Το παραμύθι ζωής της Άννας που κατάγεται από τη Θεσσαλονίκη θα μπορούσε να πει κανείς με απόλυτη ασφάλεια πως είχε αν μη τι άλλο ενδιαφέρον στην πορεία και την εξέλιξή του.
Μία κοπέλα ερωτεύεται παθιασμένα τον άντρα της ζωής της, εγκαταλείπει τα πάντα, την ίδια της τη ζωή και την οικογένειά της στην Ελλάδα και για τα μάτια του μόνο τον ακολουθεί στη δική του πατρίδα. Παντρεύονται, αποκτούν ένα παιδί και εκείνη ζει την πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής της.
Μέχρι πριν λίγο καιρό δε θα μπορούσε να έχει ούτε καν στην άκρη του μυαλού της ότι θα υπήρχε η παραμικρή απειλή για να αμαυρώσει αυτήν την πανέμορφη εικόνα ευτυχίας με χρώματα μελανά και με κίνδυνο πλέον όπως η ίδια ισχυρίζεται μιλώντας αποκλειστικά στο protothema.gr της ίδιας της, της ζωής και της ασφάλειας του παιδιού της.
Κάνει έκκληση για βοήθεια, καθώς μετά από μία περιπέτεια δικαστική που είχε με αφορμή δικές της καταγγελίες για βιαιοπραγία της νταντάς που κοιτούσε το παιδί της απέναντι σε αυτό και την καθυστέρηση συζήτησης της υπόθεσης στο δικαστήριο, είναι αναγκασμένη να υπομείνει να γρανάζια της γραφειοκρατίας και της απαγορεύουν να φύγει από εκεί που βρίσκεται στη ζώνη των Κατεχόμενων με το παιδί της. Όπως μας λέει, εκκρεμεί η δικαστική συζήτηση και έτσι θα παραμείνει τόσο εκείνη όσο και το παιδί της μπλοκαρισμένοι εκεί. Παρά τις προσπάθειές της και το αίτημά της να αποσύρει τη μήνυση, κανείς -όπως μας ενημερώνει- δεν θέλει να τη βοηθήσει και επιπλέον καθημερινά δέχεται απειλές για την ζωή της αλλά και την ασφάλεια του παιδιού της.
Μεγάλος απών σε όλο αυτό το μαρτύριο που η Άννα βιώνει καθημερινά είναι ο σύζυγός της, ο οποίος δεν άντεξε όλες αυτές τις πιέσεις και έφυγε από το σπίτι τους προκειμένου να βρεθεί στην Τουρκία.
Μόνη σε μία ξένη χώρα μεταξύ αγνώστων, δίνει καθημερινά τη δική της μάχη για επιβίωση. Αντιμετωπίζεται εχθρικά, όπως μας λέει, και όλο αυτό που συνέβη της κόστισε αφενός τη δουλειά της ως μεταφράστρια και αφετέρου δημιούργησε ένα εχθρικό κλίμα απέναντί της.
Κάνει έκκληση για βοήθεια προκειμένου να φύγει από τα Κατεχόμενα, να επιστρέψει στην Ελλάδα και να κάνει μία δεύτερη αρχή στη ζωή της, στην πατρίδα της την Ελλάδα, όπως λέει.
«Το μόνο μου αμάρτημα είναι ότι αγάπησα ένα Τούρκο. Αυτό θα ήταν η αρχή της καταστροφής μου όπως τελικά αποδείχτηκε από την εξέλιξη των πραγμάτων. Η οικογένειά μου είχε αντιρρήσεις, ήρθα σε ρήξη μαζί τους όταν τους ανακοίνωσα ότι θα τον ακολουθήσω γιατί ήθελα να κάνω οικογένεια μαζί του. Πήγαμε στα Κατεχόμενα. Οι δυσκολίες εκεί δε με τρόμαξαν, δε με λύγισαν ούτε μία στιγμή. Εκείνος δούλευε στο Καζίνο ως μαρκαδόρος, εγώ ως μεταφράστρια. Σε λίγο καιρό γίναμε γονείς, έχω έναν υπέροχο γιο τριών χρόνων σήμερα. Έπρεπε να εργάζομαι συνεχώς και έτσι όταν τα οικονομικά μας άρχισαν να είναι καλύτερα αποφάσισα να πάρουμε μία νταντά για να προσέχει το παιδί. Ένας άνθρωπος που όπως αποδείχτηκε δεν αγαπούσε τα παιδιά και μάλιστα κακοποίησε το παιδί μας καίγοντάς το στην πλάτη και τον ώμο με τσιγάρο… Τρελάθηκα. Αποφασίζουμε να της κάνουμε μήνυση. Αποτέλεσμα μηδέν. Ακόμη στο περίμενε μας έχουν. Έχει περάσει τόσος καιρός και η απόφαση δεν εκδικάζεται. Δεν άντεχα άλλο. Ξαφνικά το