Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Οι αληθινοί «γερμανοτσολιάδες» θα είναι αυτοί που θα οδηγήσουν την χώρα στα βαρύτερα δεσμά μιας ακόμη επαχθέστερης συμφωνίας ή - ο μη γένοιτο - στην χρεωκοπία. Διότι όπως και να την βαφτίσουν την όποια συμφωνία, εάν αυτή γίνει, θα είναι τα φορολογικά μέτρα της ασήκωτα σαν μολύβι, αν αποφύγουμε και τις περικοπές. Θα πάρουμε, ζάχαρη στο άλογο, κανά σκόντο στο ΦΠΑ του ρεύματος και μια αόριστη υπόσχεση, πως, εάν και εφόσον, θα δουν αργότερα το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους. Την είχαν πάρει κι οι προηγούμενοι. Πάντως συμφωνία και χρήμα χωρίς σκληρά μέτρα δεν θα δούμε. Τα υπόλοιπα είναι για κατανάλωση.
Το πώς ο μενσεβίκος Κερένσκυ – Τσίπρας θα περάσει την συμφωνία από τους «καθαρόαιμους» και την Ζωή, που μπεγλεράει με τις επιτροπές και την προσωπική της ΥΕΝΕΔ, είναι ένα άλλο πρόβλημα. Πάντως δεν θα βαρεθούμε. Είναι τόσοι εντός ΣΥΡΙΖΑ και στο τσούρμο του ακομβίωτου Στρατάρχη Πάνου, που ερωτοτροπούν ελαφρά τη καρδία με το χάος της χρεωκοπίας, που περπατάμε στο σχοινί πάνω από το αφρισμένο ποτάμι. Δεν είναι ο Άδωνις που λέει μπαλαφάρες για κουπόνια στα τρόφιμα, ξτυπνώντας στον πατέρα μου «τρυφερές» μνήμες του 1942. Ο Λαπαβίτσας είναι, από την Ιγγλετέρα. Τα περί δραχμής, ολιγόμηνου (;) ζορίσματος, capital control, δεν τα λένε δυσοίωνα προεκλογικά σποτ της ΝΔ αλλά στελέχη και βουλευτές της κυβέρνησης.
Το πώς ο μενσεβίκος Κερένσκυ – Τσίπρας θα περάσει την συμφωνία από τους «καθαρόαιμους» και την Ζωή, που μπεγλεράει με τις επιτροπές και την προσωπική της ΥΕΝΕΔ, είναι ένα άλλο πρόβλημα. Πάντως δεν θα βαρεθούμε. Είναι τόσοι εντός ΣΥΡΙΖΑ και στο τσούρμο του ακομβίωτου Στρατάρχη Πάνου, που ερωτοτροπούν ελαφρά τη καρδία με το χάος της χρεωκοπίας, που περπατάμε στο σχοινί πάνω από το αφρισμένο ποτάμι. Δεν είναι ο Άδωνις που λέει μπαλαφάρες για κουπόνια στα τρόφιμα, ξτυπνώντας στον πατέρα μου «τρυφερές» μνήμες του 1942. Ο Λαπαβίτσας είναι, από την Ιγγλετέρα. Τα περί δραχμής, ολιγόμηνου (;) ζορίσματος, capital control, δεν τα λένε δυσοίωνα προεκλογικά σποτ της ΝΔ αλλά στελέχη και βουλευτές της κυβέρνησης.
Μπορεί όλα αυτά να είναι μια τακτική, να τρομάξουν όλοι, να υπογράψουν συμφωνία παλούκι, με άλλοθι λίγες χάντρες και καθρεφτάκια για το αριστερό ονόρε και να ελπίζουν να την περάσουν, διότι είναι γλυκά και τα χιλιάρικα της βουλευτικής αποζημίωσης. Απλά είναι πλέον τόσοι πολλοί οι σαλεμένοι/ες, που όχι μόνο αμολάνε, ό,τι τους έρθει αλλά κατέχουν και θέσεις ευθύνης, που με δέος σκέφτεσαι πως αφού έκατσες να σε ξυρίσει μια παλαβή μαϊμού, το ξυράφι μπορεί κατά λάθος να σου πάρει και λίγο λαρύγγι.
Θα σας πω, πέραν της πλάκας, την γνώμη μου. Ο Τσίπρας, ο Παππάς και η στενή ομάδα, όντως πιστεύανε, έχοντας τραγικά εσφαλμένη εκτίμηση των δεδομένων, των προσώπων, των συσχετισμών, πως με την απειλή της αυτοκτονίας μας και το κατενάτσιο ως τα άκρα, ο κίνδυνος για το Ευρώ θα ωθούσε τους δανειστές σε σημαντικές υποχωρήσεις. Σε λίγα 24ωρα θα μας λυθεί η απορία. Η ευήθεια πάντως στην πολιτική δεν απαλλάσσει από την ευθύνη. Στην καλύτερη περίπτωση, δυστυχώς, θα πάρουμε μια συμφωνία τρισχειρότερη απ’ ό,τι διαπραγματευόμασταν πριν. Στo δε σενάριο της ρήξης σταματάει κάθε λογικός νους και μαζί με την οικονομία θα καταρρεύσουν ψευδαισθήσεις, καριέρες, κόμματα και η κοινωνική συνοχή. Σε αυτή την περίπτωση ο Τσίπρας θα ρίξει την τελευταία σφαίρα στον σβέρκο της Μεταπολίτευσης και στην πολιτική του σταδιοδρομία, όμως πιστεύω, μέσα στο αδιέξοδο του, έχοντας την ευθύνη μιας ολόκληρης χώρας, θα επιλέξει μια οδυνηρή συμφωνία, που όμως ούτε ο ίδιος ξέρει αν και πως θα την περάσει.
Το επικίνδυνο είναι πως ένα ολόκληρο σύστημα γύρω του ήδη φτιάχνει πόλωση και εσωτερικό εχθρό, με πρώτη – πρώτη την σουρεάλ Πρόεδρο της Βουλής, που δυστυχώς σε αυτή τη ρητορική της έχει ως τώρα την πλήρη κάλυψη του πρωθυπουργού, ρίχνοντας έτσι βενζίνη στην φωτιά ενός νέου εμφύλιου διχασμού, στον οποίο οι Έλληνες είμαστε πρωταθλητές, όταν μας παίρνει στην κατηφόρα του...
(Δημοσιεύεται στην «Κυριακάτικη Δημοκρατία»)