Στις 23 Αυγούστου 1939 υπογράφεται στη Μόσχα το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης, που έμεινε στην Ιστορία ως «Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ», διαβόητο για το Μυστικό Πρωτόκολλο του που προέβλεπε το μοίρασμα της Πολωνίας και της Ανατολικής Ευρώπης μεταξύ Γερμανίας και Σοβιετικής Ένωσης, δημιουργώντας αντίστοιχες σφαίρες επιρροής.
Τα κομμουνιστικά κόμματα στην Ευρώπη «παγώνουν» από τη συμμαχία ναζί-κομμουνιστών, καθώς σε όλη τη διάρκεια του Μεσοπολέμου βρίσκονται σε διαρκή αντιμαχία με το αντίπαλο στρατόπεδο, και περιπίπτουν σε πολιτικό κενό δράσης.
Όμως η «ανίερη» συμμαχία διαρκεί μόλις 22 μήνες. Και όταν στις 22 Ιουνίου 1941 ο Χίτλερ επιτίθεται στη Σοβιετική Ένωση, οι τέως σύμμαχοί του γίνονται για Βρετανία και ΗΠΑ οι «γενναίοι Ρώσοι σύμμαχοί μας», ενώ τα κομμουνιστικά κόμματα εκτελούν παντού μια κομψή στροφή 180 μοιρών και ο ειδεχθής «ιμπεριαλιστικός πόλεμος» γίνεται «ηρωικός αγώνας ενάντια στο φασισμό».
Στις 7 Ιουλίου 1941 εκδίδεται η οδηγία της Κομιντέρν για τη στρατηγική
δημιουργίας Εθνικών Μετώπων σε όλη την Ευρώπη, τα οποία ο σκοπός είναι να αποτελέσουν φορείς πολιτικής και στρατιωτικής αντίστασης στις δυνάμεις του Άξονα. Περιέχει τις βασικές κατευθυντήριες γραμμές για τη δράση των κομμουνιστών πανευρωπαϊκά, που καλούνται να δημιουργήσουν ένα ευρύ Εθνικό Μέτωπο, αντιπροσωπευτικό κατ’ όνομα αλλά στην πράξη υποκείμενο σε κομμουνιστικό έλεγχο.
Οι κύριοι στόχοι θα ήταν εργάτες, μικροαστοί, διανοούμενοι και χωρικοί. Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι ότι ακριβώς επειδή απευθύνονται σε κοινωνικά ετερόκλητες δυνάμεις, η οδηγία δίνει έμφαση στο ότι οφείλει να χρησιμοποιείται ρητορική εθνικισμού αντί κηρύγματα περί ταξικής πάλης, το πολιτικό DNA των κομμουνιστών.
Στις 27 Σεπτεμβρίου 1941 ιδρύεται το ΕΑΜ, απλά για την εφαρμογή της οδηγίας στην Ελλάδα προστίθεται στο «Εθνικό Μέτωπο» ο όρος «απελευθερωτικό», προσελκύοντας δεξιούς, κεντρώους, αριστερούς. Και στις 7 Ιουνίου 1942 ο Άρης Βελουχιώτης εισέρχεται με ολιγομελή ομάδα του ΕΛΑΣ στη Δομνίστα Ευρυτανίας, κηρύσσοντας επίσημα την έναρξη της ένοπλης αντίστασης από το ΕΑΜ.
Με τη χρήση του εθνικισμού, την επίκληση του πατριωτισμού και την χρηματοδότησή του από τη Βρετανία με χρυσές λίρες, το ΚΚΕ από ένα ολιγομελές κόμμα περιθωριακών και παραβατικών, που αντιμετωπίζεται προπολεμικά από τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού με περιφρόνηση ή και απέχθεια, βγαίνει από την Κατοχή ένας πανίσχυρος πολιτικός οργανισμός. Ενώ ο Μανιαδάκης, Υπουργός Ασφαλείας του Μεταξά, το έχει στις παραμονές του Ελληνο-Ιταλικού Πολέμου περιορίσει οργανωτικά σε κάπου 330 μέλη πανελλαδικά, κατά την Απελευθέρωση στις 12 Οκτωβρίου 1944 αριθμεί περί τα 400.000 κομματικά μέλη. Ενώ ελέγχει πολιτικά πάνω από ένα εκατομμύριο λαού, μέλη του ΕΑΜ.
