Ποιος θα ενδιαφερθεί για τους ενάμισι εκατομμύριο ανέργους; Ποιος θα δώσει σε αυτούς τους ανθρώπους την ελπίδα ότι το επόμενο Πάσχα θα κάθονται ευτυχισμένοι μαζί με τους δικούς τους ανθρώπους στο γιορτινό τραπέζι; Ότι δεν θα νιώθουν απόκληροι και ότι δεν θα βλέπουν το μέλλον με τρόμο; Μιλάνε για παραγωγική ανασυγκρότηση. Στα λόγια είναι καλοί. Επενδύσεις δεν βλέπουμε να έρχονται. Εκτός αν η λογική τους είναι να πάμε σε διακρατικές συμφωνίες με τίποτα Ρώσους και Κινέζους. Όπως συμβαίνει στις αφρικανικές χώρες.
Η διαφορά είναι ότι η Αφρική δεν έχει σχέση με την Ευρώπη κι οι Έλληνες πολίτες θέλουν η Ελλάδα να παραμείνει στην Ευρώπη. Και σε ένα περιβάλλον όπως το ευρωπαϊκό δεν μπορεί η αγορά να ορίζεται με κανόνες τύπου Πούτιν.
Είναι άλλη η νοοτροπία της Ευρώπης και τελείως διαφορετική η κουλτούρα του ξανθού γένους. Αν η Ευρώπη μας φαίνεται σήμερα «απαιτητική απέναντί μας, ας ρωτήσουν όσοι ενδιαφέρονται πως ακριβώς συμπεριφέρονται οι Ρώσοι σε όσους θεωρούν ότι τους «οφείλουν».
Στην Ελλάδα η Ρωσία του Πούτιν υποστηρίζεται με σθένος από ακροδεξιούς κύκλους, οι οποίοι και υποστηρίζουν μια Ευρώπη των Εθνών, απέναντι στην Ευρώπη των καπιταλιστών. Πιστεύουν ότι ο Βλαδίμηρος μπορεί να τους βοηθήσει να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Έχουν γραφτεί πολλά άρθρα σε ξένα έντυπα για τις σχέσεις των Ρώσων με την ευρωπαϊκή ακροδεξιά.
Από την άλλη πλευρά είναι παράδοξο να αποκλείσουμε οποιαδήποτε σχέση με την Ρωσία. Όχι γιατί πρόκειται δήθεν για έναν παραδοσιακό σύμμαχο, αλλά διότι στον σύγχρονο κόσμο μας δεν είναι σωστό να κλείνουμε πόρτες. Από αυτό το σημείο όμως μέχρι να περιμένουμε να μας σώσουν οι Ρώσοι, υπάρχει μία μεγάλη απόσταση.
Να σημειώσουμε σε αυτό το σημείο ότι η Ελλάδα έχει καθαρές εισπράξεις από την ΕΕ της τάξης των 5 δισεκατομμυρίων ευρώ τον χρόνο μέσα από το ΕΣΠΑ και τις αγροτικές επιδοτήσεις. Αν η Ελλάδα, λοιπόν, αρχίσει να παραβιάζει με διακρατικές συμφωνίες το ευρωπαϊκό δίκαιο θα θέσει αυτή την χρηματοδότηση σε κίνδυνο.
Επίσης, το κόστος του εμπάργκο της Ρωσίας ήταν για τις ελληνικές εξαγωγές 50 εκ. ευρώ κι όχι εκατοντάδες εκατομμύρια που ψευδώς αναφέρουν οι ρωσόφιλοι. Το σύνολο των εξαγωγών μας στην Ρωσία δεν ξεπερνάει τα 400 εκατομμύρια. Δεν είναι άσχημα, αλλά δεν εξαρτάται η Ελλάδα από αυτές.
