Υπάρχουν δύο τρόποι να δει κανείς την πραγματικότητα όταν αυτή δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα αλλά με αγκάθια, όταν αυτή δεν είναι άσκηση επι χάρτου αλλά μάχη με τα θηρία: Να την αντιμετωπίσει ή να την αγνοήσει. Να πάει μπροστά ή να γυρίσει πίσω. Να την δει υπεύθυνα ή να την φτιασιδώσει. Να πει την αλήθεια ή να πει ψέματα...
Στις 25 Ιανουαρίου τα ψέματα τελειώνουν και στις 26 η πραγματικότητα θα είναι πάλι εδώ, θα μας περιμένει όπως ακριβώς την αφήσαμε στις 29 Δεκεμβρίου στην τρίτη άκαρπη ψηφοφορία για εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας. Δεν θα έχει αλλάξει, δεν θα την έχει μεταμορφώσει κανένα μαγικό ραβδί, δεν θα έχει γίνει μια ουτοπική ροζ φούσκα, μια τσιχλόφουσκα επειδή κάποιοι το θέλουν γεμίζοντας την με λόγια και αέρα.
Τα λόγια του αέρα ακούγονται όμορφα μόνον προεκλογικά. Μετεκλογικά όμως μπορεί κα να γίνουν εφιάλτες. Οπως το «λεφτά υπάρχουν που έγινε Καστελόριζο», το «θα βγούμε στις αγορές το 2012», που ακόμη παλεύουμε να το κατακτήσουμε χωρίς πισωγυρίσματα, το «θα χορεύουν πεντοζάλι οι αγορές», που κανείς δεν ξέρει σε ποιά νέα καταστροφή θα μπορούσε να οδηγήσει...
Θα μπορούσε γιατί ειλικρινά δεν πιστεύω ότι για μια ακόμη φορά, θα παίξουμε την Ελλάδα στα ζάρια, θα τζογάρουμε να χάσουμε αυτά που με τόσο κόστος και τόσο κόπο κατορθώσαμε να κερδίσουμε. Την πρώτη αχτίδα θετικής ανάπτυξης μετά από 6 χρόνια ύφεσης, δύο χρονιές με πλεόνασμα, μια μικρή έξοδο στις αγορές, τη μείωση έστω κατά 2 μονάδες της ανεργίας, την ολοκλήρωση του προγράμματος και την πολυπόθητη χαλάρωση των μέτρων δημοσιονομικής λιτότητας.
Δεν πιστεύω ότι μετά από 5 χρόνια σκληρής πορείας θα κάνουμε πίσω, ότι θα κλείσουμε τα μάτια και θα αρνηθούμε να δούμε αυτό που βλέπουν όλοι οι άλλοι, το γράφουν, το λένε, το αναλύουν, μας προειδοποιούν για τον κίνδυνο. Αντίθετα πιστεύω ότι οι αριστεροί επίδοξοι σωτήρες μας θα παραμείνουν αυτό που ήταν πάντα, πριν την κρίση, πριν το φούσκωμα, πριν την εκμετάλλευση της δυστυχίας και της δύσκολης πραγματικότητας που βίωσε ο κόσμος: Ροζ τσιχλόφουσκες.