Μόλις τις προάλλες, ο Λεωνίδας Μπόμπολας, ένας από τους πλέον ισχυρούς ανθρώπους στην Ελλάδα, συνελήφθη για μια φορολογική εκκρεμότητα γύρω στα 4,5 εκατομμύρια, αν συγκράτησα σωστά τον αριθμό. Με βάση διάταξη νόμου, την οποία πέρασε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ο Λ. Μπόμπολας πλήρωσε κάπου 1,8 εκατομμύρια και η υπόθεση διευθετήθηκε.
Δεν νομίζω να βγήκε σημαντικά κερδισμένος από τη διευθέτηση ο επιχειρηματίας. Υποθέτω ότι το ήμισυ τουλάχιστον του οφειλομένου ποσού θα ήταν τόκοι και προσαυξήσεις της αρχικής οφειλής. (Το σύστημα των υπερβολικών προσαυξήσεων, παρότι καθιστούσε ανείσπρακτες τις οφειλές, τείνω να πιστέψω ότι ήταν σκόπιμο από πλευράς του κράτους, ώστε να φουσκώνει τα στοιχεία του ενεργητικού του, αν το λέω σωστά στη γλώσσα της λογιστικής...). Συνεπώς: τέλος καλό, όλα καλά· εκείνος μεν ξεμπέρδεψε, η δε κυβέρνηση εισέπραξε τα εύσημα.
Αναφέρω το γεγονός, γιατί θέλω να σας καλέσω να κάνετε τη σύγκριση στις αντιδράσεις του κόσμου, αν παρόμοια ρύθμιση για τους μεγάλους οφειλέτες την είχε κάνει η προηγούμενη κυβέρνηση. Θα την καθύβριζαν νυχθημερόν ότι εξυπηρετεί την ολιγαρχία και άλλα ηχηρά παρόμοια· θα είχαν πέσει πάνω της όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις για να τη φάνε ζωντανή. Η «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση, όμως, το έκανε και άκουσε μόνο επαίνους.
Εως ενός σημείου, φαντάζομαι, οι έπαινοι αντανακλούν τον διάχυτο κοινωνικό φθόνο ― αντιδράσεις, π.χ., του τύπου: «καλά του έκαναν του πλούσιου!» Ομως αυτό δεν μειώνει την αξία της δυνατότητας που έχει αυτή η κυβέρνηση, όπως την αποκαλύπτει το συγκεκριμένο περιστατικό: αν ήθελε, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε πολύ ευκολότερα οιασδήποτε άλλης να εισαγάγει μεταρρυθμίσεις στη λειτουργία του κράτους και της οικονομίας, που τις υπαγορεύει η απλή λογική και οι οποίες, κυρίως, φέρνουν χρήμα στα κρατικά ταμεία. Η ειρωνεία ―αλίμονο― είναι ότι αυτοί που θα μπορούσαν ευκολότερα να ανοίξουν δρόμο για τη λογική στη λειτουργία του κράτους, είναι εκείνοι ακριβώς που έχουν μάθει να κάνουν πολιτική εκτός λογικής.
Η δυνατότητα, ωστόσο, θεωρητικά υπάρχει· έστω και αν η αξιοποίησή της είναι απίθανη. Υπάρχει πάντοτε, λ.χ., το ενδεχόμενο ο Τσίπρας να αποκτήσει ξαφνικά την παιδεία, την κατάρτιση, την πείρα του κόσμου και, γενικώς, τα μυαλά του Μπλερ, διά της γνωστής διαδικασίας της επιφοιτήσεως. Θεολογικά τουλάχιστον, η δυνατότητα υπάρχει και, ως γνωστόν, μετά την επίσκεψη στο Αγιον Ορος και το τέταρτο που πέρασε μόνος του με μία εικόνα οι σχέσεις Τσίπρα και Θεού έχουν αποκατασταθεί. (Λέγεται, αλλά δεν το έχω διασταυρώσει, ότι σε αυτό συνέβαλε και ο Βαρουφάκης, που έχει κάποια συγγενική σχέση με τον Θεό. Εξ ου και η αναγωγή του σε asset της κυβέρνησης...). Δυστυχώς όμως, η μέθοδος της επιφοιτήσεως, αν και αποτελεσματική, έχει περιέλθει σε αχρησία τα τελευταία 2.000 χρόνια μετά τους Αποστόλους και είναι αμφίβολο αν μπορεί να πιάσει ξανά. (Θυμίζω ότι μια δοκιμαστική έγινε με τον Καρατζαφέρη και το περιστέρι, αλλά αν κρίνω από την κατάληξη του ανδρός δεν νομίζω να ήταν πετυχημένη...).