Κι ένα τελευταίο νούμερο: Οι τουρίστες από την Ρωσία αντιπροσωπεύουν το 6% του συνόλου των τουριστών που επισκέπτονται την Ελλάδα. Μακάρι να φτάσουν σε μεγαλύτερα νούμερα, αλλά σίγουρα δεν αντιπροσωπεύουν σήμερα το 25%, όπως θέλει η φιλορωσική προπαγάνδα στην Ελλάδα. Η οποία προπαγάνδα γίνεται, φυσικά, από Έλληνες…
Καλά κάνει ο κ. Τσίπρας και πηγαίνει στην Μόσχα. Και στο Πεκίνο θα πρέπει να πάει, αν μπορέσει. Όπως και στην Ουάσιγκτον και όπου αλλού βρει διόδους για να προωθήσει τα ελληνικά συμφέροντα. Αυτή είναι η δουλειά ενός πρωθυπουργού, ανάμεσα στα άλλα.
Η βασικότερη δουλειά όμως της κυβέρνησής του είναι να μπορεί να θρέψει τον λαό της χώρας. Κι αυτό θα συμβεί μόνο με νέες πραγματικές επενδύσεις. Και μέχρι σήμερα δεν έχουμε ακούσει ούτε μία κουβέντα για το πώς θα το καταφέρουν αυτό. Ίσως τελικά να μην πιστεύουν ότι οι ιδιωτικές επενδύσεις μπορούν να καταπολεμήσουν αποτελεσματικά την ανεργία. Να είναι «κολλημένοι» σε ένα κρατικό μοντέλο ανάπτυξης, όπου η ελληνική κυβέρνηση συμφωνεί με μία άλλη κυβέρνηση και μπαίνει μπρος ένα ορυχείο. Αλλά αυτό το μοντέλο «ανάπτυξης» είναι ξένο προς την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Δεν μπορεί να αναπτυχθεί μέσα στην Ευρώπη!
Όσο περνάνε οι μέρες τόσο θα αποσαφηνίζεται η κατάσταση. Από το ταξίδι του κ. Τσίπρα στην Μόσχα θα μάθουμε πολλά. Κυρίως για το τι σκέφτονται οι άνθρωποι που στελεχώνουν σήμερα την ελληνική κυβέρνηση. Και πιο πολύ απ’ όλους θα ήθελαν να το μάθουν οι άνεργοι. Αυτοί για τους οποίους μίλησε πολύ ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά και τείνει να τους ξεχάσει μετεκλογικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ για να γεμίσουν τις τσέπες με ρούβλια. Σε ευρώ θέλουν να πληρώνονται. Και για να πληρώνονται χρειάζεται να έχουν εργασία. Τότε ναι! Η ελπίδα θα έχει επιστρέψει.
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
Πηγή:www.capital.gr
Η διαφορά είναι ότι η Αφρική δεν έχει σχέση με την Ευρώπη κι οι Έλληνες πολίτες θέλουν η Ελλάδα να παραμείνει στην Ευρώπη. Και σε ένα περιβάλλον όπως το ευρωπαϊκό δεν μπορεί η αγορά να ορίζεται με κανόνες τύπου Πούτιν.
Είναι άλλη η νοοτροπία της Ευρώπης και τελείως διαφορετική η κουλτούρα του ξανθού γένους. Αν η Ευρώπη μας φαίνεται σήμερα «απαιτητική απέναντί μας, ας ρωτήσουν όσοι ενδιαφέρονται πως ακριβώς συμπεριφέρονται οι Ρώσοι σε όσους θεωρούν ότι τους «οφείλουν».
Στην Ελλάδα η Ρωσία του Πούτιν υποστηρίζεται με σθένος από ακροδεξιούς κύκλους, οι οποίοι και υποστηρίζουν μια Ευρώπη των Εθνών, απέναντι στην Ευρώπη των καπιταλιστών. Πιστεύουν ότι ο Βλαδίμηρος μπορεί να τους βοηθήσει να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Έχουν γραφτεί πολλά άρθρα σε ξένα έντυπα για τις σχέσεις των Ρώσων με την ευρωπαϊκή ακροδεξιά.
Από την άλλη πλευρά είναι παράδοξο να αποκλείσουμε οποιαδήποτε σχέση με την Ρωσία. Όχι γιατί πρόκειται δήθεν για έναν παραδοσιακό σύμμαχο, αλλά διότι στον σύγχρονο κόσμο μας δεν είναι σωστό να κλείνουμε πόρτες. Από αυτό το σημείο όμως μέχρι να περιμένουμε να μας σώσουν οι Ρώσοι, υπάρχει μία μεγάλη απόσταση.
