Τηρουμένων των αναλογιών και ο Τσίπρας πήγε στη Μόσχα έχοντας προηγουμένως βάλει τα παπαγαλάκια του να καλλιεργήσουν υψηλές προσδοκίες αλλά με μανδύα που ονόμαζαν «πολύπλευρη εξωτερική πολιτική».
Άλλος έλεγε ότι πάμε για να υπογράψουμε πακέτο ενεργειακών συμφωνιών που θα βάζει την Ελλάδα στο μάτι των Αμερικανών και θα την καθιστά ισότιμο εταίρο των Ρώσων. Άλλος είπε ότι ο Πούτιν θα μας κάνει δώρο την άρση του εμπάργκο, ειδικά για εμάς γιατί πιθανόν έχουμε ακόμη συγγένεια με το ξανθό γένος.
Άλλος έλεγε με στόμφο ότι ο μεγάλος ηγέτης πάει στη Μόσχα για να κάνει τα μούτρα κρέας της Ανγκ. Μέρκελ και να πέσουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες στα πόδια του παρακαλώντας να μην συμμαχήσει με τους Ρώσους. Ανόητες προσεγγίσεις από ερασιτέχνες της διπλωματίας που το μόνο που ξέρουν είναι να περιφέρουν την παλαιοκομμουνιστική τους νοοτροπία στα... πάτρια εδάφη του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Ένα ταξιδάκι αναψυχής και ίσως ένα όνειρο ζωής για κάποιους ήταν οι επαφές με τον Πούτιν και οι χαιρετούρες. Τα παλιά συντρόφια του κομμουνισμού ξανάσμιξαν από άλλα μετερίζια. Ο Τσάρος Βλαντιμίρ πολέμιος πλέον του κομμουνισμού και οι... κομμουνιστές της Ελλάδας όπως ο Τσίπρας, ο Λαφαζάνης, ο Κοτζιάς που έχουν περάσει πλέον στην απέναντι όχθη, πήγαν απλά να προσκυνήσουν το απαξιωμένο σκήνωμα του Λένιν και να κάνουν βόλτα στην Κόκκινη Πλατεία που είναι πλέον κατάμαυρη.
Αναψυχή με την Περιστέρα του αλλά η... μπάμπουσκα με τα δώρα δεν άνοιξε ποτέ για την Ελλάδα. Διότι ούτε ο Πούτιν είναι κορόιδο να διαλύσει συμφωνίες δισεκατομμυρίων με τους Ευρωπαίους (παρά το εμπάργκο) ούτε και ο Τσίπρας είναι ικανός να το παίξει μέγας παίκτης στο σκληρό γεωπολιτικό και διπλωματικό πόκερ που παίζεται.
Αν θα ήθελε κανείς να βγάλει ένα συμπέρασμα από τις πρώτες επαφές με τη ρωσική ηγεσία θα έλεγε ότι η ελληνική αντιπροσωπεία θα φύγει όπως ήρθε, με άδεια χέρια δηλαδή. Ούτε οι ντοματούλες και τα ακτινίδια θα ξαναπάνε στη ρωσική αγορά όσο συνεχίζεται το εμπάργκο, ούτε δάνεια 5 και 10 δισ. πήραμε για να σωθούμε από τα γαμψά νύχια της Μέρκελ, ούτε σοφότεροι γίναμε για τον ενεργειακό ρόλο που μας επιφυλάσσουν στην περιοχή οι ισχυροί. Ακούσαμε μια ακόμη φορά τον Τσίπρα να δηλώνει ότι δεν είναι η Ελλάδα επαίτης, αλλά ποιος τον πιστεύει πια; Έτσι που κατάντησε τη χώρα σε δύο μήνες είναι κάτι χειρότερο. Ικέτης αντί για ισότιμος συνομιλητής.
Η Ελλάδα πήρε υποσχέσεις ότι ΘΑ ενισχυθεί το εμπόριο, ΘΑ αυξηθούν οι επενδύσεις, ΘΑ γίνουν κινήσεις στην ενέργεια. Επίσης ΘΑ συνεργαστούν οι δύο χώρες στη βιομηχανία, ΘΑ δουν τι θα κάνουν με τους αγωγούς και ΘΑ ξανασυζητήσουμε τις προκλήσεις των Τούρκων στην Κύπρο. Με τόσα ΘΑ ούτε ο... Ανδρέας Πούτιν να ήταν.
Η ουσία είναι μία και πρέπει να το καταλάβουμε μια και καλή. Η Ελλάδα είναι μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας και όποιος το αμφισβητεί είναι βλάξ το λιγότερο. Η Ρωσία μπορεί να είναι σύμμαχός μας και να περιμένουμε καλή συνεργασία, επενδύσεις, τουριστικό ρεύμα. Όμως δεν θα μας σώσει από την οικονομική κρίση, ούτε από τη χρεοκοπία. Ειδικά τώρα που το ρούβλι είναι σαν το... χαρτί τουαλέτας. Η Μόσχα και ο Πούτιν είναι και παραμένουν ισχυροί αλλά δεν είναι αυτό που χρειάζεται η χώρα. Καλό είναι να έχουμε τους ισχυρούς με το μέρος μας, όμως, τις αποφάσεις πρέπει να τις πάρουμε από κοινού με τους δανειστές και με αυτούς που θα μας ξαναδανείσουν. Στη Ρωσία δεν χρωστάμε και δεν μας δίνει φράγκο. Καλώς ή κακώς στους Ευρωπαίους και στο ΔΝΤ χρωστάμε και εκεί πρέπει να στραφούμε για να δούμε πώς θα την βγάλουμε καθαρή.
Τα ξανθά γένη, η σωτηρία από το Βορρά και οι άλλες ανοησίες για το «ρωσικό ασκέρι» που θα μας γλιτώσει από τους κακούς είναι παραμύθια για τα παιδιά.
Όσο για την κυβέρνηση, καλά κάνει και έχει σχέσεις με όλους. Όμως, από τη μια δεν πρέπει να βάζει τα παπαγαλάκια της να καλλιεργούν προσδοκίες και να κοροϊδεύουν τον κόσμο και από την άλλη πρέπει επιτέλους να ξυπνήσει και να πάρει αποφάσεις. Ελπίζουμε ο κρύος αέρας της Μόσχας να άνοιξε το μυαλό του κ. Τσίπρα.