Λίγα χιλιόμετρα έξω απ το Κιρκούκ -μια ώρα δρόμος από δω δηλαδή- οι Κούρδοι υπεραμύνονται τις πόλεις τους, από τους Τζιχαντιστές. Είναι μια μάχη κυριολεκτικά σώμα με σώμα. Χθες, καθώς καθόμουν σε μία καφετέρια, μια παρέα νεαρών ακριβώς δίπλα μου τράβηξε την προσοχή μου. Μιλούσαν δυνατά, είχαν ένα ύφος κάπως περιπαικτικό, γελούσαν με μια έντονη έκφραση θαυμασμού στο πρόσωπό τους, και έδειχναν ο ένας στον άλλο ένα τηλέφωνο.
Ίσως η απορία στο βλέμμα μου -που στην πραγματικότητα αποτύπωνε ενόχληση, αφού χαλούσαν την ησυχία μου- έκανε κάποιον από αυτούς να δείξει και σε μένα το τηλέφωνο. Είδα τις φωτογραφίες που βλέπετε πιο κάτω...
Με τα λίγα αγγλογαλλικά που μιλούσαν -διότι εγώ δεν μιλάω δυστυχώς τη γλώσσα τους- μου εξήγησαν ότι στη μία φωτογραφία ήταν ο αδελφός του ενός και στην άλλη ο «κολλητός» του άλλου. Μου είπαν με περηφάνια ότι και αυτοί θα πάνε να πολεμήσουν, διότι δεν θέλουν να ξαναγυρίσουν στον Μεσαίωνα.
Κάποιος απ' αυτούς -δε νομίζω ότι ήταν πάνω από 30 χρονών- σήκωσε το πουκάμισό του και μου έδειξε το στομάχι του, που είχε κυριολεκτικά γαζωθεί από σφαίρες ελεύθερων σκοπευτών την εποχή του Σαντάμ. «Δεν είμαστε διατεθειμένοι να ζήσουμε το δράμα των Κούρδων της Συρίας, που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους για να σωθούν απ' τους Τζιχαντιστές... 800.000 Κούρδοι της Συρίας, πρόσφυγες, είναι μόνο εδώ» μου είπαν. «Το Κουρδιστάν θα μείνει ελεύθερο και πρέπει να γίνει και ανεξάρτητο κράτος, όσοι κι αν χρειαστεί να σκοτωθούμε.
Εσείς οι Έλληνες είστε φίλοι μας, να το πείτε σε όλους αυτό».
Προσφέρθηκαν μόνοι τους να μου δώσουν τις φωτογραφίες, λέγοντας: «Δείξε τις σε όλους, εμείς δε θα αφήσουμε να μας κρεμάσουν οι Τζιχαντιστές απ' τα δέντρα, όπως έκαναν στη Μοσούλη και όπου αλλού μπήκαν...».
Έφυγα από εκεί με ανάμεικτα συναισθήματα. Βαθειά προβληματισμένος. Οι Κούρδοι είναι πραγματικά σπουδαίος λαός. Περήφανοι, γενναίοι, ανεξάρτητοι, φιλελεύθεροι. Οι φωτογραφίες που μου έδειξαν στα κινητά τους ήταν πραγματικά συγκλονιστικές...
Αναλογίστηκα τους πρόσφυγες που έχουμε στην Ελλάδα. Το δράμα και τον πόνο που κουβαλάνε μέσα τους. Αναλογίστηκα και την εικόνα που έχουμε εμείς -στη χώρα μας- γι' αυτούς... Σκεφτόμουνα ως πού μπορεί να οδηγήσει ο φανατισμός τον άνθρωπο και πώς γίνεται μια «ιδέα», μια «πίστη» να σε κάνει να αφαιρείς ζωές χωρίς ενδοιασμούς και τύψεις.
Δεν βγάζω άκρη, πραγματικά...
Το μόνο βέβαιο είναι ότι εμείς, στην Ευρώπη, εκτός από τις αναλύσεις περί γεωπολιτικής και άλλων συμφερόντων, δεν έχουμε ιδέα για το δράμα που βιώνουν οι άνθρωποι σ' αυτή τη γωνιά του κόσμου...
Από το Fb του Γιώργου Βουλγαράκη