Καμία περικοπή συντάξεων. Τώρα, περικοπές 20%, όπως δείχνουν οι συγκλίνουσες εκτιμήσεις. Ουσία. Το ασφαλιστικό σύστημα πρέπει επειγόντως να αναδιαρθρωθεί και να εξευρεθούν πόροι 2 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση
Πολιτικός ανταγωνισμός. Χρειάζονταν ή όχι οι νέες περικοπές αν η διαπραγμάτευση των προηγούμενων μηνών δεν τράβαγε στο διηνεκές; Ενα ζήτημα που από κοινωνικής πλευράς είναι το σημαντικότερο για τη σημερινή κυβέρνηση και πλήττει ευθέως όσους είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους στον ΣΥΡΙΖΑ για την προάσπιση των συντάξεών τους. Η αντιπολίτευση, που δεν πρέπει να νοείται ως ενιαία, απαντά -όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι- ότι οι τρέχουσες περικοπές δεν θα ήταν αναγκαίες αν η καταστροφική διαπραγμάτευση Βαρουφάκη δεν επέφερε τα υφεσιακά αποτελέσματα.
Οποιο και να ’ναι το τίμημα για το κυβερνών κόμμα και τη συμμαχία του, είναι τέτοιο που κατ’ ουσίαν «ξεπαρθενιάζει οριστικά» ό,τι θα μπορούσε να θεωρηθεί σημαία διαφοροποίησης από τις παρελθούσες μνημονιακές πολιτικές. Και για τον λόγο αυτό πάμε στη ζητούμενη συναίνεση, η οποία ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στις πολιτικές εξελίξεις.
Δεν ξέρω τι ρόλο μπορεί να παίξουν κάποιες δηλώσεις του Βασίλη Λεβέντη που έχουν γίνει στην κατεύθυνση ότι οροφή για τις συντάξεις πρέπει να είναι τα 1.500 ευρώ, αλλά είναι βέβαιο ότι η ψήφιση του Ασφαλιστικού θα σηματοδοτήσει εξελίξεις. Αγνωστες προς το παρόν, που θα περάσουν όμως και από τη διαμόρφωση των νέων δεδομένων στη Νέα Δημοκρατία.
Την ίδια ώρα που οι συνταξιούχοι θα υποστούν νέες μειώσεις είναι μάλλον άκαιρο να ακούμε από τον κ. Βερναρδάκη ότι ετοιμάζει αυξήσεις στους δημοσίους υπαλλήλους. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι η πορεία της οικονομίας, που χαρακτηρίζεται από μια προσπάθεια σταθεροποίησης και η οποία καταγράφεται στην άνοδο των τιμών των ελληνικών ομολόγων, δεν θα πρέπει να υποστεί άλλη ζημιά από αυτή που υπέστη το 2015.
Το πολιτικό προσωπικό -στο σύνολό του- έχει κάνει μεγάλη ζημιά στη χώρα και έχει ευθύνη όχι μόνο για τη χρεοκοπία της, αλλά και για την αδυναμία διαχείρισης και αντιμετώπισης της κρίσης.
Και ερχόμαστε στη Νέα Δημοκρατία, η οποία εκ των πραγμάτων -όσο και να θέλει να αυτοκτονήσει- θα διατηρήσει πρωταγωνιστικό ρόλο στη συνέχιση της προσπάθειας σταθεροποίησης της χώρας εντός της Ευρωζώνης.
Δεν είναι κακό να μην κερδίσει την ηγεσία αυτός που θα είχε στα χέρια του τον κομματικό μηχανισμό, όπως απροκάλυπτα διέδιδαν όσοι κουνούν τη σημαία της ενότητας. Μάλιστα είναι πολύ καλό να δούμε τις νέες γενιές να περνούν μπροστά - είτε είναι κάποιος τεχνοκράτης όπως ο Κυριάκος, είτε κοινωνιστής όπως ο Τζιτζικώστας, είτε φιλελεύθερος δεξιός όπως ο Αδωνις. Οπως ο Αλέξης Τσίπρας θεωρεί ότι είναι τιμή του και καμάρι του -και μπράβο του- να λέει ότι είναι αριστερός, έτσι και η νέα ηγεσία θα πρέπει να αποβάλει το κομματικό τουρλουμπούκι και να δώσει ξεκάθαρη ταυτότητα. Γιατί αυτή θα χρειαστεί είτε μείνουμε στο ευρώ είτε πάμε στη δραχμή.
Θα ήθελα όμως να σταθώ στον Αντώνη Σαμαρά τώρα που υπάρχει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για την οικονομία σε σχέση με τον κύκλο από το 2012. Η οικονομία, κατά την άποψή μου, ξέρει πολύ καλά τι έκανε ο Σαμαράς. Επέβαλε σκληρά μέτρα, αλλά έφερε και δημοσιονομικά αποτελέσματα και ανατροπή της ύφεσης. Δεν αναφέρομαι ούτε στη δύσκολη κοινωνική πραγματικότητα, ούτε στην πολιτική διαχείριση.
Αν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να επιβεβαιώσει όσους τον ψήφισαν, πρέπει όχι μόνο να πετύχει τη σταθεροποίηση της οικονομίας εντός του ευρώ, αλλά και την κοινωνική εξομάλυνση σε σχέση με τις επιπτώσεις των μνημονίων. Και θα φανεί πολύ σύντομα τι μπορεί να κάνει στο ανοιχτό γήπεδο ως κυβέρνηση. Αν δηλαδή θα αξιοποιήσει το γεωπολιτικό ζήτημα ή θα βάλει αυτογκόλ.
Παναγιώτης Μπουσμπουρέλης
ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