Ο 70χρονος οικογενειακός φίλος του Αλ. Τσίπρα, Αλέκος Φλαμπουράρης θα είναι μαζί με τον Γιάννη Δραγασάκη και τον Νίκο Παππά η τριανδρία που θα τον πλαισιώνει στο έργο της διακυβέρνησης της χώρας
Μια πανίσχυρη ισχυρή τριπλέτα -καθώς ο όρος τρόικα έχει ανεπανόρθωτα δυσφημιστεί- θα πλαισιώνει τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα στη δύσκολη αποστολή της διακυβέρνησης της χώρας. Μαζί της θα υπάρχουν στο κεντρικό επιτελείο της κυβέρνησης και στελέχη με συγκεκριμένους ρόλους και αποστολή ώστε να καθορίζουν όλοι μαζί τη βασική πορεία και τον βηματισμό της κυβέρνησης.
Ετσι κι αλλιώς πρόκειται για πρωτόγνωρα μονοπάτια για την Αριστερά στη χώρα μας, καθώς είναι η πρώτη φορά που αναλαμβάνει τα ηνία της διακυβέρνησης της χώρας. Οι σύνθετες απαιτήσεις που εμπεριέχει ο ρόλος του πρωθυπουργού σε ένα πρωθυπουργο-κεντρικό σύστημα διακυβέρνησης, αλλά και η κουλτούρα της συλλογικής λειτουργίας στην οποία είναι εθισμένη η Αριστερά οδήγησαν στη συγκρότηση ενός ισχυρού πολιτικού επιτελείου γύρω από τον κ. Τσίπρα. Είναι στελέχη της απολύτου εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού, αλλά και ταυτόχρονα είτε αυθύπαρκτες και αναγνωρισμένες προσωπικότητες -άλλες στην ευρύτερη και άλλες στην εσωκομματική κοινή γνώμη-, είτε έμπιστοι αφανείς παράγοντες.
Την τριπλέτα αποτελούν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και κεντρικός αρμόδιος για τα θέματα της οικονομίας Γιάννης Δραγασάκης και οι υπουργοί Επικρατείας Αλέκος Φλαμπουράρης και Νίκος Παππάς, ο πρώτος ως υπεύθυνος για τον συντονισμό του κυβερνητικού έργου, ο δεύτερος για την επικοινωνιακή πολιτική και τα μέσα ενημέρωσης.
Ο αντιπρόεδρος
Ο κ. Δραγασάκης είναι ο μοναδικός από τη σημερινή κυβέρνηση, προερχόμενος από τον αριστερό πυλώνα της -εξαιρείται δηλαδή ο κ. Πάνος Καμμένος-, που έχει κυβερνητική εμπειρία, καθώς υπήρξε στην οικουμενική κυβέρνηση του Ξενοφώντα Ζολώτα αναπληρωτής υπουργός Οικονομίας. Ανθρωπος με τεράστιο κύρος στον χώρο της Αριστεράς, είναι εκείνος που ανέλαβε να προετοιμάσει όλο το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και να συντονίσει δεκάδες ομάδες εργασίας, στις οποίες εντάχθηκαν περισσότερα από 1.000 στελέχη του κόμματος και τεχνοκράτες. Θεωρείται δικαίως, τυπικά και ουσιαστικά το Νο 2 του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης.
