Είμαστε η μοναδική χώρα όπου την Ιστορία την έγραψαν οι ηττημένοι. Ειδικά μετά την προδοσία της Κύπρου και το αδικαίωτο αίμα της, αφού η παλιά εθνικοφροσύνη πνίγηκε ανοιχτά της Κερύνειας, ο μηδενισμός της «προοδευτικιάς» τάξης των ιντελιγκέντσηδων κάθε μαρξιστικής παραφυάδας, απλώθηκε σαν γάγγραινα σε όλη την κοινωνία. Ξεκίνησαν να επιβάλλουν τα ράκη των ιδεών τους από την δημοσιογραφία και την τέχνη. Στην συνέχεια μέσω της Παιδείας, την οποία άλωσαν μέσα από τον συνδικαλισμό και το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, τον έλεγχο των Τομέων Ιστορίας κι όχι μόνο, κόπρισαν μέσα στις συνειδήσεις μαθητών και φοιτητών τις μειοψηφικές ιδέες τους. Η αριστερά, απλά, είναι ο ιδεολογικός νταβαντζής της Μεταπολίτευσης.
Στόχος το ΄Εθνος, ως έννοια, ό,τι το συγκροτεί και τα εξ αυτού καθήκοντα, η Ορθοδοξία, οι Ένοπλες Δυνάμεις, η ιστορική αλήθεια, ο εξωραϊσμός των ξένων σωβινισμών, η εθνική ομοιγένεια μέσω της λαθρομετανάστευσης. Είναι μια λοβοτομή διαρκείας, ώστε να σβήσουν τα ανακλαστικά του Ελληνικού Τρόπου.
Στόχος, μέσω της επικυριαρχίας στην διαμόρφωση του δημόσιου λόγου, εκτός από το ξαναγράψιμο της βρώμικης Ιστορίας της αριστεράς και τη «δικαίωση» της, η διαμόρφωση ενός κοσμοπολίτικου πολτού, για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας στην ανελεύθερη κι ισοπεδωτική χωματερή του ροζ φασισμού, χωρίς την απείθαρχη όχληση του γαλανόλευκου.
Αυτός ο πολτός όμως δεν αρκεί να είναι συνειδησιακά μεταλλαγμένος, από λαό ελληνικής ελευθεροφροσύνης σε όχλο διεθνιστικών ψευτοπροοδευτικών ανδράποδων.
Πρέπει να είναι και ταξικά κατάλληλος και πλειοψηφικός. Διότι δυο είναι οι βασικές διαφορές των εθνικά φιλελεύθερων από την αριστερά, την κονταξαδέλφη του άλλου φασισμού: η πίστη στο Έθνος αλλά και στην κοινωνική ενότητα. Αυτοί βλέπουν την κοινωνία ως πεδίο ταξικού πολέμου, εμείς θέλουμε σύνθεση, ενότητα, αναγνωρίζοντας σε όλους δικαιώματα αλλά και επιβάλλοντας σε όλους και υποχρεώσεις, που συντείνουν στην εξομάλυνση των αντιθέσεων και ανισοτήτων και στην κοινωνική ειρήνη.
Τώρα, κατέχοντας την εξουσία, αν και μειοψηφία, αυτοί που λογοκρίνουν ακόμη και τον …Κολοκοτρώνη κι αμφισβητούν την Γενοκτονία του Ελληνισμού της Μ. Ασίας και του Πόντου, θέλουν παράλληλα με την προσπάθεια επιβολής του μηδενισμού στην Παιδεία, να «δουλέψουν» και τον ταξικό παράγοντα. Μέσω του φθόνου, καλλιεργώντας το ταξικό μίσος και εντείνοντας τις διαφορές, να καλλιεργήσουν ταξική συνείδηση στις μάζες που προλεταριοποιήθηκαν από την κρίση. Σε αυτούς που δεν έχουν καταθέσεις αλλά μόνο χρέη, στους ανέργους, ακόμη και σε αυτούς που δημιούργησε το διαπραγματευτικό Βατερλώ τους. Για την ταξικότητα της ψήφου αυτής μίλησε άλλωστε κι ο ίδιος ο Τσίπρας. Η μεσαία τάξη πρέπει κατά τους σχεδιασμούς των εξαρχειωτών ή χλιδάτων κομμισαρίων να εκλείψει, μεταφέροντας της όλο και περισσότερα βάρη. Χρήσιμο εργαλείο σε αυτή την προσπάθεια μετασχηματισμού είναι ο κοινωνικός φθόνος, το σύνδρομο της «κατσίκας του γείτονα», που πρέπει να ψοφήσει, να γίνει κι αυτός ίσωμα. Έτσι οι μαρξιστές της πλάκας θα λένε στο πόπολο, «δεν μπορούμε να κάνουμε όσα υποσχεθήκαμε» αλλά μεταφέρουμε περισσότερα βάρη στους «έχοντες» και αναδιανέμουμε τον …πλούτο. Όπου «έχοντες» είναι ακόμη κι όσοι έχουν σύνταξη λίγο πάνω από 1000 Ευρώ, μια μικρή επιχείρηση, και πλούτος οτιδήποτε πάνω από το όριο της φτώχιας. Έτσι θα ισοπεδωθεί η ραχοκοκαλιά της κοινωνίας, θα δοθούν μερικά ψίχουλα στους «από κάτω», ικανοποιώντας το ήδη καλλιεργούμενο ταξικό μίσος. Θα έχουμε λοιπόν τον πολτό που θα υπερψηφίζει και φυσικά την νεοσταλινική νομενκλατούρα που θα κουλαντρίζει την κοινωνία, καθαιρώντας βήμα βήμα την εθνική ταυτότητα κι ό,τι παραδοσιακά συγκροτεί την εθνική μας ιδιοπροσωπία. Βέβαια, όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός, στον οποίο δεν πιστεύει η αριστερά, γελάει. Γι’ αυτό και τα καθήκοντα μας απέναντι σε αυτή την παρακμιακή επέλαση, την επόμενη εβδομάδα…
(Δημοσιεύεται στην «Κυριακάτικη Δημοκρατία»)