Στην πραγματικότητα οι κομμουνιστικές ιδέες δεν είχαν ποτέ ιδιαίτερη ιδεολογική απήχηση στον ατομικιστή ελληνικό λαό. Η πρωτοφανής μετακατοχική μαζικότητα του ΚΚΕ μέσω του ΕΑΜ οφείλεται τόσο στην διαχρονική ικανότητα του ΚΚΕ στο «καπέλλωμα», με την οποία ποδηγέτησε το πατριωτικό φρόνημα του ελληνικού λαού, όσο και στο ότι κατά τη διάρκεια της Κατοχής η αστική πολιτική ηγεσία λάκισε εγκαταλείποντας το λαό στη μοίρα του.
Το ΚΚΕ, μετά την Κατοχή οργανωτικά συρρικνώθηκε πάλι, στα επίπεδα της πραγματικής του πολιτικής απήχησης. Όμως το αίμα που χύθηκε, η εμφύλια εχθρότητα που αναπτύχθηκε, οι διώξεις, η μη τήρηση από τη
Βρετανία της Συνθήκης της Βάρκιζας, τα γεγονότα της ταραγμένης εκείνης περιόδου που σφραγίζουν ακόμα την εγχώρια πολιτική ζωή, συνετέλεσαν στην δημιουργία μιας κρίσιμης μάζας που θα αποτελούσε έκτοτε την πολιτικοκοινωνική μαγιά για αυτό που αποκαλούμε Αριστερά στην Ελλάδα.
Η μάζα αυτή ήταν η πολιτική πρώτη ύλη για την δημιουργία και την επιρροή της ΕΔΑ, για τη νίκη της Ένωσης Κέντρου το 1963-64 αφού μετακινήθηκαν εκεί εκλογικές δυνάμεις από την ΕΔΑ, για τους Λαμπράκηδες του 1963-67 που μαζί με τον αήθη Ανδρέα έφεραν τη Δικτατορία. Και αυτή η μάζα, πάλι με μετακίνηση εκλογικών δυνάμεων στο ΠΑΣΟΚ καθώς και με προσμείξεις παλαιοκεντρώων, Ιωαννιδικών και δεξιών που είχαν αγανακτήσει με τη ΝΔ, πήρε το 1981 την εξουσία.
Παρήγαγε συγκεκαλυμμένα απολυταρχικό καθεστώς, αριθμητικά τεράστιο κομματικό κράτος, αμυντική αποδυνάμωση, ολοκλήρωση της αποβιομηχάνισης της χώρας, μηδενισμό επενδύσεων, αφανισμό του παραγωγικού ήθους, εκδημοκρατισμό της διαφθοράς, ακραία συνδικαλιστική αυθαιρεσία, αυτοδιοικητική εξαχρείωση, εκπαιδευτική απορρύθμιση, πολιτιστική κατάπτωση, εθνική παρακμή.
Αποδεικνύοντας ότι δικαίως είχε μετακατοχικά χρησιμοποιηθεί κάθε μέσο για να μην καταλάβει την εξουσία, αφού ο σκοπός της ούτε ήταν ούτε είναι κάποια αγνή υποτίθεται επανάσταση αλλά το πλιατσικολόγημα του πλούτου που παρήγαγαν οι αστοί.
