Ο Ντέμης Νικολαΐδης άλλωστε πάντα δεν φοβόταν να πει την γνώμη του, τι πιστεύει και τι θεωρεί σωστό. Και ας ήταν (σχεδόν πάντα) με την μειοψηφία. Ο παλαίμαχος παίκτης της ΑΕΚ και πρώην πρόεδρος της «κιτρινόμαυρης» ΠΑΕ έδωσε μεγάλη συνέντευξη στην «Καθημερινή» και χθες βγήκε στην δημοσιότητα το κομμάτι που αφορούσε την Ενωση, όπου άφηνε για πρώτη φορά και... ανοιχτό παράθυρο επιστροφής. Σήμερα στην εφημερίδα που κυκλοφόρησε με την συνέντευξη του Ντέμη, περιέχονται και άλλες δηλώσεις του. Όπως πχ για τον Αλέξη Τσίπρα, το πολιτικό σύστημα κ.α.
Αναλυτικά το απόσπασμα με την συνέντευξη Ντέμη:
«Το προηγούμενο βράδυ είχε ψηφιστεί από τη Βουλή το πρώτο νομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα. Επόμενο ήταν, οι εξελίξεις να καταναλώσουν αρκετό χρόνο της συνάντησής μας.
«Είχα βγει με κάποιους φίλους. Κάποια στιγμή τους άφησα, πήγα στο αυτοκίνητο και άκουγα από το ραδιόφωνο τη συνεδρίαση της Βουλής» μου είπε ο Ντέμης Νικολαΐδης που καθόταν απέναντί μου σε μια ήσυχη γωνιά στο εστιατόριο «Διόσκουροι» στο Νέο Ψυχικό. Ο δημοφιλής πρώην ποδοσφαιριστής, πρόεδρος για ένα διάστημα της ΑΕΚ και ιδιοκτήτης εταιρείας διοργάνωσης συναυλιών, δεν είναι από τους ανθρώπους που μιλάνε εύκολα. Δεν δίνει συχνά συνεντεύξεις, δεν φλερτάρει με την έκθεση. Η τοποθέτησή του από την προσωπική σελίδα του στο Facebook, υπέρ του «ναι» λίγες ημέρες πριν από το δημοψήφισμα, αναπαράχθηκε ταχύτατα, έγινε viral.
«Αισθάνθηκα ότι είχα χρέος να πω τη γνώμη μου. Δεν έκανα ούτε ιερό αγώνα ούτε διάγγελμα». Επρεπε να γίνει αυτό το δημοψήφισμα; τον ρωτάω. «Κατά τη γνώμη μου ήταν λάθος επιλογή, διχαστική. Αν βγήκε κάτι απ’ όλη αυτήν την ιστορία; Σίγουρα δεν μπορεί πλέον κανείς να μας κοροϊδέψει. Το δίλημμα είναι απολύτως σαφές: ευρώ ή δραχμή. Με θύμωσε και κάτι άλλο: Το ότι η κυβέρνηση επέλεξε να προβάλει το “όχι" επειδή κρύβει θυμό, οργή. Τι εννοώ; Θα μπορούσε να θέσει το ερώτημα “Συμφωνείτε με τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στους Ευρωπαίους;". Και να ζητήσει από τους πολίτες να ψηφίσουν “ναι"».
