Γιώργος Σταυρόπουλος, πρώην δικαστικός και υπουργός Επικρατείας στην κυβέρνηση Παπαδήμου, εξελέγη χθες πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Δικαιωμάτων. (Ομολογουμένως, αγνοούσα ότι διαθέτουμε παρόμοια επιτροπή ― αλλά γιατί να μην έχουμε; Αν αναγνωρίζεις τα δικαιώματα, δεν μπορείς να αποκλείσεις το δικαίωμα να έχεις και μια εθνική επιτροπή για τα δικαιώματα...) Ενδιαφέρον έχει, όμως, ότι η επιλογή της Ζωής Κωνσταντοπούλου ήταν ο Γ. Δουζίνας.Το φαινόμενο Δουζίνα πρέπει να σας το περιγράψω όσο μπορώ, διότι η προτίμηση της Κωνσταντοπούλου στο συγκεκριμένο πρόσωπο είναι ενδεικτική των προθέσεων και των φιλοδοξιών της. Ο Γ. Δουζίνας είναι ένας εκκεντρικός, εγωκεντρικός καθηγητής στο Κολέγιο Birbeck του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Εγινε γνωστός εδώ με αφορμή τα Δεκεμβριανά του 2008, ως φλογερός υποστηρικτής των αναρχικών. Εκτοτε εξελίσσεται σε ένα είδος θεωρητικού της επανάστασης, με εμφανή τη ροπή προς τον νεοσταλινισμό. Είναι, σε γενικές γραμμές, ένας Βαρουφάκης που ψάχνει «να τρουπώσει», αλλά χωρίς τους μυς, το σκέρτσο και το «ουμφφφφ!» που βγάζει ο Βαρουφάκης.
Πάντως, ο περί ου ο λόγος Δουζίνας έλαβε ελάχιστες ψήφους. Δεν τον ψήφισαν οι εκπρόσωποι των ΜΚΟ, ούτε καν οι εκπρόσωποι των υπουργείων. (Παρεμπιπτόντως, ιδού μια ωραία αφορμή για να ξεκινήσει η Κωνσταντοπούλου εκστρατεία για την κατάργηση της μυστικής ψηφοφορίας προς χάρη της «αληθινής» δημοκρατίας...) Ισως επειδή η πρόεδρος θύμωσε με την αποτυχία του εκλεκτού της, δήλωσε προς τα μέλη της επιτροπής ότι η ίδια, ως μέλος της επιτροπής, θα μετέχει σε όλες τις συνεδριάσεις της. Αν πραγματοποιήσει την απειλή, υποθέτω ότι δεν θα μετέχουν οι υπόλοιποι, αλλά ας μην προτρέχω.
Και κάτι τελευταίο. Οταν στη διάρκεια της διαδικασίας αναφέρθηκε ότι η επιτροπή για να λειτουργήσει σωστά χρειάζεται επιστημονικό προσωπικό, η πρόεδρος τους απάντησε ότι έχει 135 υπαλλήλους που δεν έχουν δουλειά να κάνουν και θα τους στείλει για να διαλέξουν. Η υφέρπουσα περιφρόνησή της προς τους περιττούς υπαλλήλους ταιριάζει με την επιλογή της στο πρόσωπο του Γ. Δουζίνα, διότι αν αυτός εκφράζει την αντίληψή της για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τότε είναι πρόδηλο ότι η ίδια ποσώς τα υπολογίζει. Επιπλέον, η προεδρική συγκατάβαση υπενθυμίζει και κάτι ευρέως γνωστό στον «κόσμο της εργασίας», για να χρησιμοποιήσω τη γλώσσα τους, και ειδικά της δημοσιογραφίας, όπου επικρατεί κατά κράτος η Αριστερά: ότι τα χειρότερα αφεντικά είναι οι αριστεροί, αφενός λόγω των συμπλεγμάτων τους και αφετέρου επειδή αυτοί ξέρουν τον καπιταλισμό καλύτερα...