Απορρόφησε, κατά το μεγαλύτερο ποσοστό τους, σαν γιγάντια καταβόθρα 220 δις ευρώ, ποσό στο οποίο υπολογίζεται ότι ανέρχονται από το 1981 μέχρι σήμερα οι κοινοτικές εισροές, μαζί με όλα τα ποσά που δανείστηκε από τότε η χώρα, με την ευγενική βεβαίως συνδρομή μιας μερίδας της συντηρητικής παράταξης. Άγνωστο επακριβώς συνολικά πόσα, αλλά πάνω από 600 δις ευρώ.
Αυτή (η μάζα) παρήγαγε το Χρέος, αυτή παρήγαγε τη Δουλεία.
Έναντι του Χρέους δεν παρήγαγε τίποτα εθνικά ωφέλιμο, εκτός από φανφαρονικά ή αγρίως υπερτιμολογημένα δημόσια έργα, και από ένα πανάκριβο και διάτρητο, πελατειακό, κοινωνικό κράτος. Παρήγαγε όμως με τα δανεικά ατομικές ευδαιμονίες και ευζωίες για ποταπούς, ατομικό πλούτο που κάνει Ευρωπαίους με ισχυρές οικονομίες να τα χάνουν από το επίπεδο διαβίωσης σημαντικής μερίδας των πολιτών μιας χρεοκοπημένης χώρας.
Κάποια στιγμή, όπως πάντα μετά από την κραιπάλη, ήρθε ο λογαριασμός. Μόνο που από τη συγκυρία της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2007-08 και από την ατολμία του να καταλογίσει πολιτικά τις ευθύνες εκεί που ιστορικά ανήκαν, η βόμβα του χρέους έσκασε στα χέρια του Καραμανλή. Ξεκίνησε τότε από την Αριστερά ένας λυσσαλέος πόλεμος για το «τις πταίει», ένα blame game, με σκοπό την επίρριψη όλων των ευθυνών για τριάντα χρόνια δημοσιονομικής παράνοιας στον Καραμανλή.
Πρόσφατα, δεκαεπτά καθηγητές-οικονομολόγοι συνέγραψαν το βιβλίο «Η Ελληνική Πολιτική Οικονομία 2000-2010», εκδόσεις Λιβάνη. Καταρρίπτουν αποκλειστικά με οικονομική τεκμηρίωση, χωρίς πολιτικές νύξεις, τις έωλες κατηγορίες περί χρεωκοπίας λόγω ευθύνης Καραμανλή.
Μεταφέρεται μόνο ένα στοιχείο. Με συμπαιγνία Σημίτη-Goldman Sachs, η οποία οργάνωσε και το swap του 2002, είχε κανονιστεί να πληρώσει η κυβέρνηση Σημίτη λίγα και τα πολλά να επιβαρύνουν την επόμενη. Συγκεκριμένα, την 5ετία 1998-2003 πληρώθηκαν για τοκοχρεωλύσια 139 δις ευρώ, ενώ την 5ετία 2004-2009 πληρώθηκαν αντίστοιχα 194 δισ ευρώ, ήτοι 40% παραπάνω. Υπολογίστηκε δε ότι από το συνολικό, οφειλόμενο δημόσιο χρέος, μόνο 7 δις ευρώ αποτελούν ευθύνη της διακυβέρνησης Καραμανλή, παρωνυχίδα δηλαδή.
Όμως είναι πια αργά για την αλήθεια, η ζημιά σε επικοινωνιακό επίπεδο έχει γίνει και ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στην εξουσία, έχοντας «πετάξει» από το 4,5% στο 36,5%, ακριβώς όπως η Αριστερά στην Κατοχή.
Το Χρέος έφερε το Μνημόνιο, πάλι με ευθύνη της τότε κυβερνητικής Αριστεράς - η οποία κατόπιν μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ. Το Μνημόνιο περιείχε δύο κατηγορίες μέτρων με στόχο την δημοσιονομική αυτάρκεια. Πρώτον μέτρα αυτονόητα που οφείλαμε να λάβουμε και χωρίς να μας το επιτάσσουν, όπως η ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων, και δεύτερον μέτρα δημοσιονομικού αποτελέσματος τα οποία όφειλε να εξειδικεύσει η εκάστοτε κυβέρνηση.