Μιλάει με πάθος, έτσι βρίσκω έδαφος να μάθω περισσότερα για το πώς βλέπει το σημερινό πολιτικό προσωπικό. Aλέξης Τσίπρας. «Είναι μια ωραία, καθαρή φάτσα αλλά δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο μιλάει σαν να είναι 65 χρόνων. Γιατί δεν μας μιλάει κανονικά; Ο κόσμος έχει απορρίψει το παλιό πολιτικό σύστημα, αλλά έχει μεγάλες απαιτήσεις από το καινούργιο. Εχω την ανάγκη να εμπιστεύομαι τον πρωθυπουργό μου. Τι μας λέει όλη η Ευρώπη; Οτι υπάρχει έλλειμμα εμπιστοσύνης. Το ίδιο ισχύει και για πολλούς από εμάς. Κι εγώ θέλω να αποκτήσω εμπιστοσύνη, όπως επίσης, θέλω να με σέβονται όταν μου μιλάνε. Εχω πρόβλημα με συμπεριφορές όπως του Βαρουφάκη, της Ραχήλ Μακρή, της Κωνσταντοπούλου. Προτιμώ να ακούω τον Δραγασάκη, τον Σταθάκη, τον Τσακαλώτο, τον Παπαδημούλη ανεξάρτητα αν συμφωνώ ή όχι μαζί τους. Οι πολιτικοί πρέπει να καταλάβουν ότι είναι δημόσιοι υπάλληλοι πολυτελείας. Τους πληρώνουμε για να εργάζονται για το κοινό συμφέρον. Δεν ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ παρόλο που είχα μια ελπίδα. Απλώς μου ήταν αδύνατον να πιστέψω ότι μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά ένα κόμμα το οποίο αποτελείται από δύο κόμματα διαφορετικών στρατηγικών κατευθύνσεων. Ο κ. Αλέξης Τσίπρας, πάντως, είναι αυτός που θέλει η πλειοψηφία του κόσμου. Ας το εκμεταλλευτεί για να καταργήσει επιτέλους το πελατειακό κράτος και για να καταρτίσει ένα εθνικό σχέδιο για την παιδεία, την υγεία, τη δημόσια διοίκηση. Αυτά δεν πρέπει να μας τα επιβάλλουν οι ξένοι. Εμείς να τα κάνουμε με εθνική συνεννόηση».
Στις παράγκες
Μια παγωμένη μπίρα και ένα ουίσκι με κόκα κόλα light μας έκαναν να αφήσουμε τα πολιτικά και να περάσουμε στην πάντα πολύ πιο «τρυφερή» ενασχόληση με το παρελθόν. Σεπτέμβριος του 1973. Σε ένα μικρό χωριό έξω από την πόλη Γκίσεν της Γερμανίας, γεννιέται ο Θεμιστοκλής Νικολαΐδης. Το ότι οι Γερμανοί δεν μπορούν να προφέρουν εύκολα το «Θ» οδηγεί τη μητέρα του, στην επιλογή του «Ντέμης» για τον μοναχογιό της.
«Οι γονείς μου, Πόντιοι και οι δυο, με καταγωγή από την Αλεξανδρούπολη, έφυγαν μετανάστες στη Γερμανία για μια καλύτερη ζωή. Δούλεψαν σε εργοστάσιο με σύρματα. Μέναμε σε παράγκες. Δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από εκείνη την εποχή. Οταν γυρίσαμε στην Ελλάδα, στην Αλεξανδρούπολη, ήμουν 4,5 χρόνων και η αδελφή μου λίγα χρόνια μεγαλύτερη. Ο πατέρας μου είχε βρει μια δουλειά γραφείου και η μητέρα μου συμπλήρωνε το εισόδημα δουλεύοντας σε εργοστάσιο γιατί αργότερα έπρεπε να σπουδάσει η αδελφή μου που έφυγε στο εξωτερικό. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με πολλή αγάπη, η αδελφή μου είναι “ο καλύτερός μου φίλος", και νιώθω ευτυχής γιατί έφτιαξα κι εγώ μια αντίστοιχη οικογένεια. Καλό το love story ποδοσφαιριστής και τραγουδίστρια, η ουσία είναι όμως, ότι με τη Δέσποινα είμαστε 16 χρόνια μαζί, έχουμε δύο παιδιά, τη Μελίνα 11 χρόνων και τον Γιώργο 8 ετών, είναι μια υπέροχη μητέρα και, το σημαντικότερο, όσο μεγαλώνει γίνεται καλύτερη, σοφότερη, μαζί της κι εγώ. Δεν υπάρχει τίποτα πιο γοητευτικό απ’ αυτό».
