«Στεκόμαστε όρθιοι. Λαβωμένοι αλλά όρθιοι». Σε συναισθηματικούς τόνους επιχειρεί να πείσει ότι πρέπει να ψηφίσει Ναι στη συμφωνία ο υπουργός Πολιτισμού Νίκος Ξυδάκης.
Γράφει στο Facebook:
Α. Συναντήσαμε το ιστορικό και γεωπολιτικό μας όριο. Προσκρούσαμε στο τείχος του ordoliberalismus.
Β. Το δημοψήφισμα έδειξε και το κοινωνικό όριο: το απέραντο πλήθος του πρεκαριάτου 18-35 ετών, που ψηφίζει Οχι, κατά 70-80%, δηλαδή Οχι στην αιώνια επισφάλεια, τη γενιά που ζητάει μέλλον.
Αυτά τα καινοφανή κοινωνικά υποκείμενα της κρίσης ζητούν τις πολιτικές τους εκφράσεις.
Η κυβέρνηση και η Αριστερά καλούνται να αναμετρηθούν με αυτά τα δύο όρια.
Να μετρήσουμε το μπόι μας και τις δυνάμεις μας ενώπιον της ιστορίας και του λαού, να διαχειριστούμε τη δυσχέρεια και την ανάγκη, με δικαιοσύνη και ευθύνη, με αξιώσεις ισότητας και αδελφοσύνης, με δημιουργική φαντασία και σιδερένια αποφασιστικότητα.
Να αναλάβουμε την ευθύνη που μας ανατέθηκε.
Να υπογράψουμε τη Λωζάνη της γενιάς μας, για μια καταστροφή που έχει ήδη συντελεσθεί, αλλά που τώρα εμείς καλούμαστε να την ανασχέσουμε.
Η κοινωνία ζητάει δουλειά και ελπίδα, αξιοπρέπεια και φάρμακα, δεν ζητάει αυτοδικαιωμένους εγωισμούς και ιδεοληψίες.
Η κοινωνία ζητάει παραγωγική ανασυγκρότηση, ίδρυση κράτους, περιστολή των καρτέλ της ολιγαρχίας.
Η κοινωνία ζητάει να παραχθεί πλούτος και να φτιάξουμε θέσεις εργασίας για τη νέα γενιά που μεταναστεύει, όχι να διασφαλίζουμε τις συντάξεις των ΔΕΚΟ.
Ο πολιτισμός μπορεί, κατά τούτο, να είναι πυλώνας παραγωγής πλούτου και θέσεων εργασίας ― το είπα στις προγραμματικές, το επαναλαμβάνω με σφοδρή αυτοκριτική για τις καθυστερήσεις.
Η διάσωση της κοινωνίας και της δημοκρατίας είναι η αναγκαία αλλαγή. Οι οφειλόμενες στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας μεταρρυθμίσεις είναι η μεγάλη αλλαγή.
Αξιοπρέπεια και φάρμακα: το έλεγα πριν τις εκλογές, το ξαναλέω τώρα. Και πάντα.
Ολος ο κόσμος μάς παρακολουθεί.