Ο μέντορας
Προερχόμενος από το ΚΚΕ Εσωτερικού, ο κ. Φλαμπουράρης είναι η επιτομή του στελέχους που ξέρει να χειρίζεται το παρασκήνιο, να κινείται αθόρυβα και αποτελεσματικά. Επί δεκαετίες στην… ξέρα μιας Αριστεράς που διαδραμάτιζε μεν ρόλο, αλλά δεν κατάφερνε ποτέ να πρωταγωνιστήσει, ο 70χρονος οικογενειακός φίλος του κ. Τσίπρα δεν άντεξε τη συγκίνηση καθώς πήγαινε για την ορκωμοσία στο Προεδρικό Μέγαρο την περασμένη Δευτέρα και δάκρυσε μόλις τον αγκάλιασε περιχαρής μια παλιά του συντρόφισσα. Με μακρά πορεία στα κοινωνικά κινήματα και έντονη αντιδικτατορική δράση, υπήρξε πάντα εμβληματική παρουσία στον χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς. Ο κ. Φλαμπουράρης ήταν προσωπικός φίλος του πατέρα του κ. Τσίπρα, Παύλου. Ηταν εκείνος που διείδε το χάρισμα του 16χρονου τότε Αλέξη στην επικοινωνία και στην πολιτική, κυρίως δε το γκελ που έκανε στον κόσμο. Είναι τόσο κοντά στην οικογένεια Τσίπρα που τη φιλοξενεί στο σπίτι του στην Αίγινα και επιδίδεται σε babysitting ώστε ο πρωθυπουργός με τη σύζυγό του, Περιστέρα, να κλέβουν λίγο προσωπικό χρόνο. Ο κ. Φλαμπουράρης θα κινείται ανάμεσα στο πρωθυπουργικό γραφείο στη Βουλή (κυρίως) και στο Μέγαρο Μαξίμου ώστε να έχει το νήμα που θα ξεκινάει από το κεντρικό επιτελείο και θα καταλήγει σε κάθε υπουργείο.
Το alter ego του Τσίπρα
Ο κ. Παππάς είναι το alter ego του κ. Τσίπρα. Συνομήλικοι, με κοινές παραστάσεις και απροσπέλαστο κώδικα επικοινωνίας, ακολούθησαν την ίδια πορεία, που τους έφερε στην πρώτη γραμμή. Πρόκειται για τον εξ απορρήτων συνεργάτη του πρωθυπουργού, που αναλαμβάνει τις δύσκολες επαφές και τις επικίνδυνες αποστολές. Γιος του ιστορικού στελέχους του ΚΚΕ Εσωτερικού κ. Στέλιου Παππά, σπούδασε στη Σκωτία οικονομικά και από το 2008 ήταν διευθυντής του προσωπικού γραφείου του κ. Τσίπρα. Το γραφείο του θα είναι στο Μέγαρο Μαξίμου, όπως και εκείνο του εκπροσώπου Τύπου Γαβριήλ Σακελλαρίδη. Ο τελευταίος αποτέλεσε μία από τις εκπλήξεις στον σχηματισμό της κυβέρνησης, αν και ήταν γνωστό και αναγνωρισμένο το χάρισμά του στην επικοινωνία από τον καιρό των πρώτων εμφανίσεών του στα τηλεοπτικά πάνελ. Η εντυπωσιακή του εμφάνιση στις δημοτικές εκλογές του Δήμου της Αθήνας και η ήττα του πάνω στο νήμα εκτιμήθηκαν από τον κ. Τσίπρα. Χαμηλών τόνων, εργατικός και πλέον έμπειρος στον πολιτικό και επικοινωνιακό χειρισμό, συμπληρώνει εξαιρετικά ένα νεανικό παζλ. Στενός συνεργάτης του θα είναι ο δημοσιογράφος Θόδωρος Μιχόπουλος, ο οποίος αναλαμβάνει διευθυντής στο γραφείο Τύπου του πρωθυπουργού.
Στο Μέγαρο Μαξίμου θα είναι επίσης δύο ακόμη στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού: ο διευθυντής του γραφείου του, 32χρονος νομικός Δημήτρης Τζανακόπουλος, εκ των βασικών λογογράφων του κ. Τσίπρα, που θα οργανώνει την καθημερινή του ατζέντα και θα κάνει τη… χαμαλοδουλειά. Στο Μαξίμου εξάλλου εγκαταστάθηκε ως σύμβουλος του πρωθυπουργού ο κ. Βαγγέλης Καλπαδάκης, ένας διπλωμάτης καριέρας που βρίσκεται στο επιτελείο του κ. Τσίπρα από τον περασμένο Σεπτέμβριο και ενώ υπηρετούσε νωρίτερα στην Αγκυρα. Ικανός και έμπιστος, έχει καταφέρει να συμπληρώσει άριστα τον κύκλο των πολύ στενών συνεργατών του κ. Τσίπρα, με τον οποίο γνωρίζονται από νεαρή ηλικία. Καθοριστικό ρόλο στο κεντρικό επιτελείο διαδραματίζει επίσης ο έμπειρος νομικός Σπύρος Σαγιάς, οποίος έφερε σε πέρας, με εξαιρετικά αθόρυβο και αποτελεσματικό τρόπο, όλη τη νομική προετοιμασία της κυβέρνησης.
