Η δικαίωση του Ιωάννη Τραγάκη, του Μεγάλου Τραγικάκη του Ελληνικού Κοινοβουλευτισμού, είναι γεγονός: όλα πια θα κριθούν στην τρίτη ψηφοφορία, όπως εκείνος μόνον τόλμησε πρώτος να πει, για να αντιμετωπίσει τη χλεύη και τη λοιδορία του χύδην όχλου. Πέντε ημέρες απομένουν μετά τη δεύτερη ψηφοφορία και θα ξέρουμε αν πάμε σε εκλογές ή όχι. Θα εξαρτηθεί από το αν θα βρεθούν οι δώδεκα ψήφοι που χρειάζονται ακόμη για την πλειοψηφία των 180.
Κάποιοι, φαντάζομαι, θα υποστηρίξουν ότι σε τελευταία ανάλυση δεν έχει πολλή σημασία αν η κυβέρνηση θα επιβιώσει της προεδρικής εκλογής, διότι ούτως ή άλλως έχει χάσει τον δρόμο της εδώ και έξι μήνες. Παρ’ όλα αυτά, η μόνη σοβαρή ελπίδα που μπορεί να έχει είναι αν κερδίσει την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Κυρίως για τον λόγο ότι, αν γίνει το θαύμα και βρεθούν δώδεκα βουλευτές από ΑΝΕΛ και ΔΗΜΑΡ (διότι δεν βλέπω από πού αλλού θα μπορούσαν να προέλθουν), το κομματικό σκηνικό όπως το γνωρίζαμε θα έχει τελειώσει: τα δύο ημιθανή κόμματα της σημερινής Βουλής (ΔΗΜΑΡ και ΑΝΕΛ, η πρώτη σε κώμα χωρίς επιστροφή, η δεύτερη χωρίς εγκεφαλικές λειτουργίες, ως συνήθως...) θα εξαερωθούν. Ο αφανισμός τους, εκτός του ότι θα μειώσει τους πιθανούς συμμάχους του ΣΥΡΙΖΑ, θα ενισχύσει την πόλωση γύρω από το δίλημμα ανάμεσα στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και στους σοσιαλιστικούς πειραματισμούς και, υπό την έννοια αυτή, συμφέρει τη Ν.Δ. (Δεν ξέρω αν συμφέρει το ΠΑΣΟΚ, που επίσης φθείρεται ταχύτατα όσο μένει εγκλωβισμένο σε ένα ρόλο κυβερνητικό και, συγχρόνως, αντιπολιτευτικό―αλλά, ομολογουμένως, ούτε και με ενδιαφέρει...)
Περιέγραψα την κατάσταση παραπάνω και, τώρα, αν θέλω να είμαι σε κάτι χρήσιμος απέναντί σας, σας συνιστώ να διαβάσετε ένα βιβλίο, κατά κάποιο τρόπο σχετικό με το θέμα μας. Πρόκειται για το «Five Days in London Μay 1940» του Τζον Λούκατς (Yale U.P.). Εκεί θα βρείτε την καλύτερη αφήγηση του πολιτικού θρίλερ των πέντε κρίσιμων ημερών στο Λονδίνο τον Μάιο του 1940, όταν ο μεν Τσώρτσιλ ήταν πρωθυπουργός αλλά χωρίς την πραγματική εξουσία για να χαράξει πολιτική και έπρεπε να αναμετρηθεί με τους μεγάλους του Συντηρητικού Κόμματος μέσα στο υπουργικό συμβούλιο, ενώ την ίδια ώρα στην Ευρώπη ο Χίτλερ είχε κερδίσει τον πόλεμο και ―ευτυχώς― δεν το είχε καταλάβει. (Χαρακτηριστικό της πραγματικής θέσης του Τσώρτσιλ εκείνες τις ημέρες είναι το ότι έδωσε την εντολή για την προετοιμασία της επιχείρησης στη Δουνκέρκη, χωρίς τη γνώση του υπουργικού συμβουλίου.)
