κατείχαν ιδιώτες.
Η διαδικασία αυτή ολοκληρώθηκε με το PSI, όπου η Ελλάδα «κούρεψε» ένα μεγάλο μέρος του χρέους της. Το αποτέλεσμα είναι ότι σχεδόν καθ’ ολοκληρίαν, το χρέος της χώρας μας είναι «θεσμικό», δηλαδή «διακρατικό». Μ’ άλλα λόγια, πλέον χρωστάμε σε κράτη της Ευρώπης, στο ΔΝΤ και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (δηλαδή πάλι σε κράτη της Ευρώπης!).
Πλέον, απ’ όλες τις πλευρές, το ενδεχόμενο ενός νέου κουρέματος του χρέους αποκλείεται. Άρα, ακόμη κι αν οι Ευρωπαίοι αποφασίσουν να μειώσουν τα επιτόκια των ήδη δανεικών χρημάτων και να επιμηκύνουν την περίοδο αποπληρωμής, όσα δανειστήκαμε θα τα χρωστάμε.
Κοινώς, το χρέος της Ελλάδας δεν είναι ούτε βιώσιμο, ούτε διαχειρίσιμο. Και θα ήταν τρελό να προσπαθήσει η κυβέρνηση να εξυπηρετήσει το χρέος αυτό -το οποίο πλέον εξυπηρετείται με επιτόκιο της τάξης του 1,5%- με πρόσβαση στις αγορές, καθώς στην περίπτωση αυτή θα δανειζόταν με 4,5% για να εξοφλήσει χρήματα που έχει δανειστεί με… 1,5%!
Τούτων δοθέντων, η κυβέρνηση θα πρέπει να εξοφλήσει τους Ευρωπαίους εταίρους της, αλλά και το ΔΝΤ. Και αυτό θα πρέπει να το κάνει όχι μόνο για λόγους στοιχειώδους αξιοπιστίας, αλλά και διότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις στερούν τα χρήματα που μας δάνεισαν από παροχές στην κοινωνική πολιτική, από αναπτυξιακές πολιτικές, από δημόσιες επενδύσεις.
Και ήδη θα πρέπει να απολογηθούν στους πολίτες τους επειδή με την επιμήκυνση της αποπληρωμής και τη μείωση των επιτοκίων, θα χάσουν αρκετά χρήματα. Είναι απαράδεκτο, λοιπόν, και πέραν πάσης δεοντολογίας, να χάσουν κι άλλα από μία «μπαταχτσού» Ελλάδα.
Για τον λόγο αυτό, η αποπληρωμή των δανεικών θα γίνει -και, μάλιστα, μέχρι κεραίας. Και όσο κρατά αυτή η διαδικασία, τόσο θα συνεχίζεται και η λεγόμενη «μνημονιακή» πολιτική στην Ελλάδα.
Δεν είναι και τόσο κακό…
Πέραν όλων των παραπάνω, αξίζει να σημειωθεί ότι η έννοια Μνημόνιο δεν είναι τόσο κακή καταρχήν.
Μ’ άλλα λόγια, Μνημόνιο προβλέπεται ούτως ή άλλως από όλες τις ευρωπαϊκές συνθήκες για όλα τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης. Θα πρέπει όλα να υποβάλλουν τους προϋπολογισμούς τους στην Κομισιόν για έγκριση και ταυτόχρονα θα πρέπει να υπόκεινται σε αυστηρούς κανόνες προκειμένου να τηρούν τα όρια του χρέους και των ελλειμμάτων.
Η Ελλάδα, με 175% του ΑΕΠ χρέος, βρίσκεται… πολύ πάνω από το εν λόγω όριο και, ως εκ τούτου, θα βρίσκεται σε διαδικασία επιτήρησης για πολλά χρόνια ακόμη. Βεβαίως, και μόνο ότι τελειώνουν οι καταβολές είναι πολύ σημαντικό, αφού η χώρα δε θα εκβιάζεται να εφαρμόσει μέτρα «αλλιώς δε θα πάρει τη δόση», αλλά θα έχει έναν σχετικό βαθμό δημοσιονομικής αυτονομίας, προκειμένου η κάθε κυβέρνηση να χαράσσει την πολιτική της και να ταξινομεί τις προτεραιότητές της.
Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ούτε νέα ελλείμματα, ούτε νέα δάνεια, ούτε νέες παροχές. Αυτό είναι, λοιπόν, το Μνημόνιο. Μία κατάσταση δημοσιονομικής ισορροπίας και όχι μία συνωμοσία των… διεθνών «γυπών» και «τοκογλύφων» σε βάρος του… περιούσιου λαού της Ελλάδας.
Οι καταβολές τελειώνουν, το Μνημόνιο μένει. Και, με δεδομένη την ανευθυνότητα και τον λαϊκισμό των πολιτικών μας, πάλι καλά δηλαδή.
http://lykavitos.gr/archives/139118