Δημήτρης Τζανακόπουλος
Μαζί με τον Αλέξη μέχρι το Μαξίμου
Από τη Νεολαία του Συνασπισμού ως τα υψηλά κλιμάκια της εξουσίας, ο 32χρονος νομικός ακολουθεί πιστά τον Αλέξη Τσίπρα συμφωνώντας μαζί του σε όλα εκτός από το πάθος του προέδρου για τον Παναθηναϊκό
Μεσημέρι Πέμπτης, Μέγαρο Μαξίμου. Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και οι στενοί του συνεργάτες, ο υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γαβριήλ Σακελλαρίδης και ο νεότερος διευθυντής πρωθυπουργικού γραφείου που έχει υπάρξει ποτέ, ο 32χρονος δικηγόρος Δημήτρης Τζανακόπουλος, ετοιμάζονται να υποδεχθούν τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς. Εχουν επιλέξει όλοι να μη φορούν γραβάτες, κάτι που επισημαίνει χαμογελώντας ο κ. Σουλτς στον πρωθυπουργό που κατεβαίνει τα σκαλιά του Μαξίμου για να τον υποδεχθεί.
Ο Γερμανός πολιτικός καθώς εισέρχεται στο εσωτερικό χαιρετά έναν προς έναν τους παραταγμένους συνεργάτες του κ. Τσίπρα. Εντυπωσιάζεται από το νεαρό της ηλικίας τους. Η χειραψία με τον νεαρό διευθυντή του πρωθυπουργικού γραφείου είναι και το τελευταίο στιγμιότυπο που αποτυπώνεται στον φωτογραφικό φακό λίγο προτού ξεκινήσει η επίσημη συνάντηση του κ. Σουλτς με τον κ. Τσίπρα. Το αμήχανο χαμόγελο μαρτυρά και την έκπληξή του, καθώς δεν συμβαίνει εύκολα -και δη στην Ελλάδα- ένας 32χρονος να αναλαμβάνει τα ηνία του πρωθυπουργικού γραφείου. Για την ακρίβεια, δεν έχει συμβεί ποτέ.
Από γραμματέας της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ και αμέσως μετά νομικός σύμβουλος του αρχηγού του κόμματος, ο κ. Τζανακόπουλος ήταν ένας από τους εμπνευστές της καμπάνιας του «αύριο», της «ελπίδας» και της υπόσχεσης για «αλλαγή» κόντρα στην καμπάνια εκφοβισμού της Ν.Δ., η οποία προειδοποιούσε τους ψηφοφόρους για τα δεινά που θα έρχονταν σε περίπτωση που αναλάμβανε ο ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία.
Ο νεαρός δικηγόρος, εκτός των άλλων, ήταν επιφορτισμένος ως νομικός και επικεφαλής αρμόδιας επιτροπής για να μελετήσει όλο το νομικό πλέγμα που αφορά τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας, δηλαδή το χρέος και πώς μπορεί να το χειριστεί από νομικής άποψης. Με τον Αλέξη Τσίπρα γνωρίστηκαν στη Νεολαία του Συνασπισμού, όταν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν γραμματέας.
«Το μόνο που τους χωρίζει», σχολιάζει πρόσωπο από το κοινό τους περιβάλλον, «είναι ότι ο Δημήτρης είναι φανατικός Ολυμπιακός και ο Αλέξης, ως γνωστόν, παθιασμένος Παναθηναϊκός. Μάλιστα δεν λείπουν και τα πειράγματα μεταξύ τους όταν κερδίζει ή χάνει η ομάδα του ενός ή του άλλου».
