Πολλά μπορούν να ειπωθούν για την πρόταση του υπουργού Υγείας Παναγιώτη Κουρουμπλή να κάνει κατ’ ουσίαν υποχρεωτικές τις προληπτικές εξετάσεις για τέσσερα είδη καρκίνου, αλλιώς αν ασθενήσουν θα υποχρεώνονται να πληρώνουν το 50% των εξόδων νοσηλείας τους. «Σαν λαός είμαστε αμελείς σε ό,τι αφορά την υγεία μας... Πρόσφατα υλοποιήθηκε πρόγραμμα αντικαρκινικών εξετάσεων για 60.000 ωφελούμενους στο οποίο προσήλθαν μόλις 7.000 άτομα», είπε ο ίδιος («Ελεύθερος Τύπος» 4.8.2015).
Λέγονται, λοιπόν, πολλά για την πρόταση του κ. Κουρουμπλή. Κάποια είναι λογικά -π.χ. αν και κατά πόσο το Εθνικό Σύστημα Υγείας μπορεί να παρέχει τις απαιτούμενες υπηρεσίες διά το προλαμβάνειν- και κάποια είναι εξόχως λαϊκίστικα όπως τα περί «τιμωρίας» των αμελών. Το καλύτερο όμως το είπε το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Μπασκόζος, ο οποίος είδε τον κατηραμένο όφι στα σχέδια του υπουργού, ότι δηλαδή «δίνουν λάθος σήματα στην κοινωνία και ενισχύουν τη νεοφιλελεύθερη αντίληψη περί προσωπικής ευθύνης για την υγεία». Ομως, αν δεχθούμε ότι η «προσωπική ευθύνη» είναι νεοφιλελευθερισμός, τότε αναγκαστικά πρέπει να συμφωνήσουμε ότι η ανευθυνότητα είναι σοσιαλισμός.
Δεν είναι για γέλια η παρέμβαση του κ. Μπασκόζου. Ο σοσιαλισμός της ανευθυνότητας είναι η κυρίαρχη φιλοσοφία που διατρέχει σχεδόν ολόκληρο τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο «άλλος κόσμος» που προπαγανδίζει είναι πραγματικά «τόπος χλοερός, τόπος αναψύξεως ένθα απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός». Είναι ένας κόσμος που υπάρχουν μόνο δικαιώματα και όχι υποχρεώσεις, οφέλη δίχως κόστος. Ζωή χαρισάμενη, δηλαδή, σαν αυτή που πέρασαν μέχρι σήμερα στα καφενεία τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Η φιλοσοφία της πεντάμηνης διαπραγμάτευσης, για παράδειγμα, ήταν ακριβώς αυτή. Δάνειο χωρίς μνημόνιο, όφελος δίχως κόστος, εξ ου και τα μελοδραματικά για έλλειμμα αλληλεγγύης στην Ευρώπη. Για τον ΣΥΡΙΖΑ ευρωπαϊκή αλληλεγγύη σημαίνει ελληνική δημοσιοϋπαλληλία: κάποιος να σε πληρώνει χωρίς να σε αξιολογεί.
Τον ίδιο σοσιαλισμό της ανευθυνότητας επικαλούνταν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κάθε φορά που ασκούσαν το δικαίωμα της δημόσιας ανυπακοής. Εχουμε γράψει πολλάκις ότι η «αστική Δημοκρατία» πρέπει να είναι τόσο ανεκτική που να επιτρέπει σε έναν πολίτη να μην τηρήσει έναν νόμο τον οποίο θεωρεί άδικο. Με τρεις προϋποθέσεις όμως. Πρώτον: η πράξη να είναι δημόσια. Δεύτερον: να μην εμπεριέχει βία. Τρίτη προϋπόθεση και ιδιαίτερα σημαντική είναι ότι ο ίδιος ο παραβάτης να επιδιώξει τη δίωξή του, ώστε διά της δίκης να δημοσιοποιηθεί ευρύτερα το αίτημά του ή και να ανατραπεί από τη δικαστική εξουσία μια άδικη απόφαση της νομοθετικής. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όμως πάντα προτιμούσαν τη λειψή «δημόσια ανυπακοή». Οποτε παρέβαιναν τον νόμο κι έπρεπε να διωχθούν, αμέσως έσκουζαν για «πολιτικές διώξεις». Ετσι είχαν το επικοινωνιακό όφελος του «αγώνα» τους, χωρίς όμως το κόστος του. Ποιος είπε ότι ο σοσιαλισμός της ανευθυνότητας δεν είναι επικερδής; Δι’ αυτού του τρόπου ο κ. Δημήτρης Στρατούλης κατάφερε να γίνει υπουργός, κάτι που δεν είχε δει ούτε στο όνειρό του και φυσικά ούτε στους δικούς μας εφιάλτες...
Δυστυχώς αυτός ο σοσιαλισμός της ανευθυνότητας τώρα βασιλεύει και, επειδή στη ζωή δεν υπάρχει «δωρεάν γεύμα», τον πληρώνουμε όλοι μας.
ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