κλίμα άρχισε να αλλάζει. Διάφορες απειλές από παντού, τύπου σταματήστε όλο αυτό με την υπόθεση, πάρε πίσω τη μήνυση γιατί θα σας κάνουμε κακό. Ξεκινά ένα ακόμη εφιάλτης. Ζούμε καθημερινά σε κλίμα απειλών. Ο άντρας μου κάποια στιγμή υποθέτω δεν άντεξε όλο αυτό που γινόταν και δυστυχώς αποφάσισε να φύγει, να πάει στην Τουρκία. Έμεινα μόνη. Με ένα παιδί στην αγκαλιά. Τους ζητάω να φύγω. Δε με αφήνουν. Υπάρχει σε εκκρεμότητα μου λένε δικαστική υπόθεση ανηλίκου, θα μείνεις εδώ μέχρι να τελειώσουν όλα. Ξέρετε όμως ότι εδώ στα Κατεχόμενα ακολουθούν τους ρυθμούς που εκείνοι θέλουν. Εγώ δεν έχω πια ζωή, δεν έχω τίποτα εκτός από το παιδί μου. Με διώξανε από τη δουλειά μετά από όλα αυτά και την δημοσιοποίησης του θέματος εδώ στην περιοχή, καθημερινά έρχονται άγνωστοι και πετάνε πέτρες και αντικείμενα έξω από το σπίτι για να σπείρουν κλίμα φόβου σε μένα και τώρα με διώχνουν και από το σπίτι που μένω. Δε με νοιάζει για μένα, έχω όμως ένα παιδί να μεγαλώσω. Να με αφήσουν να το πάρω να φύγω από εδώ, να πάω πίσω στην Ελλάδα να κάνω μία νέα αρχή, Μέσα σε όλα μου μπλόκαραν και τον τραπεζικό μου λογαριασμό… Μία μέρα θόλωσα, δεν άντεξα άλλο και λέω θα δώσω μία να τερματίσω τη ζωή μου… Έπεσα από το μπαλκόνι του σπιτιού πάνω σε κάτι λαμαρίνες… Είναι σκληρό αυτό που μου συμβαίνει, θέλω να φύγω από εδώ με το παιδί μου, δεν αντέχω άλλο… Θα πολεμήσω μέχρι τέλους αλλά χρειάζομαι στήριξη και βοήθεια… Βοηθήστε μας… Όχι για μένα, μην το κάνετε για μένα, σκεφτείτε ότι υπάρχει μία αθώα ψυχή που δε μπορώ να διασφαλίσω για εκείνο ούτε το γάλα της ημέρας πια», λέει η Άννα και ξεσπά σε λυγμούς.
Μία κοπέλα ερωτεύεται παθιασμένα τον άντρα της ζωής της, εγκαταλείπει τα πάντα, την ίδια της τη ζωή και την οικογένειά της στην Ελλάδα και για τα μάτια του μόνο τον ακολουθεί στη δική του πατρίδα. Παντρεύονται, αποκτούν ένα παιδί και εκείνη ζει την πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής της.
Μέχρι πριν λίγο καιρό δε θα μπορούσε να έχει ούτε καν στην άκρη του μυαλού της ότι θα υπήρχε η παραμικρή απειλή για να αμαυρώσει αυτήν την πανέμορφη εικόνα ευτυχίας με χρώματα μελανά και με κίνδυνο πλέον όπως η ίδια ισχυρίζεται μιλώντας αποκλειστικά στο protothema.gr της ίδιας της, της ζωής και της ασφάλειας του παιδιού της.
Κάνει έκκληση για βοήθεια, καθώς μετά από μία περιπέτεια δικαστική που είχε με αφορμή δικές της καταγγελίες για βιαιοπραγία της νταντάς που κοιτούσε το παιδί της απέναντι σε αυτό και την καθυστέρηση συζήτησης της υπόθεσης στο δικαστήριο, είναι αναγκασμένη να υπομείνει να γρανάζια της γραφειοκρατίας και της απαγορεύουν να φύγει από εκεί που βρίσκεται στη ζώνη των Κατεχόμενων με το παιδί της. Όπως μας λέει, εκκρεμεί η δικαστική συζήτηση και έτσι θα παραμείνει τόσο εκείνη όσο και το παιδί της μπλοκαρισμένοι εκεί. Παρά τις προσπάθειές της και το αίτημά της να αποσύρει τη μήνυση, κανείς -όπως μας ενημερώνει- δεν θέλει να τη βοηθήσει και επιπλέον καθημερινά δέχεται απειλές για την ζωή της αλλά και την ασφάλεια του παιδιού της.
Μεγάλος απών σε όλο αυτό το μαρτύριο που η Άννα βιώνει καθημερινά είναι ο σύζυγός της, ο οποίος δεν άντεξε όλες αυτές τις πιέσεις και έφυγε από το σπίτι τους προκειμένου να βρεθεί στην Τουρκία.