Οι δύο αφίσες
Ο κ. Τζανακόπουλος προέρχεται από μια δεμένη και αγαπημένη οικογένεια με αριστερές αρχές. Ο πατέρας του, Μόσχος Τζανακόπουλος, πρώην τραπεζικός υπάλληλος, δραστηριοποιήθηκε πολιτικά στον χώρο Αριστεράς, όπως άλλωστε και η μητέρα του, Λόπα, πρώην δικαστικός, που όμως δεν ζει πια. Ο αδερφός του Αντώνης Τζανακόπουλος είναι λέκτορας Δημόσιου Διεθνούς Δικαίου στο νομικό τμήμα του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και η αδερφή του, Μαρία Τζανακοπούλου, υπήρξε το βασικό πρόσωπο σε μία από τις προεκλογικές αφίσες του Συνασπισμού, στην οποία πόζαρε χαμογελώντας και σχηματίζοντας με τα δάχτυλά της το σήμα της νίκης. Δεν είναι όμως και η μοναδική αφίσα που απασχόλησε την οικογένεια Τζανακόπουλου.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί ότι ο διευθυντής του πρωθυπουργικού γραφείου είχε βρεθεί στα δικαστήρια για μια αφίσα. Συγκεκριμένα, στις 3 Φεβρουάριου του 2011, στο Δικαστικό Μέγαρο Ιωαννίνων, όταν και εκδικάστηκε εναντίον του μήνυση μεγαλοξενοδόχου που τον κατηγορούσε για συκοφαντική δυσφήμηση. Η υπόθεση χρονολογείται στο 2005, όταν στα Ιωάννινα ξεκίνησαν κινητοποιήσεις μερίδας πολιτών που τάσσονταν υπέρ της διατήρησης του δημόσιου χαρακτήρα των «Ξενία». Θα ακολουθήσουν αρκετά επεισόδια, επιθέσεις και συγκρούσεις. Τον Μάρτιο του 2008, λίγο πριν από την εκδίκαση υπόθεσης που αφορούσε επιθέσεις, θα κυκλοφορήσει και μια αφίσα πολιτικής καταγγελίας εναντίον του μεγαλοξενοδόχου και του γιου του, οι οποίοι κατηγορούνταν από μέλη του Συνασπισμού «ότι έριξαν ένα μέλος της Επιτροπής Αγώνα Πολιτών από το μηχανάκι και του έκοψαν το αυτί με το στόμα».
Στην αφίσα αναγραφόταν η φράση «Εξω οι ρουφιάνοι από τα Γιάννενα», ενώ δημοσιευόταν και φωτογραφία του επιχειρηματία που «δείχνει πολίτες στην Αστυνομία». Την αφίσα υπέγραφαν διάφορες πολιτικές οργανώσεις και η Νεολαία ΣΥΝ. Αυτή ήταν και η αφορμή για να μηνύσει ο μεγαλοξενοδόχος τον κ. Τζανακόπουλο.
Το κοντινό περιβάλλον του κ. Τζανακόπουλου τον χαρακτηρίζει δυναμικό και αντισυμβατικό χαρακτήρα όχι μόνο σε ό,τι αφορά την πολιτική του δράση, αλλά ακόμα και σε ό,τι έχει να κάνει με την εξωτερική του εμφάνιση. Ο νεότερος διευθυντής πρωθυπουργικού γραφείου δεν κρύβει ότι ακολουθεί τη μόδα του πίρσινγκ και το αγαπημένο του αξεσουάρ είναι μια ασημένια μπίλια που κοσμεί το αριστερό του αυτί. Μάλιστα, στη φωτογραφία του προφίλ του στο Facebook επιδεικνύει το συγκεκριμένο αξεσουάρ.
Τις ελεύθερες ώρες του τις αφιερώνει στον αθλητισμό. Αγαπάει το μπάσκετ και συχνά πυκνά αναμετράται στο παρκέ παρέα με τους φίλους του. Δημοτικό πήγε στην Εράσμειο Σχολή στο Μαρούσι ενώ ακολούθησε η Γερμανική Σχολή Αθηνών. Στο λύκειο ήταν μέλος του δεκαπενταμελούς και αρκετά δημοφιλής, τόσο όσο χρειαζόταν για να κάνει την πολιτική αυτοσκοπό.
