Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Drei professoren, vaterland verloren… Η γνωστή ιστορική ρήση που αποδίδεται στον κορυφαίο ίσως Γερμανό πολιτικό Όττο φον Μπίσμαρκ, δηλαδή «τρεις καθηγητές και η πατρίδα χάθηκε», αποδίδει σε μέγιστο βαθμό το μπάχαλο που επικρατεί μεταξύ των διαμορφωτών και συμβούλων επί της οικονομικής πολιτικής που προτίθεται να ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Σκεφτείτε, Μηλιός, Σταθάκης, Τσακαλώτος και από κοντά λιγότερο ή περισσότερο Βαρουφάκης και Λαπαβίτσας συν τους...
εργατολόγους και συνταγματολόγους αλά Μητρόπουλο και Κατρούγκαλο που επίσης έχουν θέση και άποψη επί των οικονομικών ζητημάτων, και βγάλτε άκρη… Και δεν είναι μόνο αυτοί, είναι και άλλοι που δεν βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Καθηγητές, καθηγητές, καθηγητές. Όχι μόνο τρεις που τρόμαζαν τον αείμνηστο Μπίσμαρκ, αλλά 5 και 6 και 7...
Με αντίστοιχο πλήθος θέσεων και απόψεων για παράδειγμα για το Χρέος. Περί της βιωσιμότητάς του, τις μεθόδους διαχείρισης, μείωσης, ή περιορισμού του, με κούρεμα ή με δόσεις, με πάγωμα ή με μονομερή διαγραφή, κλπ κλπ κλπ. Είναι γνωστές οι δηλώσεις και οι θέσεις και δεν χρειάζεται να τις επαναλάβω. Και με ανάλογο αλαλούμ για κάθε τομέα της οικονομικής και επιχειρησιακής δράσης και λειτουργίας του κράτους. Και μην θεωρείτε ότι η πολυσυλλεκτικότητα μπορεί να λειτουργήσει δημιουργικά. Μακάρι να συνέβαινε αυτό. Ο καθένας έχει τις εμμονές και τα μοντέλα που υιοθετεί, υπηρετεί και πιστεύει ως μόνες επιλογές σωτηρίας. Και πραγματικά είναι άξιο απορίας, πώς ο υποψήφιος πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί όλο αυτό το διάστημα να καταλάβει πόσο μεγάλο κακό έχουν κάνει στην εικόνα του κόμματός του αλλά και στις προοπτικές της κυβερνησιμότητάς του, οι διάφοροι καθηγητές που βγαίνουν και λένε ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του, με απόλυτο μάλιστα τρόπο ως προς την ορθότητα των δικών τους θέσεων.
Δεν έχω κάτι με τους καθηγητές γενικότερα και μακριά από μένα οποιαδήποτε μομφή για την θεωρητική τους επάρκεια και την άρτια και βαθιά γνώση των οικονομικών μοντέλων που ο καθένας επικροτεί και επιθυμεί να υπηρετήσει. Ή και τις πολύτιμες συμβουλές που δύνανται να παράσχουν. Αλλά ποιος βρε αδερφέ θα κάνει τη δουλειά; Η διαφωνία μου έχει να κάνει με τη δυνατότητα της πλειοψηφίας των καθηγητών, να προσαρμοστεί στην πραγματική ζωή και να μπορέσει να εφαρμόσει με αποτελεσματικότητα ακόμη και τα μοντέλα που θεωρεί ως τα πλέον ορθά. Άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη. Και άλλο να μάχονται για την εξασφάλιση κονδυλίων και προγραμμάτων για τις σχολές τους και άλλο να διαμορφώνουν κυβερνητική πολιτική. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που αρκετά από τα οικονομικά μοντέλα που επί χάρτου φαίνονται ιδανικά, στην ουσία είναι όχι απλώς ανεφάρμοστα αλλά συνιστούν σε πολλές περιπτώσεις και λάθος συνταγή. Ρωτήστε όποιον επιχειρηματία θέλετε. Για ποιο λόγο μπορεί να έχει κάποιον καθηγητή στο διοικητικό συμβούλιο της εταιρείας του; Αν σας πει ότι πρόκειται για ουσιαστικό και εκτελεστικού χαρακτήρα λόγο, τότε σηκώνω τα χέρια. Δε νομίζω όμως. Και ρωτήστε τον αν θα έβαζε και δεύτερο...
