Επίθεση στους «Συριζοταλιμπάν» που εμφανίστηκαν μετά την επικριτική για την κυβέρνηση δήλωση του Μανώλη Γλέζου εξαπολύει το στέλεχος της Αριστερής Πλατφμόρμας του Παναγιώτη Λαφαζάνη, Ανδρέας Ζαφείρης.
Στο κείμενό του που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα iskra.gr ο κ. Ζαφείρης χαρακτηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ «κόμμα σε κώμα», υποστηρίζει ότι πολλές από τις απόψεις που εκφράστηκαν δεν απείχαν πολύ από τον κανιβαλισμό και καυτηριάζει τον «κοινό παρανομαστή ότι όποιος σήμερα κάνει κριτική, ταυτίζεται με την σαμαροβενιζελική αντιπολίτευση».
Κάνει, επίσης, λόγο για φονταμενταλιστικό λιθοβολισμό είτε από νεόκοπους αριστερούς που κρυμμένοι πίσω από κάποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης «η χυδαιότητα τους ανταγωνιζόταν ή και ξεπερνούσε τη Κασιδιάρια διάλεκτο» είτε από «"επώνυμους" που αφού διέπρεψαν επί σειρά ετών ως σιτιζόμενοι στα μέσα της διαπλοκής, ανακάλυψαν εσχάτως τη χαμένη (από τα τέλη του ΄70) αριστερή τους ταυτότητα, πεσμένη δίπλα στο παγκάρι της νέας κυβέρνησης».
«Όσοι πιστεύουν ότι η σιωπή νεκροταφείου είναι εφικτό και αναγκαίο να επιβληθεί , ειδικά σε μια περίοδο όπως σήμερα, προσφέρουν τη χειρότερη υπηρεσία και στη κυβέρνηση και στο λαό» καταλήγει ο κ. Ζαφείρης.
Ολόκληρο το κείμενο όπως δημοσιεύθηκε στο iskra.gr έχει ως εξής
Το άρθρο του Μ. Γλέζου, όπου ασκούσε κριτική στη κυβέρνηση για τη μη τήρηση βασικών προεκλογικών δεσμεύσεων, προκάλεσε πλήθος, είτε θετικών είτε αρνητικών αντιδράσεων. Πολλές όμως ξεπέρασαν το όριο της κριτικής και πολλές επίσης άγγιξαν το χώρο της ύβρης.
Χαρακτηρισμοί, υπονοούμενα και ένας κοινός παρανομαστής: όποιος σήμερα κάνει κριτική, ταυτίζεται με την σαμαροβενιζελική αντιπολίτευση . Μια είναι η ορθή κομματική στάση σήμερα: συμφωνία και χειροκρότημα (τύπου διαρκούς συνεδρίου) ή στη χειρότερη… σιωπή. Επί το ιστορικότερον; «κάτσε κάτω, κουλοχέρη»!
Δύο ήταν οι κατηγορίες που ξεχώρισαν στον φονταμελικού τύπου λιθοβολισμό . Από τη μία, διάφοροι νεόκοποι «αριστεροί» , κρυμμένοι πίσω από τη γενναιότητα της ουσιαστικής ανωνυμίας σε κάποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Σε κάποιες περιπτώσεις η χυδαιότητα τους ανταγωνιζόταν ή και ξεπερνούσε τη Κασιδιάρια διάλεκτο .
Από την άλλοι, διάφοροι «επώνυμοι» που αφού διέπρεψαν επί σειρά ετών ως σιτιζόμενοι στα μέσα της διαπλοκής, ανακάλυψαν εσχάτως τη χαμένη (από τα τέλη του ΄70) αριστερή τους ταυτότητα, πεσμένη δίπλα στο παγκάρι της νέας κυβέρνησης.
Θα μπορούσε κάποιος να προσπεράσει το γεγονός θεωρώντας το μεμονωμένο. Δυστυχώς όμως δεν είναι. Έχει προϊστορία, παρών και δυστυχώς μέλλον.
Θα μπορούσε κάποιος να θυμηθεί την αντιμετώπιση της ομιλίας του Π. Λαφαζάνη από μέρος της «εξέδρας» στο ιδρυτικό Συνέδριο. Όπου το πρόβλημα δεν ήταν ηθικό ( η γηπεδική συμπεριφορά νέων συντρόφων απέναντι σε ένα ιστορικό στέλεχος), αλλά πολιτικό , αφού κανείς δεν παρενέβη ώστε να σταματήσει το αίσχος. Από τη διαπαιδαγώγηση του Φαράκου στη διαπαιδαγώγηση του Τσουκαλά, μισό τσιγάρο δρόμος.
Τώρα όμως βρισκόμαστε σε μια νέα ποιότητα . Και δεν είναι μόνο η περίπτωση του Μ. Γλέζου.
Με ένα κόμμα σε κώμα, όπου οι αποφάσεις δε παίρνονται στις οργανώσεις (αλλά και ούτε καν επικυρώνονται), ενώ ανακοινώνονται ταυτόχρονα σε δημοσιογράφους , κοινοβουλευτική ομάδα και υπουργικό συμβούλιο, είναι λογικό σύμπτωμα ο διάλογος να μεταφέρεται στα μέσα δικτύωσης και να διεξάγεται με το μοναδικό τρόπο που μπορεί να διεξαχθεί εκεί: αποσπασματικά, με τσιτάτα και κραυγές , ουσιαστικά αποπολιτικοποιημένος . Ανέξοδος και αδιέξοδος.
Από εκεί μέχρι τον κανιβαλισμό η απόσταση είναι πλέον μικρή. Και τα συστημικά μέσα έχουν τεχνογνωσία να τον υποθάλπουν.
Η δημοκρατία, η διαφορετική άποψη και η σύνθεση ήταν η δύναμη και όχι η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ. Όσοι πιστεύουν ότι η σιωπή νεκροταφείου είναι εφικτό και αναγκαίο να επιβληθεί , ειδικά σε μια περίοδο όπως σήμερα, προσφέρουν τη χειρότερη υπηρεσία και στη κυβέρνηση και στο λαό.
Το επόμενο διάστημα τα προβλήματα που θα τεθούν θα είναι πρωτοφανέρωτα για την αριστερά. Δεν υπάρχουν ούτε taboo ούτε αλάθητα. Μόνο ο διάλογος και η κριτική, μέσα στην αριστερά, μέσα στη κοινωνία, μέσα στα κινήματα που θα πρέπει να αναπτυχθούν, θα μπορεί να δώσει απαντήσεις και όχι μια μικρή ομάδα «ειδικών».
Όταν η αριστερά εγκαταλείπει τις συλλογικές της, πολιτικές διαδικασίες (με όσα προβλήματα και εάν είχαν) το κενό θα το γεμίσει , σε post-kitch μορφή και περιεχόμενο, ο Τορκουμεάδα αγκαλιά με το Κουρή.