Γαβριήλ Σακελλαρίδης
Ενας survivor σε δύσκολη αποστολή
Ευγενής, χαμογελαστός και βαθιά καλλιεργημένος, ο νέος κυβερνητικός εκπρόσωπος έπεσε από νωρίς στα βαθιά νερά της δημοσιογραφικής λάσπης και βγήκε αλώβητος, αναλαμβάνοντας την ευθύνη
«Το κλισέ πρέπει να αποφεύγεται σαν την πανούκλα», τόνιζε ο αείμνηστος αρθρογράφος, δημοσιογράφος και συγγραφέας πολιτικών λόγων Γουίλιαμ Σαφάιρ κάθε φορά που τον ρωτούσαν ποια συνταγή πρέπει να ακολουθήσει ένας πολιτικός για να πετύχει. Και ως αμερικανοσπουδαγμένος, αν και αρκούντως αριστερός, ο σημερινός κυβερνητικός εκπρόσωπος Γαβριήλ Σακελλαρίδης ένιωσε από νωρίς τον φρέσκο, θαλασσινό αέρα του Μανχάταν να φυσάει πάνω από τα παγωμένα πολιτικά νερά.
Δεν μάσησε στις παραδοξότητες, δεν υπέκυψε στις απειλές, δεν υιοθέτησε τα κλισέ, δεν αποσύρθηκε όταν η λάσπη απείλησε να καλύψει το καλοστημένο προφίλ του. Ισως να ήξερε ότι εκτός από την πανούκλα των κλισέ, αυτό που οφείλει να ακολουθήσει κάθε πολιτικός και κάθε άνθρωπος είναι την ίδια τη ροπή του χαρακτήρα του. Από καταβολής ευγενικός και άνθρωπος που πιστεύει ότι το καλό θα εξαλείψει την ασχήμια, ο Γαβριήλ όχι μόνο δεν παρασύρθηκε από τον ντόρο που δημιουργήθηκε γύρω από το όνομά του -και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο-, αλλά το κυριότερο δεν έδειξε να καταφεύγει στη θαλπωρή του κόμματος για να αποφύγει τον αγώνα. Βγήκε μόνος του, γυμνός και απροστάτευτος απέναντι στον κήνσορά του -τον γνωστό δημοσιογράφο-, άρπαξε το μαστίγιο και το έστρεψε με την ίδια δριμύτητα προς την πλευρά απ’ όπου δέχτηκε την επίθεση. Το γεγονός ότι γεννήθηκε όχι για να φοβάται αλλά για να αμφισβητεί είναι αυτό που τον έφερε από νωρίς στο πλευρό του καλού του φίλου Αλέξη Τσίπρα.
Ισως πάλι να είναι κι αυτή η αλλόκοτη ιδιοσυγκρασία που έκανε τον Αλέξη να εμπιστευτεί από νωρίς τον φίλο του Γαβριήλ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον: αν και έζησαν μαζί μερικές καυτές και ευωδιαστές μέρες στη Γένοβα, ένιωσαν την ανατριχίλα των συγκρούσεων στο κέντρο της Αθήνας, δεν το έκαναν σύμφωνα με τις τότε κομματικές επιταγές αλλά με τη ρομαντική παραφορά του ζωντανού ακόμη τότε κινήματος.
«Αν δεν διαβάσω, νιώθω λειψός»
Σε αντίθεση με τα ατιθάσευτα και κάπως πιο εξαγριωμένα μέλη του κόμματος, ο Γαβριήλ διατηρούσε μια αντίσταση σε οτιδήποτε του επιβαλλόταν «από τα πάνω»: μπορεί να θαύμαζε την ισπανική αντίσταση από το «Προσκύνημα στην Καταλωνία» του Οργουελ, αλλά δεν μπορούσε να αντισταθεί στις μελωδικές νότες του πιο «δεξιού» Χατζιδάκι. Κι όταν όλοι στο κόμμα τσίταραν ηχηρές κραυγές για «αντίσταση στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία», εκείνος συμβουλευόταν τις περίτεχνες αναλύσεις Βρετανών φιλοσόφων όπως του Λακλάου, διάβαζε αμερικανικό Τύπο και ήξερε τι ακριβώς γράφει ο «Economist».
