ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ ΠΟΣΟ ΓΙΔΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ! FT: Η ελληνική κοινωνία δεν μοιάζει να ξέρει ότι είναι δύο βήματα από τον γκρεμό

Μας ειρωνεύνονται: Ο ήλιος λάμπει στην Αθήνα και τα εστιατόρια είναι γεμάτα

«Ο ήλιος λάμπει, τα εστιατόρια είναι γεμάτα και η Αθήνα δεν δείχνει να έχει πανικό» είναι ο τίτλος σε -αρκετά ειρωνικό- άρθρο του Τόνι Μπάρμπερ στους Financial Times.
Ο δημοσιογράφος της οικονομικής εφημερίδας δηλώνει έκπληκτος από όσα αντικρίζει στην ελληνική πρωτεύουσα, χωρίς να διστάζει να παρομοιάσει την Αθήνα με την… Πομπήια!

«Βρέθηκα ένα απόγευμα έξω από ένα κατάστημα με σουβενίρ που πωλούσε ένα κοντομάνικο με το εξής σλόγκαν: ''To be is to do – Plato, To do is to be – Aristotle, Do be do be do – Sinatra''. Καταστηματάρχες στην Πομπηία πρέπει να πουλούσαν αντικείμενα σαν κι αυτό το καλοκαίρι του 79 μ.Χ., λίγο πριν από την έκρηξη του Βεζούβιου» τονίζει ο Μπάρμπερ, ο οποίος δηλώνει εντυπωσιασμένος από την «εξαιρετική ηρεμία» στην Αθήνα.

«Ο ήλιος λάμπει, όλοι έχουν επιστρέψει από ένα αναζωογονητικό πασχαλινό διάλειμμα. Ενας γνωστός μου μου είπε ότι τα εστιατόρια είναι τόσο γεμάτα- με Ελληνες, όχι μόνο με ξένους τουρίστες- που δεν μπορούσε να κάνει κράτηση πουθενά. Δεν μοιάζει με μία κοινωνία που ξέρει, ή φοβάται, ότι είναι δύο βήματα από τον γκρεμό. Για να πούμε την αλήθεια, η κατάσταση στην Αθήνα ήταν πιο τεταμένη τον Ιούνιο του 2012. Ηταν τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ έκρουε τις θύρες του πολιτικού κατεστημένου και για λίγο δεν κέρδισε τις εκλογές. Οταν τα αποτελέσματα βγήκαν, υπήρχε η χειροπιαστή αίσθηση ότι είχε αποφευχθεί η εθνική καταστροφή» τονίζει ο αρθρογράφος των FT.

Συνεχίζοντας σημειώνει ότι τώρα που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία υπάρχει πράγματι φόβος για την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη αλλά οι πολίτες δεν είναι απελπισμένοι ή αγχωμένοι αλλά μάλλον «κουρασμένοι και μοιρολατρικοί».

Παράλληλα, αναφέρεται στο θέμα της κατάληψης στην πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών σημειώνοντας πως ο τρόπος που η κυβέρνηση διαχειρίζεται το θέμα «αποκαλύπτει σε μεγάλο βαθμό το πώς αντιλαμβάνεται τα καθήκοντα και τους στόχους στην εξουσία. Οι υπουργοί εμφανίζονται αβέβαιοι και διχασμένοι για το τι πρέπει να κάνουν. Αρκετοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ βλέπουν με συμπάθεια τους διαμαρτυρόμενους».

Ο Μπάρμπερ τονίζει ότι αυτό οφείλεται σε δύο λόγους: αφενός στο ότι η φοιτητική εξέγερση του 1973 που συνέβαλε στην πτώση της χούντας ήταν από τις πιο σημαντικές στιγμές της νεότερης ελληνικής ιστορίας και αφετέρου στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που δημιουργήθηκε σε ένα μεγάλο ποσοστό από το μαρξιστικό ακτιβισμό ανάμεσα σε διανοούμενους και φοιτητές. «Το να μπει ένα τέλος στην κατάληψη στο πανεπιστήμιο θα παραβίαζε τα βαθύτερα συναισθηματικά ένστικτα του ΣΥΡΙΖΑ» προσθέτει ο ίδιος.

Σε ποιο συμπέρασμα καταλήγει; «Ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει τον εαυτό του σε μία πατριωτική αποστολή που οι στόχοι της είναι βαθιά χρωματισμένοι από την πορεία της ελληνικής ιστορίας τον 20ο αιώνα. Στην Αθήνα δεν ακούω τίποτα να που να δείχνει ότι η κυβέρνηση θα θυσιάσει αυτή την αποστολή, για να γίνουν οι παραχωρήσεις που απαιτούν οι δανειστές της Ελλάδας για να αποφευχθεί η χρεοκοπία και να παραμείνει η χώρα στην ευρωζώνη».