Και ειλικρινά απορώ. Ο ΣΥΡΙΖΑ που ευαγγελίζεται ότι πρεσβεύει το κάτι πιο φρέσκο στην πολιτική ζωή του τόπου μετά την διαχειριστική αποτυχία της κυβέρνησης του κ. Σαμαρά, αλλά και ανεξάρτητα από κομματικές πεποιθήσεις και ιδεολογίες, είναι δυνατό να βασίζεται -σχεδόν αποκλειστικά- ως προς τη χάραξη της οικονομικής πρότασής του και της διαπραγματευτικής πολιτικής που προτίθεται να ακολουθήσει έναντι των δανειστών, Ε.Ε., ΕΚΤ και ΔΝΤ, μόνο σε καθηγητές; Σε ανθρώπους δηλαδή που στη μεγάλη πλειοψηφία τους, γνωρίζουν την πραγματική οικονομία αλλά και τις αγορές, μόνο μέσα από τη θεωρία; Δεν είναι αρκετά χαρακτηριστικά για παράδειγμα τα όσα συνέβησαν στο Λονδίνο; Δεν πήραν κανένα μάθημα; Και που κατά την άποψή μου δεν οφείλονταν μόνο στις κυβερνητικές επιλογές που άκουσαν οι διεθνείς διαχειριστές κεφαλαίων, αλλά και στην αδυναμία των εκπροσώπων του κ. Τσίπρα να ομιλήσουν και να αντιληφτούν τη γλώσσα των αγορών; Οι οποίες παρεμπιπτόντως δεν χορεύουν εκείνες όταν τους χτυπούν νταούλια αλλά συνήθως χορεύουν αυτές τους οργανοπαίκτες;
Το μεγάλο ερώτημα παραμένει λοιπόν. Ποιος θα κάνει τη δουλειά; Γιατί υπάρχει πολλή δουλειά να γίνει από όποιον κερδίσει τις εκλογές. Καλά τα χτυπήματα του κ. Τσίπρα στην πλάτη της κοινωνίας, καλές οι εξαγγελίες για κοινωνικές παροχές στους πλέον αδύναμους και για αυξήσεις μισθών, αλλά υπάρχει και μία πολύ σοβαρή δουλειά που πρέπει να γίνει. Δουλειά ουσίας, όπως για παράδειγμα η εξασφάλιση των πόρων που θα στηρίξουν τις εξαγγελίες. Αλλά και τη χάραξης μίας εθνικής αναπτυξιακής στρατηγικής. Ποιος θα την κάνει; Οι καθηγητές;
Πηγή:www.capital.gr
Drei professoren, vaterland verloren… Η γνωστή ιστορική ρήση που αποδίδεται στον κορυφαίο ίσως Γερμανό πολιτικό Όττο φον Μπίσμαρκ, δηλαδή «τρεις καθηγητές και η πατρίδα χάθηκε», αποδίδει σε μέγιστο βαθμό το μπάχαλο που επικρατεί μεταξύ των διαμορφωτών και συμβούλων επί της οικονομικής πολιτικής που προτίθεται να ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Σκεφτείτε, Μηλιός, Σταθάκης, Τσακαλώτος και από κοντά λιγότερο ή περισσότερο Βαρουφάκης και Λαπαβίτσας συν τους...
εργατολόγους και συνταγματολόγους αλά Μητρόπουλο και Κατρούγκαλο που επίσης έχουν θέση και άποψη επί των οικονομικών ζητημάτων, και βγάλτε άκρη… Και δεν είναι μόνο αυτοί, είναι και άλλοι που δεν βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Καθηγητές, καθηγητές, καθηγητές. Όχι μόνο τρεις που τρόμαζαν τον αείμνηστο Μπίσμαρκ, αλλά 5 και 6 και 7...
Με αντίστοιχο πλήθος θέσεων και απόψεων για παράδειγμα για το Χρέος. Περί της βιωσιμότητάς του, τις μεθόδους διαχείρισης, μείωσης, ή περιορισμού του, με κούρεμα ή με δόσεις, με πάγωμα ή με μονομερή διαγραφή, κλπ κλπ κλπ. Είναι γνωστές οι δηλώσεις και οι θέσεις και δεν χρειάζεται να τις επαναλάβω. Και με ανάλογο αλαλούμ για κάθε τομέα της οικονομικής και επιχειρησιακής δράσης και λειτουργίας του κράτους. Και μην θεωρείτε ότι η πολυσυλλεκτικότητα μπορεί να λειτουργήσει δημιουργικά. Μακάρι να συνέβαινε αυτό. Ο καθένας έχει τις εμμονές και τα μοντέλα που υιοθετεί, υπηρετεί και πιστεύει ως μόνες επιλογές σωτηρίας. Και πραγματικά είναι άξιο απορίας, πώς ο υποψήφιος πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί όλο αυτό το διάστημα να καταλάβει πόσο μεγάλο κακό έχουν κάνει στην εικόνα του κόμματός του αλλά και στις προοπτικές της κυβερνησιμότητάς του, οι διάφοροι καθηγητές που βγαίνουν και λένε ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του, με απόλυτο μάλιστα τρόπο ως προς την ορθότητα των δικών τους θέσεων.