Η εντατική αγχίνοια δεν του επέτρεπε να υποκύψει στο κλέος της μάζας - απόδειξη ότι κάθε φορά που οι «σύντροφοι» παρασύρονταν σε ένα γειτονικό τσιπουράδικο, εκείνος προτιμούσε μια γύρα στα κεντρικά βιβλιοπωλεία. «Αν δεν διαβάσω νιώθω λειψός», έχει ακουστεί να λέει στις κλειστές του παρέες - όπως αν δεν αποδράσει στο εξωτερικό, αν δεν επισκεφθεί τουλάχιστον μία φορά την βδομάδα τον κοντινότερο κινηματογράφο.
Πάντοτε συνεπής στις σχέσεις του και χωρίς έντονη εξωστρέφεια, δεν επιδιδόταν ποτέ σε εξωφρενικές διασκεδάσεις. Σε αντίθεση, άλλωστε, με άλλους αιώνιους φοιτητές φρόντισε να τελειώσει στα τέσσερα χρόνια τις σπουδές του στα οικονομικά ώστε να μπορέσει να συνεχίσει για μεταπτυχιακά - και κυρίως να υλοποιήσει το όνειρό του που ήταν να σπουδάσει στο περίφημο New York University. Στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης που στεγάζεται στην πιο «ελεύθερη» περιοχή του κάτω Μανχάταν, κοντά στην Μπλίκερ, όπου έβγαζε φωτογραφίες ο αγαπημένος του Μπομπ Ντίλαν και απήγγειλε στίχους στα διάσημα καφέ ο Αλεν Γκίνσμπεργκ.
Σερβίροντας στις ταβέρνες της Αστόρια
Εκεί ακριβώς βρέθηκε για μεταπτυχιακές σπουδές ο Γαβριήλ χωρίς να διαθέτει την οικονομική ευκολία των συμφοιτητών του. Με καταγωγή από τη Νίσυρο και μεγαλωμένος στις αλάνες της Νέας Σμύρνης, δεν είχε μάθει στην ευκολία των κλειστών σαλονιών - ούτε οι γονείς του διέθεταν την οικονομική ευκολία που θα δικαιολογούσε σπουδές στην Αμερική. Εκείνος όμως ήταν αποφασισμένος - και το σημαντικότερο ήξερε ότι καμία δουλειά δεν είναι ντροπή: παράλληλα με τις σπουδές του βρέθηκε να σερβίρει σε ελληνικό εστιατόριο της Αστόρια και μαζί με περίτεχνους οικονομικούς όρους να μαθαίνει να εξηγεί τα υλικά της χωριάτικης σαλάτας. Δεν τον τρομάζει το κιτς στα ελληνικά γλέντια - ούτε οι χρυσοποίκιλτες αμφιέσεις των κυριών στις γιορτές και στα βαφτίσια. Ισως αυτά να είναι και τα πρώτα υλικά των ιστοριών που θα έχει να αφηγηθεί κάθε φορά που η συζήτηση θα φαντάζει αρκούντως αδιάφορη ανάμεσα στους συντρόφους.
Μαζί με τα ελληνικά μενού, το σιδηρό έτος της Νέας Υόρκης, διαβάζει τα πάντα: από λογοτεχνία μέχρι ποίηση και από προωθημένη οικονομετρία έως σύγχρονες πολιτικές αναλύσεις. Επιστρέφοντας έχει γίνει πια άλλος και έτοιμος να φύγει μακριά από την οικογενειακή εστία: μένει στο κέντρο το οποίο λατρεύει και συγκεκριμένα στα Εξάρχεια ώστε να μπορεί να βρίσκεται κοντά στα αγαπημένα του βιβλιοπωλεία. Θα τον πετύχει κανείς στην Κολοκοτρώνη, στην Καρύτση, στα πέριξ της Κουμουνδούρου και στα μπαράκια-καφέ της Ασκληπιού, ένας φυσιολογικός νέος με όλα τα χούγια της ηλικίας του. Αγαπάει τις συναυλίες - αν και οι προτιμήσεις του δεν περιορίζονται σε συγκεκριμένο μουσικό φάσμα ούτε παρασύρεται από τις ευκαιριακές μόδες.