Μόνη σε μία ξένη χώρα μεταξύ αγνώστων, δίνει καθημερινά τη δική της μάχη για επιβίωση. Αντιμετωπίζεται εχθρικά, όπως μας λέει, και όλο αυτό που συνέβη της κόστισε αφενός τη δουλειά της ως μεταφράστρια και αφετέρου δημιούργησε ένα εχθρικό κλίμα απέναντί της.
Κάνει έκκληση για βοήθεια προκειμένου να φύγει από τα Κατεχόμενα, να επιστρέψει στην Ελλάδα και να κάνει μία δεύτερη αρχή στη ζωή της, στην πατρίδα της την Ελλάδα, όπως λέει.
«Το μόνο μου αμάρτημα είναι ότι αγάπησα ένα Τούρκο. Αυτό θα ήταν η αρχή της καταστροφής μου όπως τελικά αποδείχτηκε από την εξέλιξη των πραγμάτων. Η οικογένειά μου είχε αντιρρήσεις, ήρθα σε ρήξη μαζί τους όταν τους ανακοίνωσα ότι θα τον ακολουθήσω γιατί ήθελα να κάνω οικογένεια μαζί του. Πήγαμε στα Κατεχόμενα. Οι δυσκολίες εκεί δε με τρόμαξαν, δε με λύγισαν ούτε μία στιγμή. Εκείνος δούλευε στο Καζίνο ως μαρκαδόρος, εγώ ως μεταφράστρια. Σε λίγο καιρό γίναμε γονείς, έχω έναν υπέροχο γιο τριών χρόνων σήμερα. Έπρεπε να εργάζομαι συνεχώς και έτσι όταν τα οικονομικά μας άρχισαν να είναι καλύτερα αποφάσισα να πάρουμε μία νταντά για να προσέχει το παιδί. Ένας άνθρωπος που όπως αποδείχτηκε δεν αγαπούσε τα παιδιά και μάλιστα κακοποίησε το παιδί μας καίγοντάς το στην πλάτη και τον ώμο με τσιγάρο… Τρελάθηκα. Αποφασίζουμε να της κάνουμε μήνυση. Αποτέλεσμα μηδέν. Ακόμη στο περίμενε μας έχουν. Έχει περάσει τόσος καιρός και η απόφαση δεν εκδικάζεται. Δεν άντεχα άλλο. Ξαφνικά το κλίμα άρχισε να αλλάζει. Διάφορες απειλές από παντού, τύπου σταματήστε όλο αυτό με την υπόθεση, πάρε πίσω τη μήνυση γιατί θα σας κάνουμε κακό. Ξεκινά ένα ακόμη εφιάλτης. Ζούμε καθημερινά σε κλίμα απειλών. Ο άντρας μου κάποια στιγμή υποθέτω δεν άντεξε όλο αυτό που γινόταν και δυστυχώς αποφάσισε να φύγει, να πάει στην Τουρκία. Έμεινα μόνη. Με ένα παιδί στην αγκαλιά. Τους ζητάω να φύγω. Δε με αφήνουν. Υπάρχει σε εκκρεμότητα μου λένε δικαστική υπόθεση ανηλίκου, θα μείνεις εδώ μέχρι να τελειώσουν όλα. Ξέρετε όμως ότι εδώ στα Κατεχόμενα ακολουθούν τους ρυθμούς που εκείνοι θέλουν. Εγώ δεν έχω πια ζωή, δεν έχω τίποτα εκτός από το παιδί μου. Με διώξανε από τη δουλειά μετά από όλα αυτά και την δημοσιοποίησης του θέματος εδώ στην περιοχή, καθημερινά έρχονται άγνωστοι και πετάνε πέτρες και αντικείμενα έξω από το σπίτι για να σπείρουν κλίμα φόβου σε μένα και τώρα με διώχνουν και από το σπίτι που μένω. Δε με νοιάζει για μένα, έχω όμως ένα παιδί να μεγαλώσω. Να με αφήσουν να το πάρω να φύγω από εδώ, να πάω πίσω στην Ελλάδα να κάνω μία νέα αρχή, Μέσα σε όλα μου μπλόκαραν και τον τραπεζικό μου λογαριασμό… Μία μέρα θόλωσα, δεν άντεξα άλλο και λέω θα δώσω μία να τερματίσω τη ζωή μου… Έπεσα από το μπαλκόνι του σπιτιού πάνω σε κάτι λαμαρίνες… Είναι σκληρό αυτό που μου συμβαίνει, θέλω να φύγω από εδώ με το παιδί μου, δεν αντέχω άλλο… Θα πολεμήσω μέχρι τέλους αλλά χρειάζομαι στήριξη και βοήθεια… Βοηθήστε μας… Όχι για μένα, μην το κάνετε για μένα, σκεφτείτε ότι υπάρχει μία αθώα ψυχή που δε μπορώ να διασφαλίσω για εκείνο ούτε το γάλα της ημέρας πια», λέει η Άννα και ξεσπά σε λυγμούς.
Στρατής Λιμνιός
ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