Πολύ αργότερα κατάλαβα ότι ήμουν πολύ καλός παίκτης
Το να έχεις απέναντί σου τον «Ντεμίνιο» και να μη μιλήσεις για ποδόσφαιρο, είναι σαν να βρίσκεσαι σε τροπική παραλία με καύσωνα και να κάνεις ασκήσεις αυτοσυγκράτησης προς αποφυγήν βουτιάς. Τον φαντάζομαι να κλωτσάει την μπάλα στις αλάνες της Αλεξανδρούπολης. «Μαζί με πέτρες», συμπληρώνει γελώντας.
«Ξεχώριζα, κι έτσι σε ηλικία δέκα χρόνων με πήγε ο πατέρας μου στην τοπική ομάδα, τον Εθνικό Αλεξανδρούπολης. Μετά η πορεία είναι γνωστή: Eθνική Παίδων, Νέων, Ανδρών, Απόλλωνας Αθηνών. Εκεί άρχισα να ενδιαφέρω κόσμο και ήρθε η πρόταση από τον Ολυμπιακό. Από παιδί, όμως, ήμουν ΑΕΚ και μόνο εκεί ήθελα να πάω. Τότε με πλησίασε ένας μεγαλοπαράγοντας του Ολυμπιακού λέγοντάς μου, αν δεν έρθεις σε μας θα μείνεις στον Απόλλωνα. Αλλά ήμουν πιτσιρικάς και είχα άγνοια κινδύνου. Οπότε έκανα στις εφημερίδες τη δήλωση “αν δεν πάω στην ΑΕΚ μένω στον Απόλλωνα". Ο Ολυμπιακός αναγκάστηκε να απαντήσει με ανακοίνωση που έλεγε, με λίγα λόγια, ότι αν δεν μας θέλει αυτός δεν τον θέλουμε κι εμείς. Ετσι, πήγα στην ΑΕΚ».
Το καλοκαίρι του 2003 ο Ντέμης Νικολαΐδης φεύγει από την ΑΕΚ. Προορισμός του, το εξωτερικό. «Ηρθα σε επαφή με ανθρώπους της Παρί Σεν Ζερμέν και καταλήγουμε σε συμφωνία. Πηγαίνω στο Παρίσι και ξεκινάω προπονήσεις. Κάποια στιγμή μου κάνει μια κουβέντα ο προπονητής, παζαρεύοντας ουσιαστικά εκ νέου το συμβόλαιό μου. Δεν μου άρεσε ο τρόπος του. Φεύγω, ενώ απομένουν λίγες μόνο μέρες για να εκπνεύσει η μεταγραφική περίοδος. Μάλιστα, λέω στη Δέσποινα με την οποία μόλις έχουμε παντρευτεί, “δεν επιστρέφω αν δεν βρω ομάδα". Τότε με προσεγγίζει ελληνικός σύλλογος και μου κάνει πρόταση για συμβόλαιο τεσσάρων χρόνων, έναντι 1,4 εκατ. ευρώ για κάθε έτος. Αρνήθηκα και πάλι και ευτυχώς αμέσως μετά συμφώνησα με την Ατλέτικο Μαδρίτης, όπου πέρασα υπέροχα.
»Οι Ισπανοί με αγάπησαν και τους αγάπησα κι εγώ. Η κόρη μου γεννήθηκε εκεί. Οταν μου πρότειναν ανανέωση, την απέρριψα γιατί είχα αποφασίσει να σταματήσω το ποδόσφαιρο. Θα έπαιζα στο Euro και μετά θα αποχωρούσα. Ημουν 30 χρόνων. Τώρα που το σκέφτομαι, έχω κάνει μια από τις πιο σύντομες επαγγελματικές καριέρες. Διάρκειας μόλις 9,5 ετών. Το πιο αστείο, όμως, είναι πως πολύ αργότερα κατάλαβα ότι ήμουν πολύ καλός παίκτης, παρακολουθώντας κάποια βίντεο. Μέχρι τότε το μόνο που σκεφτόμουν είναι να παίζω μπάλα γιατί αυτή ήταν η τρέλα μου...».