Οι Noir Desir του είναι εξίσου γνωστοί με τον Μπρους Σπρίνγκστιν και μια μελωδία π.χ. του Μότσαρτ δεν τον αφήνει λιγότερο αδιάφορο από κάποιο ρεμπέτικο. Περπατάει πολύ και όταν χρειάζεται να τραβήξει για την αγαπημένη του θάλασσα προτιμά να παίρνει ταξί - γιατί όπως λέει είναι ο καλύτερος τρόπος για να καταγράψει κανείς τις πολιτικές απόψεις που επικρατούν στην κοινωνία.
Η αγάπη του για το κέντρο της Αθήνας τον κάνει να μην οδηγεί (αν και έχει δίπλωμα) -εξάλλου ποτέ δεν αισθανόταν την ανάγκη να είναι ιδιοκτήτης τετράτροχου ούτε καν δίτροχου. Λατρεύει τη θάλασσα και κάθε καλοκαίρι επισκέπτεται μαζί με τους επί χρόνια επιστήθιους φίλους του τον τόπο καταγωγής του, τη Νίσυρο. Ο ίδιος εξακολουθεί να λέει με κάποια δόση περηφάνιας ότι κατάγεται από το νησί που επέλεξε να ζει ο Νίκος Παπάζογλου, στον οποίο έχει ιδιαίτερη αδυναμία. Κατ’ ουσίαν, όμως, απεχθάνεται τις παρέες που ανάβουν με ένα μουσικό άκουσμα και επιδίδονται με ιδιαίτερη θέρμη στα ομαδικά γλέντια - οι παρέες του δεν είναι μεγάλες και κατά βάση, στις περισσότερες και ιδιαίτερες στιγμές του, φαντάζει μάλλον μοναχικός. Το κομπιούτερ, η βιβλιοθήκη, η θαλπωρή του σπιτιού του ίσως να μετράνε περισσότερο από τη νυχτερινή περιπέτεια σε ένα ρεμπετάδικο.
Ισως κάπως έτσι να κατάφερε και να αφοσιωθεί στο διδακτορικό του στην οικονομετρία - ακριβώς την ώρα που οι σειρήνες φώναζαν ομαδικά δίπλα του «δεν είναι καιρός για μελέτη αλλά για ανατροπή». Η ψυχραιμία του και η ικανότητά του να κρατάει ισορροπίες ακόμη και όταν τα πράγματα στο εσωτερικό του κόμματος έφταναν στα άκρα τον κάνουν σύντομα δεξί χέρι του Αλέξη Τσίπρα και γνωστό στα πέριξ της Κουμουνδούρου. Αθόρυβος πρωταγωνιστής, χαμηλών τόνων και άνθρωπος που δεν πλασάρεται ως παράγοντας στο εσωτερικό του κόμματος, είναι η ήρεμη δύναμη που φέρει σε πέρας τη δύσκολη δουλειά που είναι να μιλήσει σε μια ξένη δημοσιογράφο, να γράψει ένα ξένο κείμενο - και να μη διαμαρτυρηθεί για τις έξτρα ώρες που απαιτούνται στη διαχείριση της κρίσης.
Σε σχέση με άλλα νεαρά στελέχη είναι και ρεαλιστής - κάτι που κάνει τον Τσίπρα να του εμπιστευτεί την υποψηφιότητα για τον Δήμο της Αθήνας. Επιπλέον, την ώρα που όλοι φαντασιώνονται θέσεις σε μελλοντική εξουσία ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης τιμά την εμπιστοσύνη που του δείχνει ο πρόεδρος χωρίς να διαμαρτυρηθεί. Δείχνει διατεθειμένος όχι μόνο να εκτεθεί στα μίντια, αλλά και να κάνει επαφές με τους «δύσκολους» ανθρώπους της τέχνης που του ανοίγονται με παρρησία. Σιγά-σιγά στο πλευρό του ΣΥΡΙΖΑ τάσσονται καλλιτέχνες, ηθοποιοί, διανοούμενοι και συγγραφείς - μεταξύ των οποίων η Μάρω Δούκα και άλλοι που στελεχώνουν το ψηφοδέλτιο του κόμματος. Και είναι αυτή ίσως η προθυμία του Σακελλαρίδη να ανταποκριθεί χωρίς διάθεση διαμαρτυρίας στα πολλαπλά αιτήματα του Αλέξη Τσίπρα που τον ανταμείβουν σήμερα με τη -για άλλη μια φορά δύσκολη- θέση του επίσημου εκπροσώπου της κυβερνητικής γραμμής. Εχει άλλωστε μάθει στα δύσκολα από τότε που είδε τα ατροφικά όνειρα της παιδικής κάμαρης να παίρνουν σχήμα και μορφή και την αγάπη του για την πολιτική να μετατρέπεται σε πράξη. Τα «Σταφύλια της οργής» του Τζον Στάινμπεκ, ένα βιβλίο που διάβαζε ξανά και ξανά, του άνοιγαν τον δρόμο και τον έκαναν να μη φοβάται να αντιπαρατεθεί, ακόμη και όταν οι δρόμοι έμοιαζαν περίκλειστοι. Σε μια τέτοια περίπτωση είναι που κερδίζει και τη μάχη με τη λασπολογία στην πρόσφατη υπόθεση της αντιπαράθεσης που είχε για την κυκλοφορία του γνωστού βίντεο.
