Δεν υπάρχει τίποτε πιο επαναστατικό από την γνώση. Δεν υπάρχει κάτι πιο ανατρεπτικό, κάτι πιο προοδευτικό για μια κοινωνία, από πολίτες μορφωμένους που ξέρουν ν' αμφισβητούν, ν' αναλύουν, να σκέπτονται και να δρουν ανάλογα.
Την αλήθεια αυτή, δεν μπορεί παρά να την γνωρίζει και να την αποδέχεται ο υπερυπουργός Παιδείας και Πολιτισμού της “πρώτης φορά αριστερά” κυβέρνησης, ο εξαίρετος διανοητής και ακαδημαϊκός δάσκαλος κ. Αριστείδης Μπαλτάς....
Φαίνεται, όμως, ότι ακόμη και φωτισμένα και ανήσυχα μυαλά σε τούτο τον τόπο είναι “καταδικασμένα” να πολτοποιούνται με το που αναλαμβάνουν θέσεις πολιτικής ευθύνης. Γίνονται ένα με τους (περισσότερους...) επαγγελματίες πολιτικούς: κοντόφθαλμοι, προσηλωμένοι στο κομματικό συμφέρον (πελατειακό ή ιδεοληπτικό...), ανίκανοι για την υπέρβαση που διακήρυτταν ως πεφωτισμένοι ακαδημαϊκοί άνδρες. Φοβάμαι ότι είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του κ. Μπαλτά.
Έλιωσε πολλά κοστούμια στην έδρα, αφιέρωσε χιλιάδες ώρες στην έρευνα και την διδασκαλία στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Έζησε από μέσα (και θα υπέφερε...) από τις χρόνιες και διαρκώς αυξανόμενες μικροπολιτικές “ρυθμίσεις” κομματικής έμπνευσης, στα πανεπιστήμια. Είδε την γνώση και το άνοιγμα του μυαλού να τιθασεύονται από τις ανόητες πολιτικές παρεμβάσεις. Δεν είναι δυνατόν να μην αγανάκτησε με την ανάδειξη σε καθηγητές , ανθρώπων με ελλιποβαρή προσόντα -πλην με οικογενειακές και τα τελευταία πολλά χρόνια κομματικές “άκρες”. Μπορεί, λοιπόν, ένας τέτοιος πανεπιστημιακός καθηγητής κύρους και λάμψης, με το που αναλαμβάνει πολιτική θέση ευθύνης ν' απορρίπτει την σωρευμένη εμπειρία του και να εξοπλίζεται με την κομματική ιδεοληπτική ιδιοτέλεια; Και να... καταργεί στην παιδεία την αξιολόγηση των διδασκόντων (αυτών, δηλαδή, που δουλειά τους είναι η καθημερινή αξιολόγηση των μαθητών τους!) με το... “αριστερό” επιχείρημα ότι συνιστά “τιμωρητική διαδικασία”; Δεν ξέρει, δεν υποπτεύεται καν πόσοι άχρηστοι, αδιάφοροι, τεμπέληδες έχουν αναλάβει (χωρίς να φοβούνται την δίκαι κρίση...) την με την αρχαία έννοια ψυχαγωγία των παιδιών μας;Η απλώς δεν μπορεί να δράσει, ως υπουργός, απαλλαγμένος από τις στείρες, πελατειακές αντιπολιτευτικές υστερίες του κόμματός του, που περιέθαλπε κάθε συντεχνιακή “αντίσταση”;
Κατήγγειλε την “αριστεία” - αρχή της ανάπτυξης και προόδου κάθε κοινωνίας- και θεσμικά την στραπατσάρισε. Εν ονόματι μιας χυλώδους αντίληψης περί... σοσιαλιστικής “ισότητας”, περιφρονώντας τον Αριστοτέλη που δίδασκε ότι “δεν υπάρχει μεγαλύτερη αδικία από το να νέμονται και κατέχουν είτε ίσοι άνισα, είτε άνισοι ίσα αγαθά”. Υπέκυψε στα ανόητα και ανιστόρητα κομματικά τσιτάτα.