Τι σχέση έχουν εκείνες οι μεγάλες στιγμές για την ιστορία της ανθρωπότητας, όταν διακυβευόταν «ο πολιτισμός όπως τον έχουμε γνωρίσει», για να χρησιμοποιήσω μια φράση του Τσώρτσιλ, με τα δικά μας καραγκιοζιλίκια; Πέραν του ότι και στις δύο περιπτώσεις οι κρίσιμες διεργασίες εκτυλίσσονται στο διάστημα ενός πενθημέρου, ελάχιστη. Ομως αυτή ακριβώς είναι η χρησιμότητα της σύγκρισης. Μας προσφέρει την παρηγοριά ότι και το χειρότερο να συμβεί, δηλαδή να βάλουμε πλώρη ολοταχώς για να γίνουμε Κούβα του Αιγαίου, η ζημία δεν θα είναι μεγάλη. Δεν πρόκειται από κάτι τέτοιο να κινδυνεύσει ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, όπως τον Μάιο του 1940. Μόνον η Ελλάδα και ο λαός της (ο εξυπνότερος του κόσμου, υπ’ όψιν...) θα κινδυνεύσουν. Αλλά αυτό μπορεί να αποβεί και προς όφελος της Ευρώπης. Ακόμη μία φορά θα έχουμε προσφέρει στην Ευρώπη, αν όχι δίνοντας τα περίφημα «φώτα» μας, τουλάχιστον όμως αδειάζοντάς της τη γωνία...
Ανακούφιση
Ο Παναγιώτης Μελάς σφίχτηκε, ζορίστηκε, έβαλε τα δυνατά του και, τελικά, τα κατάφερε: επιβλήθηκε στο 20% του εαυτού του και ψήφισε Σταύρο Δήμα. Το μικρό σκυλάκι που είχε αποκλεισθεί στη μέση της λεωφόρου σώθηκε και οι φιλόζωοι που παρακολουθούσαν με αγωνία άφησαν έναν αναστεναγμό ανακούφισης...
Η περίσκεψη ενός λυρικού
Ο Κωνσταντίνος Γιοβανόπουλος στάθηκε στο ύψος των προσδοκιών μας από το πρόσωπό του. Πρώτα, εξέδωσε μια ελαφρώς ασυνάρτητη ανακοίνωση, σε ύφος γελοιωδώς υψηλό για την περίσταση: «Είμαι ακόμα σε βαθιά περίσκεψη. Δεν αποφασίζω για τον εαυτό μου ή για την οικογένειά μου, αλλά για τη χώρα. Εχω ωριμάσει μέσα μου και έχω κατασταλάξει τι ακριβώς πρέπει να ειπωθεί αύριο στη Βουλή, μην έχετε αμφιβολία ότι περιμένω ή συζητάω και αναμένω έστω κάποιες μακρινές αχτίδες ότι έχω προσδοκίες, για όνομα του Θεού!». Επειτα, ψήφισε Σταύρο Δήμα. Αναρωτιέμαι αν το κατάλαβε...
Θωμάς Ψύρρας
Για τον βουλευτή με το ως άνω όνομα ελάχιστα είναι γνωστά, πλην του ότι εξελέγη με τη ΔΗΜΑΡ, ότι ανήκει στην κεντροαριστερή πτέρυγα που δεν επιθυμεί σύμπλευση με τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι φέρεται να είναι με το ένα πόδι στο «Ποτάμι» και, τέλος, ότι ενδέχεται στην τρίτη και τελευταία ψηφοφορία να κάνει την έκπληξη και να ψηφίσει υπέρ του Σταύρου Δήμα. Πέραν αυτών, το μόνο που θα μπορούσα να προσθέσω είναι μια παρατήρηση σχετικά με το όνομά του. Από την πλευρά του ταπεινού εργάτη της ετυμολογίας, λοιπόν, θα μπορούσε να λεχθεί ότι ο αξιότιμος κ. Ψύρρας είναι διασταύρωση δύο αρθρόποδων: του ψύλλου και της ψείρας...