«Γι’ αυτό πήρα την ευθύνη»
Οπως δήλωνε και σε πρόσφατη συνέντευξή του στη δημοσιογράφο Αργυρώ Μποζώνη, εξηγώντας την ανάγκη του να βγει και να μιλήσει ακόμη κι όταν κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί το όνομά του: «Δεν ήθελα να κλείσει η ιστορία χωρίς να κάνω δήλωση, δεν υπήρχε περίπτωση. Για μένα ήταν ένα ζήτημα. Νιώθω ότι δεν θα μπορούσα να βγω από το σπίτι μου αν δεν είχα κάνει τη δήλωση, αν προσπαθούσα να το κουκουλώσω, να το κλείσω με άλλους τρόπους, μέσα από προσωπική διαπραγμάτευση. Είμαι πολύ περήφανος που ο δικός μου πολιτικός χώρος με στήριξε απόλυτα σε όλα τα επίπεδα. Μου ήταν απαραίτητο να βγω να μιλήσω, να τον καταγγείλω, να το πω ότι εμένα εννοούσε, παρόλο που δεν έλεγε όνομα. Γι’ αυτό πήρα και την ευθύνη ότι “για μένα μιλάει”. Δεν ήθελα να βγω από το σπίτι μου και να μου πει κάποιος “άσε, ρε φίλε, αλλού αυτά”».
Από την ιστορία κατάφερε όχι μόνο να βγει αλώβητος και να διεκδικεί τη θέση που τον αφήνει εκτεθειμένο περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, αλλά και να διατηρήσει με την ίδια ισορροπία τις προσωπικές του σχέσεις. Οι φίλοι του τον στηρίζουν με σθένος, ο πρόεδρος εξακολουθεί να τον προωθεί και η ανακήρυξή του σε κυβερνητικό εκπρόσωπο είναι η επιβράβευση μιας προσπάθειας που είχε μόνο έναν νικητή: τον ίδιο. Πολλοί λένε ότι είναι ο «ωραίος» του κόμματος και το lifestyle ανακαλύπτει στο πρόσωπό του το αντικείμενο του πόθου στον άχρωμο χώρο της πολιτικής - αλλά ο ίδιος δεν δείχνει ακόμη να απολαμβάνει την έκθεση. Ευτυχώς ακόμη κι όταν όλα μοιάζουν παρακινδυνευμένα ο Γαβριήλ ξέρει όπως ο αγαπημένος του παιδικός ήρωας Νιλς Χόλγκερσον να μαθαίνει και να σέβεται τις αξίες όλων των πλασμάτων - να ακούει τις διαφορετικές πλευρές και να ξέρει ότι πέρα από το κόμμα, τις τηλεοράσεις, τον ξύλινο λόγο (ακόμη και του ΣΥΡΙΖΑ) υπάρχει μόνο ένα πράγμα: ο παράγοντας άνθρωπος. Σε αυτόν δείχνει να ποντάρει μέχρι τέλους.
Γιάννης Μακρυγιάννης, Φρίξος Δρακοντίδης , Τίνα Μανδηλαρά
ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