Κι αν μπορεί κανείς να διατηρεί τις αμφιβολίες και τις ενστάσεις του για ευρήματα που αφορούν την πρόθεση ψήφου, την πρωθυπουργική καταλληλότητα, τη δημοφιλία των πολιτικών και τον δείκτη εμπιστοσύνης των κομμάτων, υπάρχουν “παράλληλα” ευρήματα, που… ομιλούν από μόνα τους.
Όπως για παράδειγμα, η βαριά και βαθιά απογοήτευση, στα όρια της μελαγχολίας, που βιώνει η ελληνική κοινωνία, μετά από σχεδόν 4 1/2 χρόνια Μνημονίου, που ουσιαστικά έχουν φέρει την Ελλάδα στο επίπεδο που βρισκόταν το 2009, μόνο που στο διάστημα που μεσολάβησε, χάσαμε το μέτρημα των κοινωνικών “ακρωτηριασμών”.
Οι Έλληνες είναι ένας κατεξοχήν λαός ψυχολογίας. Που τις περισσότερες φορές ψηφίζει σύμφωνα με το θυμικό του, και κάθε άλλο παρά συμβουλεύεται τη λογική του. Έτσι, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, και ακόμη περισσότερο από το 1981 μέχρι και σήμερα, μονάχα 2 φορές οι Έλληνες ψήφισαν θετικά, και όχι αρνητικά, επέλεξαν δηλαδή εκείνον που θα τους κυβερνούσε, στη βάση μιας αυθόρμητης προσδοκίας και ελπίδας.
Η πρώτη φορά ήταν το 1981, και η επέλαση του Ανδρέα Παπανδρέου και της Αλλαγής στην εξουσία. Η δεύτερη, σε λιγότερη ένταση, ήταν η πολιτική αλλαγή του 2004, με τον Κώστα Καραμανλή και τη Νέα Δημοκρατία της πλατιάς, κοινωνικής πλειοψηφίας.
Σε όλες τις άλλες εκλογικές αναμετρήσεις, οι Έλληνες ψήφισαν “αντί”. Χωρίς να λογαριάσουν τις συνέπειες της επιλογής τους. Κάτι που φαίνεται ότι θα συμβεί και σήμερα, με τον ΣΥΡΙΖΑ να βρίσκεται στο βολικό για τον ίδιο άκρο του λιμανιού… υποδοχής της λαϊκής οργής και απογοήτευσης.
Τον λογαριασμό φυσικά θα τον πληρώσει η κοινωνία στο σύνολό της, την επομένη της εκλογικής αναμέτρησης. Κυρίως και περισσότερο όσοι θα επιλέξουν την αποχή, χωρίς να πάρουν θέση. Αν άλλωστε η “σιωπηλή πλειοψηφία” της κοινωνίας παραμείνει… λιγομίλητη και απούσα, ο χορός των άκρων και του λαϊκισμού θα εξελιχθεί σε… πανηγύρι.
Λάζαρος Καλλιανιώτης
ysterografa.gr