Είναι ωραίος ο κόσμος στη νέα ΕΡΤ. Χαρούμενος, ευχαριστημένος, συγκινημένος. Ηρθε να καταυγάσει το μνημονιακό σκοτάδι με αντιμνημονιακό φως, να υπενθυμίσει την καταχρηστική χρήση του όρου δημόσια ελληνική ραδιοφωνία - τηλεόραση. Οχι γιατί δεν είναι ελληνική, αλλά γιατί δεν είναι δημόσια, όπως και ποτέ, σχεδόν, δεν υπήρξε. Τα όποια διαλείμματα ανεξιθρησκίας, μάλλον σε αδράνεια του πολιτικού συστήματος θα πρέπει να αποδοθούν.
Ο δημόσιος χαρακτήρας της εξαντλείται στο ανταποδοτικό τέλος των πολιτών, που περιλαμβάνεται στους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Κατά τα άλλα, η εκάστοτε κυβέρνηση έχει τον κύριο και καθοριστικό λόγο, προβάλλοντας τη δική της αντίληψη περί ειδησεογραφίας και πραγματικότητας, με στόχο, φυσικά, πάντα, την «αντικειμενικότητα, την πολυφωνία και τον πλουραλισμό». Η εικόνα –και δι’ αυτής η αντίληψη– που εκπέμπει η ΕΡΤ είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να προσεγγίσει κανείς την κατά ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εκδοχή του κόσμου.
Θα προσπεράσουμε την κριτική που ασκήθηκε ήδη για τα πρώτα 24ωρα λειτουργίας και θα σταθούμε σε δύο στιγμές: η πρώτη, νωρίς το απόγευμα της Πέμπτης, όταν οι δύο τηλεπαρουσιαστές υποχρεώθηκαν (εκ του ύφους τους το συμπεραίνουμε) να ακούσουν τις πρώτες κριτικές δηλώσεις της Ν.Δ. και του «Ποταμιού» για το κανάλι. Η ειρωνεία και η δυσφορία στα πρόσωπά τους επιβεβαίωνε με ακαταμάχητο τρόπο τις περί «αντικειμενικότητας» προθέσεις τους. Η δεύτερη, μετά τα μεσάνυχτα της Πέμπτης. Σ’ ένα από τα πολλά αυτοσχέδια ντοκουμέντα για τη διετή «αντίσταση» εκτός Ραδιομεγάρου –ως γνωστόν οι εντός εργαζόμενοι ήταν «προδότες»– που προβάλλονταν επί ώρες, ο φακός παρακολουθεί σε γκρο πλαν μεσήλικη κυρία, εκ των απολυμένων, σε μια μακριά αφήγηση των πεπραγμένων. Σε μια καταληκτική φράση της αναφέρεται σε «ανθρώπους και ανθρωπάκια», με κριτήριο τη στάση τους όταν έπεσε το «μαύρο» στις οθόνες. Ο διαχωρισμός, ευθυγραμμισμένος με τη διάχυτη, εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα, αναπαράγει τον φθόνο και τη μνησικακία ως θέση, από την επίσημη ραδιοτηλεοπτική συχνότητα, υπενθυμίζοντας ότι οι ρόλοι αλλάζουν: τα θύματα μπορούν να είναι τώρα θύτες.
Η ελληνική δημόσια τηλεόραση παραμένει, επί της ουσίας, ασπρόμαυρη. Εσωστρεφής, απομονωμένη, καθηλωμένη από ιδεολογήματα, σκονισμένη από τον χρόνο. Αν συνεχίσει έτσι η νέα ΕΡΤ, θα δικαιώσει με τον πιο αποκαρδιωτικό τρόπο την αθλιότητα του προ διετίας «μαύρου».
ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ
Ο δημόσιος χαρακτήρας της εξαντλείται στο ανταποδοτικό τέλος των πολιτών, που περιλαμβάνεται στους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Κατά τα άλλα, η εκάστοτε κυβέρνηση έχει τον κύριο και καθοριστικό λόγο, προβάλλοντας τη δική της αντίληψη περί ειδησεογραφίας και πραγματικότητας, με στόχο, φυσικά, πάντα, την «αντικειμενικότητα, την πολυφωνία και τον πλουραλισμό». Η εικόνα –και δι’ αυτής η αντίληψη– που εκπέμπει η ΕΡΤ είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να προσεγγίσει κανείς την κατά ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εκδοχή του κόσμου.
Θα προσπεράσουμε την κριτική που ασκήθηκε ήδη για τα πρώτα 24ωρα λειτουργίας και θα σταθούμε σε δύο στιγμές: η πρώτη, νωρίς το απόγευμα της Πέμπτης, όταν οι δύο τηλεπαρουσιαστές υποχρεώθηκαν (εκ του ύφους τους το συμπεραίνουμε) να ακούσουν τις πρώτες κριτικές δηλώσεις της Ν.Δ. και του «Ποταμιού» για το κανάλι. Η ειρωνεία και η δυσφορία στα πρόσωπά τους επιβεβαίωνε με ακαταμάχητο τρόπο τις περί «αντικειμενικότητας» προθέσεις τους. Η δεύτερη, μετά τα μεσάνυχτα της Πέμπτης. Σ’ ένα από τα πολλά αυτοσχέδια ντοκουμέντα για τη διετή «αντίσταση» εκτός Ραδιομεγάρου –ως γνωστόν οι εντός εργαζόμενοι ήταν «προδότες»– που προβάλλονταν επί ώρες, ο φακός παρακολουθεί σε γκρο πλαν μεσήλικη κυρία, εκ των απολυμένων, σε μια μακριά αφήγηση των πεπραγμένων. Σε μια καταληκτική φράση της αναφέρεται σε «ανθρώπους και ανθρωπάκια», με κριτήριο τη στάση τους όταν έπεσε το «μαύρο» στις οθόνες. Ο διαχωρισμός, ευθυγραμμισμένος με τη διάχυτη, εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα, αναπαράγει τον φθόνο και τη μνησικακία ως θέση, από την επίσημη ραδιοτηλεοπτική συχνότητα, υπενθυμίζοντας ότι οι ρόλοι αλλάζουν: τα θύματα μπορούν να είναι τώρα θύτες.
Η ελληνική δημόσια τηλεόραση παραμένει, επί της ουσίας, ασπρόμαυρη. Εσωστρεφής, απομονωμένη, καθηλωμένη από ιδεολογήματα, σκονισμένη από τον χρόνο. Αν συνεχίσει έτσι η νέα ΕΡΤ, θα δικαιώσει με τον πιο αποκαρδιωτικό τρόπο την αθλιότητα του προ διετίας «μαύρου».
ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