Κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων Freedom Train and Linebacker οι μοίρες των Β-52 διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στο να επιστρέψει η ηγεσία του Βορείου Βιετνάμ στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Αλλά, καθώς η SAC είχε σταθεί τυχερή και ο εχθρός είχε αποτύχει να πλήξει κάποιο από τα Β-52, οι διοικητές της SAC, συνέχισαν να εφαρμόζουν τακτικές που είχαν αναπτύξει ήδη από τις απαρχές του πολέμου. Μια τυπική αποστολή αποτελείτο από τρία αεροσκάφη που είχαν συγκεκριμένη απόχρωση (που ήταν κώδικας αναγνώρισης) τα οποία εφορμούσαν σε κύμα. Κατά τη διάρκεια της Linebacker, η SAC θα ξεκινήσει να αναδιπλώνει περίπου είκοσι δύο σμήνη την ημέρα.
Η τακτικότητα των αποστολών έμελε να καταλήξει σε βασικό σφάλμα τακτικής. Κατά τη διάρκεια αυτών των αποστολών, ένα ίχνος βομβαρδιστικών που περιελάμβανε δύο με τρία σμήνη, χωριζόταν για διάστημα μιας ώρας ή και περισσότερο και έρριπτε βόμβες από ένα υψόμετρο 30 έως 35.000 ποδιών. Ο σχηματισμός διατηρούσε σταθερή ταχύτητα 430kt περίπου όταν πετούσε πάνω από “ασφαλείς” στόχους, δηλαδή στόχους που δεν είχαν ισχυρή αμυντική θωράκιση και πάνω από 470kt όταν πετούσε πάνω από περιοχές που ήταν εξοπλισμένες με πυραύλους εδάφος - αέρος SAM. Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα σμήνη χρησιμοποιούσαν τα ίδια υψόμετρα, στην πορεία από και προς τον στόχο όσο κατά τη διάρκεια επιστροφής στη βάση. Αυτή η “συνέπεια” ήταν η αχίλλειος πτέρνα της τακτικής των Αμερικανών, καθώς επέτρεψε στον εχθρό να εξοικειωθεί γρήγορα στην τακτική που ακολουθούσαν τα Β-52 και οδήγησε σε αναδίπλωση των SAM και καίριες αντεπιθέσεις.
Οι Κορεάτες απέτυχαν σε πρώτη φάση να χτυπήσουν κάποιο από τα Β-52 κατά τη διάρκεια της πρώτης φάσης της Επιχείρησης Freedom Train and Linebacker, αυτό όμως το μειονέκτημα προβλεψιμότητας των κινήσεων των αμερικανικών βομβαρδιστικών θα εξελισσόταν σε καταστροφική παράμετρο στη συνέχεια, κατά την επιχείρηση Linebacker II.
Έτσι, στις 22 Νοεμβρίου του 1972, το πλήρωμα του Olive 2, ενός από τα δεκαοκτώ Β-52D που υπάγονταν στην 307η Στρατηγική Πτέρυγα του U-Tapao, της Ταϊλάνδης, πήρε μέρος σε μια βομβιστική επιδρομή εναντίον στόχων μέσα και γύρω από τη Βιν. Μόλις το πλήρωμα έριξε τις βόμβες που έφερε το B-52, δύο πύραυλοι SAM πυροδοτήθηκαν από το έδαφος και εξερράγησαν κάτω από το αεροπλάνο.
Παρόλο που το αεροσκάφος είχε πάθει σοβαρή ζημιά, το πλήρωμα κατάφερε να το κρατήσει εν πτήσει για ακόμη 100 μίλια, μέχρι που κατάφεραν να μπουν στην επικράτεια της Ταϊλάνδης. Τότε, τα έξι μέλη του πληρώματος πήδηξαν από το αεροσκάφος στη ζούγκλα, εγκαταλείποντάς το, για να διασωθούν λίγο αργότερα από μια καταδρομική ομάδα.
Μέχρι τότε, μόνο 10 βομβαρδιστικά B-52 είχαν χαθεί κατά τη διάρκεια πολεμικών επιχειρήσεων, αλλά αυτό το περιστατικό ήταν το μόνο που κατέπεσε από εχθρικά πυρά.
Όταν το Β-52 μπήκε σε υπηρεσία, η Στρατηγική Εναέρια Διοίκηση (SAC) των ΗΠΑ σκόπευε να το χρησιμοποιήσει στην αναχαίτιση και την εξουδετέρωση του μεγάλου και εκσυχρονισμένου για την εποχή στόλου Πολεμικών Αεροσκαφών της Σοβιετίας. Καθώς η Σοβιετική Ένωση ενίσχυσε τις πυρηνικές δυνατότητες της, το βάρος μετακυλήθηκε στην καταστροφή ή στην εξουδετέρωση των στρατιωτικών μέσων που έφεραν στον πυρνηνικό οπλισμό (βομβαρδιστικά αεροπλάνα, πυραύλους, κλπ). Το ζενίθ των Β-52 ήταν οι επιθέσεις στο Βιετνάμ κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Linebacker ΙΙ (που είναι γνωστή και ως ο “Βομβαρδισμός των Χριστουγέννων”), τα οποία αποτελούνταν από σμήνη Β-52 (κυρίως D μοντέλα, αλλά και μερικά G χωρίς εξοπλισμό ηλεκτρονικών παρεμβολών και με μικρότερα φορτία βομβών). Για περισσότερες από από 12 ημέρες, τα B-52 πέταξαν σε 729 εξορμήσεις και έρριψαν 15.237 τόνους βομβών στο Ανόι, στο Χάιφονγκ, και σε άλλους στόχους.
Μετάφραση-Επιμέλεια: OnAlert