Να σημειώσουμε σε αυτό το σημείο ότι η Ελλάδα έχει καθαρές εισπράξεις από την ΕΕ της τάξης των 5 δισεκατομμυρίων ευρώ τον χρόνο μέσα από το ΕΣΠΑ και τις αγροτικές επιδοτήσεις. Αν η Ελλάδα, λοιπόν, αρχίσει να παραβιάζει με διακρατικές συμφωνίες το ευρωπαϊκό δίκαιο θα θέσει αυτή την χρηματοδότηση σε κίνδυνο.
Επίσης, το κόστος του εμπάργκο της Ρωσίας ήταν για τις ελληνικές εξαγωγές 50 εκ. ευρώ κι όχι εκατοντάδες εκατομμύρια που ψευδώς αναφέρουν οι ρωσόφιλοι. Το σύνολο των εξαγωγών μας στην Ρωσία δεν ξεπερνάει τα 400 εκατομμύρια. Δεν είναι άσχημα, αλλά δεν εξαρτάται η Ελλάδα από αυτές.
Κι ένα τελευταίο νούμερο: Οι τουρίστες από την Ρωσία αντιπροσωπεύουν το 6% του συνόλου των τουριστών που επισκέπτονται την Ελλάδα. Μακάρι να φτάσουν σε μεγαλύτερα νούμερα, αλλά σίγουρα δεν αντιπροσωπεύουν σήμερα το 25%, όπως θέλει η φιλορωσική προπαγάνδα στην Ελλάδα. Η οποία προπαγάνδα γίνεται, φυσικά, από Έλληνες…
Καλά κάνει ο κ. Τσίπρας και πηγαίνει στην Μόσχα. Και στο Πεκίνο θα πρέπει να πάει, αν μπορέσει. Όπως και στην Ουάσιγκτον και όπου αλλού βρει διόδους για να προωθήσει τα ελληνικά συμφέροντα. Αυτή είναι η δουλειά ενός πρωθυπουργού, ανάμεσα στα άλλα.
Η βασικότερη δουλειά όμως της κυβέρνησής του είναι να μπορεί να θρέψει τον λαό της χώρας. Κι αυτό θα συμβεί μόνο με νέες πραγματικές επενδύσεις. Και μέχρι σήμερα δεν έχουμε ακούσει ούτε μία κουβέντα για το πώς θα το καταφέρουν αυτό. Ίσως τελικά να μην πιστεύουν ότι οι ιδιωτικές επενδύσεις μπορούν να καταπολεμήσουν αποτελεσματικά την ανεργία. Να είναι «κολλημένοι» σε ένα κρατικό μοντέλο ανάπτυξης, όπου η ελληνική κυβέρνηση συμφωνεί με μία άλλη κυβέρνηση και μπαίνει μπρος ένα ορυχείο. Αλλά αυτό το μοντέλο «ανάπτυξης» είναι ξένο προς την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Δεν μπορεί να αναπτυχθεί μέσα στην Ευρώπη!
Όσο περνάνε οι μέρες τόσο θα αποσαφηνίζεται η κατάσταση. Από το ταξίδι του κ. Τσίπρα στην Μόσχα θα μάθουμε πολλά. Κυρίως για το τι σκέφτονται οι άνθρωποι που στελεχώνουν σήμερα την ελληνική κυβέρνηση. Και πιο πολύ απ’ όλους θα ήθελαν να το μάθουν οι άνεργοι. Αυτοί για τους οποίους μίλησε πολύ ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά και τείνει να τους ξεχάσει μετεκλογικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ για να γεμίσουν τις τσέπες με ρούβλια. Σε ευρώ θέλουν να πληρώνονται. Και για να πληρώνονται χρειάζεται να έχουν εργασία. Τότε ναι! Η ελπίδα θα έχει επιστρέψει.
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
Πηγή:www.capital.gr