Ούτε λησμονούμε ούτε παραβλέπουμε τις ευθύνες των προηγουμένων κυβερνήσεων, θα μας απασχολήσει ειδικά, στο ότι εφήρμοσαν αυτή τη δεύτερη δέσμη μέτρων πυροβολώντας οριζόντια σε βάρος των πολλών, αφήνοντας ουσιαστικά στο απυρόβλητο τα πάσης φύσεως ισχυρά ή λιγότερο ισχυρά εδραιωμένα συμφέροντα – εδώ εξετάζουμε το ηθικό πλεονέκτημα που εμφατικά ο ΣΥΡΙΖΑ διατείνεται ότι διαθέτει δήθεν ως πολιτική παρθενογένεση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέσυρε την τεχνογνωσία των Μετώπων που η Αριστερά κατέχει. Σαν νέο ΕΑΜ, απευθύνθηκε και διαμόρφωσε ένα ετερόκλητο κοινωνικό «τουρλού», το οποίο περιέγραψε η Σώτη Τριανταφύλλου στην AV, από:«βολεψίες μικροαστούς, κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές, αντιεξουσιαστές, τρομοκράτες, τρομο-οικολόγους, παράνομους μετανάστες, αιώνιους φοιτητές, μικρο-προνομιούχους, losers, τεμπέληδες, μαμόθρεφτα, πρώην ΕΑΜίτες, υπερπατριώτες, αντι-ευρωπαϊστές, νοσταλγούς του υπαρκτού σοσιαλισμού και της αριστερής εγκληματικότητας».
Όταν από τα μέτρα είχε θιγεί πάνω από το 95% του εκλογικού σώματος, υπήρχε πεδίο. Και, όπως το ΕΑΜ «σκέπασε» την αυθόρμητη πατριωτική αντίδραση στην Κατοχή, ο ΣΥΡΙΖΑ ενθυλάκωσε εκλογικά όλη τη δυσαρέσκεια, όχι προβάλλοντας κάποια θετική προοπτική βάσει προγράμματος, αλλά επιδιώκοντας και επιτυχαίνοντας να εκφράσει το τυφλό μίσος κατά των κυβερνώντων.
Η ρητορική και η πολιτική μεθοδολογία που χρησιμοποιήθηκε έλκουν επίσης την καταγωγή στην Κατοχή.
Η κυβέρνηση βαφτίστηκε «γερμανοτσολιάδες», «δωσίλογοι», «πουλημένοι».
Και, ο ΣΥΡΙΖΑ, διατύπωσε ένα σύστημα πολιτικών εξισώσεων του απλούστερου βαθμού, που απευθυνόταν στους πιο αδύναμους πολιτικά μαθητές-εγκεφάλους. Έχουμε και λέμε :
Μνημόνιο = το αίτιο για όλα τα δεινά σας
Τρόικα = οι μνημονιακοί σατανάδες
Αντιμνημονιακοί = οι σύγχρονοι ΕΛΑΣίτες, κλεφταρματολοί.Γι’ αυτό και μοναδικό του μέλημα μέσα στην μετεκλογική, κυβερνητική παράλυση, ήταν η λυσσαλέα επιδίωξη να επιβάλει στην κοινή συνείδηση ότι «τα νέα μέτρα δεν είναι Μνημόνιο» και ότι «διώξαμε την Τρόικα» .
Πάνω απ’ όλα όμως υπάρχει η επίκληση της εθνικής υπερηφάνειας.Από τον πρωθυπουργό μέχρι κάθε μικρομεγάλο στέλεχος, οι ΣΥΡΙΖΑίοι «βομβαρδίζουν» καθημερινά τον δημόσιο διάλογο πώς, πλέον, ο ελληνικός λαός είναι υπερήφανος, γιατί η κυβέρνησή του επιτέλους διαπραγματεύεται.