Επαναφέρει τον αποτυχημένο οικτρά και καταστροφικά στην πράξη “θεσμό” της συμμετοχής των φοιτητών στην εκλογή καθηγητών και θεσμικών οργάνων στα πανεπιστήμια, “λησμονώντας” τις ολέθριες επιπτώσεις του, αφού μέσω αυτού αλώθηκε η ακαδημαϊκή κοινότητα από τον κομματισμό και την ανάδειξη των ελεγχόμενων από τα κόμματα “νεολαιών” σε απόλυτο ρυθμιστικό παράγοντα. Που εξέλεγε καθηγητές και πρυτάνεις,( όταν... δεν του έχτιζε ζωντανούς σε τοίχους!), διαμόρφωνε διδακτικά προγράμματα, επέβαλλε το... “δημοκρατικό πενταράκι” στην βαθμολογία, για να μην απορρίπτονται οι εν κομματική διατεταγμένη υπηρεσία “αιώνιοι φοιτητές”.
Οι αιώνιοι φοιτητές! Το πρώτο πράγμα που επανέφερε στα πανεπιστήμια ο καρηκομόων αναπληρωτής υπουργός Παιδείας κ. Κουράκης με το που ανέλαβε καθήκοντα, με το “αιτιολογικό” πως “δεν κοστίζουν τίποτε...”! Αλλά... “προσφέρουν” με την ψήφο τους-ανάλογα με τις κομματικές οδηγίες- στην διαμόρφωση του ακαδημαϊκού περιβάλλοντος, ευτελίζουν στην πράξη τον κόπο και την προσπάθεια που απαιτεί η απόκτηση γνώσης (τα περί “φτωχών φοιτητών”, αλλού – χιλιάδες... κανονικοί φοιτητές δούλευαν και σπούδαζαν και ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους στα λογικά και ανεκτά χρονικά περιθώρια...), αλλοιώνουν την έννοια και την ουσία της ακαδημαϊκής κοινότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι ο “θεσμός” δεν απαντάται σε κανένα πανεπιστήμιο σ' ολόκληρη την υφήλιο. Και, φυσικά, τώρα που επανακάμπτει η συμμετοχή των φοιτητών στην εκλογή καθηγητών και πρυτανικών αρχών, η “πρώτη φορά αριστερά” κυβέρνηση, θέλει να έχει... καβάντζα “εκλογικό σώμα” που να στρατεύεται στις “ιδέες” και μεθοδεύσεις της!
Ξέρει, ακόμη, ο κ. Μπαλτάς, ότι το πανεπιστημιακό άσυλο καθιερώθηκε επί διαφωτισμού, για να μπορούν να διακινούνται ελεύθερα οι ιδέες, η πνευματική πρωτοπορία, η ανησυχία και η αμφισβήτηση “κατεστημένων” από τους φωτισμένους δάσκαλους και μαθητές. Όχι για να... χρησιμεύει το Πολυτεχνείο και άλλα πανεπιστημιακά κτίρια ως... “άσυλο” κακοποιών στοιχείων και αποθήκη καδρονιών και βομβών μολότοφ για τις... “αντεξουσιαστικές” μάχες τους. Κι' αντί ο κ. Υπουργός να προστατεύσει ουσιαστικά και αποτελεσματικά το πρώτο, επιτρέποντας στις δυνάμεις της τάξεως να περιφρουρήσουν τα πανεπιστήμια, αβαντάρει τους... δεύτερους (Πως το είπε ο μέντορας του κ. Τσίπρα, Φλαμπουράρης; “Καλά, αφού η πρυτανεία είναι υπό κατάληψη, οι καθηγητές δεν μπορούν να... πάνε κάπου αλλού να συνεδριάσουν;”), για να μην δυσαρεστήσει την “πελατεία” του ΣΥΡΙΖΑ της αντιπολίτευσης-θυμόμαστε...
Κρίμα. Αντί η αριστερά της πρωτοπορίας και της εξέλιξης ν' αντιμετωπίσει υπεύθυνα, πρωτοποριακά, μ' επίγνωση της εθνικής ανάγκης,το μείζον (μεγαλύτερο και από τα οικονομικά...) πρόβλημα της διαρκώς υποβαθμιζόμενης και ευτελιζόμενης Παιδείας, μικροκομματίζεται και αναπαράγει τις “ιδέες”και τις καντρίλιες των προκατόχων της. Αυτή, δεν είναι Αριστερά – όπως την οραματίζεται και την έχει ανάγκη η κοινωνία- είναι ανεξέλεγκτη οπισθοδρόμηση με κομματικές παρωπίδες. Η θεοποίηση της αδράνειας, της “μη αλλαγής”, της ιδεοληψίας. Κρίμα...
Θάνος Οικονομόπουλος
iefimerida.gr