Δεν έχω κάτι με τους καθηγητές γενικότερα και μακριά από μένα οποιαδήποτε μομφή για την θεωρητική τους επάρκεια και την άρτια και βαθιά γνώση των οικονομικών μοντέλων που ο καθένας επικροτεί και επιθυμεί να υπηρετήσει. Ή και τις πολύτιμες συμβουλές που δύνανται να παράσχουν. Αλλά ποιος βρε αδερφέ θα κάνει τη δουλειά; Η διαφωνία μου έχει να κάνει με τη δυνατότητα της πλειοψηφίας των καθηγητών, να προσαρμοστεί στην πραγματική ζωή και να μπορέσει να εφαρμόσει με αποτελεσματικότητα ακόμη και τα μοντέλα που θεωρεί ως τα πλέον ορθά. Άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη. Και άλλο να μάχονται για την εξασφάλιση κονδυλίων και προγραμμάτων για τις σχολές τους και άλλο να διαμορφώνουν κυβερνητική πολιτική. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που αρκετά από τα οικονομικά μοντέλα που επί χάρτου φαίνονται ιδανικά, στην ουσία είναι όχι απλώς ανεφάρμοστα αλλά συνιστούν σε πολλές περιπτώσεις και λάθος συνταγή. Ρωτήστε όποιον επιχειρηματία θέλετε. Για ποιο λόγο μπορεί να έχει κάποιον καθηγητή στο διοικητικό συμβούλιο της εταιρείας του; Αν σας πει ότι πρόκειται για ουσιαστικό και εκτελεστικού χαρακτήρα λόγο, τότε σηκώνω τα χέρια. Δε νομίζω όμως. Και ρωτήστε τον αν θα έβαζε και δεύτερο...
Και ειλικρινά απορώ. Ο ΣΥΡΙΖΑ που ευαγγελίζεται ότι πρεσβεύει το κάτι πιο φρέσκο στην πολιτική ζωή του τόπου μετά την διαχειριστική αποτυχία της κυβέρνησης του κ. Σαμαρά, αλλά και ανεξάρτητα από κομματικές πεποιθήσεις και ιδεολογίες, είναι δυνατό να βασίζεται -σχεδόν αποκλειστικά- ως προς τη χάραξη της οικονομικής πρότασής του και της διαπραγματευτικής πολιτικής που προτίθεται να ακολουθήσει έναντι των δανειστών, Ε.Ε., ΕΚΤ και ΔΝΤ, μόνο σε καθηγητές; Σε ανθρώπους δηλαδή που στη μεγάλη πλειοψηφία τους, γνωρίζουν την πραγματική οικονομία αλλά και τις αγορές, μόνο μέσα από τη θεωρία; Δεν είναι αρκετά χαρακτηριστικά για παράδειγμα τα όσα συνέβησαν στο Λονδίνο; Δεν πήραν κανένα μάθημα; Και που κατά την άποψή μου δεν οφείλονταν μόνο στις κυβερνητικές επιλογές που άκουσαν οι διεθνείς διαχειριστές κεφαλαίων, αλλά και στην αδυναμία των εκπροσώπων του κ. Τσίπρα να ομιλήσουν και να αντιληφτούν τη γλώσσα των αγορών; Οι οποίες παρεμπιπτόντως δεν χορεύουν εκείνες όταν τους χτυπούν νταούλια αλλά συνήθως χορεύουν αυτές τους οργανοπαίκτες;
Το μεγάλο ερώτημα παραμένει λοιπόν. Ποιος θα κάνει τη δουλειά; Γιατί υπάρχει πολλή δουλειά να γίνει από όποιον κερδίσει τις εκλογές. Καλά τα χτυπήματα του κ. Τσίπρα στην πλάτη της κοινωνίας, καλές οι εξαγγελίες για κοινωνικές παροχές στους πλέον αδύναμους και για αυξήσεις μισθών, αλλά υπάρχει και μία πολύ σοβαρή δουλειά που πρέπει να γίνει. Δουλειά ουσίας, όπως για παράδειγμα η εξασφάλιση των πόρων που θα στηρίξουν τις εξαγγελίες. Αλλά και τη χάραξης μίας εθνικής αναπτυξιακής στρατηγικής. Ποιος θα την κάνει; Οι καθηγητές;
Πηγή:www.capital.gr