Ακούστε λοιπόν, θλιβεροί επαίτες.
Δεν διαπραγματευόσαστε. Απλά ζητάτε με θράσος δανεικά χωρίς όρους και χωρίς ελέγχους. Κοντολογίς, πλιάτσικο. Αυτό μάθατε σαν τρόπο ζωής και καλοπέρασης τριάντα πέντε χρόνια και άλλη πραγματικότητα δεν γνωρίζετε. Από αυτό εσείς και οι ακόλουθοί σας οικονομικά ευδοκίμησαν και κοινωνικά αναρριχήθηκαν. Από πακτωλό αλλοδαπών χρημάτων που εισέρρεαν στη χώρα ανεξέλεγκτα και μοιραζόντουσαν αφειδώς στις συμμορίες της κομματικής σας πελατείας, όπως π.χ. οι Σκοταδόπουλοι.
Υπερηφάνεια είναι η ελευθερία της οικονομικής ανεξαρτησίας, όχι η δουλεία της επιβίωσης με δανεικά.
Υπερηφάνεια δεν είναι η επίκληση της ανθρωπιστικής κρίσης, είναι η διαχρονική πρόληψη για την αποφυγή της.
Υπερήφανος δεν είναι εκείνος που επισείει όψιμα ένα επικίνδυνο λάβαρο γεωπολιτικής σημαντικότητας, αλλά αυτός που γενόμενος καθημερινά αμυντικά και οικονομικά ισχυρότερος επεκτείνει σταδιακά χωρίς κραυγές την γεωπολιτική του ισχύ.
Υπερήφανος είναι ο, ίσως με τριμμένα αλλά καθαρά ρούχα, όρθιος, όχι ο σκυφτός ζητιάνος που αποστέλλει επιστολές απόγνωσης «μού τελειώνουν τα λεφτά!».
Υπερήφανος δεν είναι όποιος πρώτα, καφενειακός νταής, δήθεν απειλεί τη Μέρκελ και μετά, γατούλης Καστράτο, σπεύδει στον καναπέ της πλούσιας θείας.
Υπερήφανος δεν λογίζεται όποιος παρακαλεί να μην του κόψουν τη ρευστότητα επειδή πηγαίνει στο παρακάλι σαν νεόκοπος δανδής με κομψό κοστούμι, σοφιστικέ ριγέ πουκάμισο και μωβ μαντηλάκι.
Υπερήφανος είναι όποιος παράγει ο ίδιος προστιθέμενη αξία σε υλικά και άϋλα αγαθά, όχι όποιος ζει από αυτή που παράγουν άλλοι. Κι επειδή στον ΣΥΡΙΖΑ μιλάτε διαρκώς για την μεταπολεμική επίδειξη αλληλεγγύης στη Γερμανία, μάθετε επιτέλους την ιστορική αλήθεια γιατί η Γερμανία είναι σήμερα δανειστής ενώ η Ελλάδα δανειζόμενος.
Το καλοκαίρι του 1945 ήταν σχεδόν σίγουρο ότι οι Αμερικανοί θα επέβαλαν στην κατεχόμενη Γερμανία το «Σχέδιο Μοργκεντάου», που προέβλεπε ότι η χώρα θα μετατρεπόταν σε μια κοινωνία στην οποία θα επιτρεπόταν να ασχολείται μόνο με την αγροτική παραγωγή, με απαγορευμένη κάθε βιομηχανική δραστηριότητα και εννοείται στρατό, επιστροφή στον Μεσαίωνα δηλαδή. Αυτό και σαν τιμωρία αλλά και σαν πρόληψη, για να μην ξαναγίνει το επιθετικό έθνος που θα προκαλέσει πάλι πόλεμο.