Εν πάση περιπτώσει, ακόμη και αν ο Τσίπρας έφθανε δι’ αποκαλύψεως στη λογική, και πάλι τίποτε δεν θα μπορούσε να αλλάξει. Θυμηθείτε μόνο τον κόπο που κατέβαλαν οι πέντε σοβαροί υπουργοί της προηγούμενης κυβέρνησης για να προωθήσουν μέτρα εκλογίκευσης του κράτους· κυρίως, δε, θυμηθείτε τις αντιδράσεις που συναντούσαν από τα πάσης φύσεως κρατικοδίαιτα συμφέροντα. Ας μη γελιόμαστε, λοιπόν. Το σενάριο της στροφής μπορεί να ανταποκρίνεται στις προσευχές μας, αλλά δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα από αυτή την κυβέρνηση τουλάχιστον.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν νομίζω να βγήκε σημαντικά κερδισμένος από τη διευθέτηση ο επιχειρηματίας. Υποθέτω ότι το ήμισυ τουλάχιστον του οφειλομένου ποσού θα ήταν τόκοι και προσαυξήσεις της αρχικής οφειλής. (Το σύστημα των υπερβολικών προσαυξήσεων, παρότι καθιστούσε ανείσπρακτες τις οφειλές, τείνω να πιστέψω ότι ήταν σκόπιμο από πλευράς του κράτους, ώστε να φουσκώνει τα στοιχεία του ενεργητικού του, αν το λέω σωστά στη γλώσσα της λογιστικής...). Συνεπώς: τέλος καλό, όλα καλά· εκείνος μεν ξεμπέρδεψε, η δε κυβέρνηση εισέπραξε τα εύσημα.
Αναφέρω το γεγονός, γιατί θέλω να σας καλέσω να κάνετε τη σύγκριση στις αντιδράσεις του κόσμου, αν παρόμοια ρύθμιση για τους μεγάλους οφειλέτες την είχε κάνει η προηγούμενη κυβέρνηση. Θα την καθύβριζαν νυχθημερόν ότι εξυπηρετεί την ολιγαρχία και άλλα ηχηρά παρόμοια· θα είχαν πέσει πάνω της όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις για να τη φάνε ζωντανή. Η «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση, όμως, το έκανε και άκουσε μόνο επαίνους.
Εως ενός σημείου, φαντάζομαι, οι έπαινοι αντανακλούν τον διάχυτο κοινωνικό φθόνο ― αντιδράσεις, π.χ., του τύπου: «καλά του έκαναν του πλούσιου!» Ομως αυτό δεν μειώνει την αξία της δυνατότητας που έχει αυτή η κυβέρνηση, όπως την αποκαλύπτει το συγκεκριμένο περιστατικό: αν ήθελε, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε πολύ ευκολότερα οιασδήποτε άλλης να εισαγάγει μεταρρυθμίσεις στη λειτουργία του κράτους και της οικονομίας, που τις υπαγορεύει η απλή λογική και οι οποίες, κυρίως, φέρνουν χρήμα στα κρατικά ταμεία. Η ειρωνεία ―αλίμονο― είναι ότι αυτοί που θα μπορούσαν ευκολότερα να ανοίξουν δρόμο για τη λογική στη λειτουργία του κράτους, είναι εκείνοι ακριβώς που έχουν μάθει να κάνουν πολιτική εκτός λογικής.
Η δυνατότητα, ωστόσο, θεωρητικά υπάρχει· έστω και αν η αξιοποίησή της είναι απίθανη. Υπάρχει πάντοτε, λ.χ., το ενδεχόμενο ο Τσίπρας να αποκτήσει ξαφνικά την παιδεία, την κατάρτιση, την πείρα του κόσμου και, γενικώς, τα μυαλά του Μπλερ, διά της γνωστής διαδικασίας της επιφοιτήσεως. Θεολογικά τουλάχιστον, η δυνατότητα υπάρχει και, ως γνωστόν, μετά την επίσκεψη στο Αγιον Ορος και το τέταρτο που πέρασε μόνος του με μία εικόνα οι σχέσεις Τσίπρα και Θεού έχουν αποκατασταθεί. (Λέγεται, αλλά δεν το έχω διασταυρώσει, ότι σε αυτό συνέβαλε και ο Βαρουφάκης, που έχει κάποια συγγενική σχέση με τον Θεό. Εξ ου και η αναγωγή του σε asset της κυβέρνησης...). Δυστυχώς όμως, η μέθοδος της επιφοιτήσεως, αν και αποτελεσματική, έχει περιέλθει σε αχρησία τα τελευταία 2.000 χρόνια μετά τους Αποστόλους και είναι αμφίβολο αν μπορεί να πιάσει ξανά. (Θυμίζω ότι μια δοκιμαστική έγινε με τον Καρατζαφέρη και το περιστέρι, αλλά αν κρίνω από την κατάληξη του ανδρός δεν νομίζω να ήταν πετυχημένη...).
Εν πάση περιπτώσει, ακόμη και αν ο Τσίπρας έφθανε δι’ αποκαλύψεως στη λογική, και πάλι τίποτε δεν θα μπορούσε να αλλάξει. Θυμηθείτε μόνο τον κόπο που κατέβαλαν οι πέντε σοβαροί υπουργοί της προηγούμενης κυβέρνησης για να προωθήσουν μέτρα εκλογίκευσης του κράτους· κυρίως, δε, θυμηθείτε τις αντιδράσεις που συναντούσαν από τα πάσης φύσεως κρατικοδίαιτα συμφέροντα. Ας μη γελιόμαστε, λοιπόν. Το σενάριο της στροφής μπορεί να ανταποκρίνεται στις προσευχές μας, αλλά δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα από αυτή την κυβέρνηση τουλάχιστον.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