Οι εξελίξεις καρκινοβατούσαν μέχρι το 1947, όταν, εκτός από τη κήρυξη του Ψυχρού Πολέμου και την ανάδειξη της Δυτικής Γερμανίας σε πολύτιμο για τη Δύση ανασχετικό παράγοντα, αναδείχθηκε και μια σκληρή για τους Συμμάχους αλήθεια : ότι η ερειπωμένη Ευρώπη δεν μπορούσε να ανοικοδομηθεί και ανασυγκροτηθεί με την απουσία του ικανότερου παραγωγικού παράγοντα, του Γερμανού τεχνικού και εργάτη. Αμερικανοί, Βρετανοί και Γάλλοι αναθεώρησαν τα σχέδια τους και επέτρεψαν την βιομηχανική ανοικοδόμηση της Γερμανίας, έτσι αργότερα η μεταπολεμική Ευρώπη πλημμύρισε από καταναλωτικά αγαθά, αυτοκίνητα, ψυγεία, κουζίνες, γερμανικής κατασκευής και πανευρωπαϊκής χρήσης. Γι’ αυτό και το 1953, με πολιτική βούληση, της χαρίστηκαν χρέη και της δόθηκε ευκαιρία περαιτέρω αναπτυξιακής πορείας.
Αλλά εκείνοι την εκμεταλλεύτηκαν. Ο κ. Τσίπρας προσήλθε στη Σύνοδο Κορυφής με αστραφτερό Audi. Όταν η εφαρμογή της ιδεολογίας του στην Ελλάδα απέκλεισε ακόμα και την παραγωγή του εγχώριου τζιπ Pony. Οι Γερμανοί με τη «Ατζέντα Σρέντερ» επέβαλαν στασιμότητα μισθών για να διατηρήσουν την ανταγωνιστικότητά τους, η οποία σαφώς παρήγαγε κοινωνικά νεόπτωχους. Στην Ελλάδα, η Αριστερά απαγόρευσε με την ιδεολογικοπολιτική της ισχύ κάθε έλεγχο ή περιορισμό εργασιακών απολαβών και δικαιωμάτων. Δεν ισχυριζόμαστε ότι είναι ευχάριστη σύγκριση, αλλά δεδομένου ότι σε κάθε οικονομικοκοινωνικό σύστημα θα υπάρχουν χαμένοι, και ο υπαρκτός σοσιαλισμός παρήγαγε τέτοιους, ποιος βρίσκεται σε δυσμενέστερη μοίρα, ένας νεόπτωχος σε μια πλούσια χώρα ή ένας άνεργος σε μια χρεοκοπημένη;
Κι αφού εδώ που έφτασαν τη χώρα «τίποτα δεν έχουν στα χέρια τους να δώσουν στο φτωχό λαό», ούτε «ένα κόκκινο μήλο, τη καρδιά μου», όπως έγραφε ο Ναζίμ Χικμέτ, δίνουν στον ελληνικό λαό αυτό που έδιναν ανέκαθεν στη μάζα τα απολυταρχικά καθεστώτα για εκτόνωση του θυμικού: θεάματα.
Νταούλια, ζουρνάδες, χορούς και πανηγύρια. Μεταθανάτια, ο Παπαδόπουλος δικαιώνεται. Γιατί η κυβέρνηση και οι παράγοντές της μπορούν να λένε ό,τι θέλουν, αλλά η γενική ιδέα, το concept είναι το ίδιο με την «Πολεμική Αρετή των Ελλήνων» και η υποκρισία απύθμενη.
Φυσικά δεν διαφωνεί κανείς με τη σύμπλευση στρατού – λαού ή με τους δημοτικούς χορούς και τα τραγούδια. Αλλά, όταν χρησιμοποιούν τα δημοτικά αυτοί που τα περιγελούν και τα έχουν εξοβελίσει από την πολιτισμική τους ταυτότητα, έχετε ακούσει δημοτικά στα Φεστιβάλ του ΣΥΡΙΖΑ;…
Όταν επικαλούνται παρελάσεις αυτοί που είχαν φλάμπουρο την κατάργηση τους...
Τότε ο κ. Τσίπρας αποδεικνύει εμπράκτως ότι ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων.