Κρατώντας το απαραίτητο βοηθητικό του τα τελευταία χρόνια, το μπαστουνάκι του, που τον συνοδεύει λόγω ενός προβλήματος στο πόδι, ο 75χρονος σήμερα ανώτατος άρχων της πολυτάραχης περιόδου 1964-67 μειδιά με τα σχετικά σενάρια, τα οποία όλο και περισσότερο βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Οι φίλοι του τον συναντούν συχνά στο «Βυζαντινό» του Hilton, το οποίο επισκέπτεται κατά τις λιγοστές δημόσιες εμφανίσεις του στην πρωτεύουσα. Εκεί τον συνάντησε και συνεργάτης του «Π», στον οποίο μίλησε και για την προτροπή πολλών να προχωρήσει στην ίδρυση κόμματος.
«Ο τόπος αντιμετωπίζει πολλαπλά προβλήματα, δεν είναι καιρός για τέτοια», είπε. «Είναι αδιανόητο ένας βασιλεύς ή μέλος της οικογενείας του να γίνει, έτσι ξαφνικά, κομματάρχης. Όχι, δεν κάνω κόμμα, ούτε κανένα από τα παιδιά μου».
Το σενάριο από παλιά
Το εν λόγω σενάριο είχε αρχίσει να «παίζει» στη χώρα μας στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, όταν στη γειτονική Βουλγαρία ο τελευταίος βασιλιάς της, Συμεών Β΄, όχι μόνο ίδρυσε κόμμα αλλά έγινε και πρωθυπουργός από τις 24 Ιουλίου 2001 μέχρι τις 17 Αυγούστου 2005. Η εξέλιξη αυτή είχε.. ανοίξει την όρεξη των λιγοστών Ελλήνων-νοσταλγών του στέμματος, αλλά ο Κωνσταντίνος απείχε από τέτοιες σκέψεις.
Εξάλλου, κατά κοινή ομολογία, ένας τέτοιος φορέας το μόνο που θα κατάφερνε θα ήταν να εκπροσωπηθεί στη Βουλή. Διόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι, προ εικοσαμήνου, όταν ο πρωτότοκος γιος του Κωνσταντίνου, Παύλος, προσερχόταν στα άλλοτε θερινά βασιλικά ανάκτορα του Τατοΐου για το μνημόσυνο του παππού του, παριστάμενοι γαλαζοαίματοι του έλεγαν: «Κάνε κόμμα, εδώ ο Σταύρος Θεοδωράκης εμφανίζεται να παίρνει 5%, εμείς δεν θα μπούμε στη Βουλή;». Άρα και για τους πιο φανατικούς ο πήχης είναι χαμηλά, κοντά στα ποσοστά του Ποταμιού, το οποίο δεν είχε κατέλθει καν, τότε, σε εκλογές.
Όχι για Παύλο, αλλά για Νικόλαο
Βεβαίως, το πιο πρόσφατο σενάριο δεν κάνει λόγο για τον «διάδοχο Παύλο», 48 ετών σήμερα, αλλά για τον κατά δύο χρόνια μικρότερο αδελφό του, Νικόλαο, να προχωρά στο εγχείρημα. Και αυτό, όμως, διαψεύδεται, παρά το γεγονός ότι ο Νικόλαος περνά πολύ περισσότερο χρόνο στην Ελλάδα απ’ ό,τι ο πρωτότοκος γιος της οικογένειας του τέως βασιλιά.
Λαβή για τα αρχικά σενάρια περί ενασχόλησης του Νικόλαου με την πολιτική είχε δοθεί προ διετίας, όταν από κοινού με τη σύζυγό του, Τατιάνα Μπλάτνικ, ενοικίασαν μεζονέτα που έχει ανεγερθεί σε χώρους της βίλας «Γαλήνη», όπου κατοικούσαν ο Γεώργιος Παπανδρέου αρχικά και ο Ανδρέας Παπανδρέου στη συνέχεια.
Απ’ ό,τι, όμως, φάνηκε στη συνέχεια, αυτή η εγκατάσταση διόλου σημειολογική δεν ήταν. Είχε να κάνει μάλλον περισσότερο με τη στενή προσωπική φιλία που διατηρεί με την οικογένεια του τέως βασιλιά πρώην υπουργός της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος φαίνεται ότι ήταν ο μεσολαβητής για αυτή την ιδιότυπη «γειτνίαση» με τον πρώην πρωθυπουργό στο ιστορικό Καστρί.
Παρακολουθούν τα δρώμενα
Κατά τα άλλα, περισσότερο ο Κωνσταντίνος και η Άννα-Μαρία και λιγότερο τα παιδιά τους παρακολουθούν την ελληνική πολιτική σκηνή. Και ο ίδιος, όμως, ο άλλοτε βασιλιάς, με εξαίρεση τη δημόσια τοποθέτησή του υπέρ του «ναι» λίγο πριν από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, αποφεύγει τις… κακοτοπιές, στις οποίες οδηγεί η κομματική αντιπαράθεση. Εδώ και χρόνια –όταν άρθηκε σιωπηλώς η απαγόρευση εισόδου του στη χώρα, την οποία του είχε επιβάλει διά νόμου η τελευταία κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου– περνά τους περισσότερους μήνες του έτους στην Ελλάδα. Όμως, όχι στην Αθήνα αλλά στο Πόρτο Χέλι και, συγκεκριμένα, στο νέο του… ανάκτορο. Αυτό βρίσκεται στον Άγιο Αιμιλιανό και το αγόρασε έναντι υπέρογκου τιμήματος από τον Αγά Χαν.
Εκεί κάνει ήσυχη ζωή, ιδιαίτερα τα καλοκαίρια, που έχει κοντά του και τα εγγόνια του. Παρά το γεγονός ότι διαθέτει άνδρες προσωπικής ασφαλείας, οδηγεί μόνος του το μεγάλου κυβισμού τζιπ του και συμπεριφέρεται με απλό τρόπο. Πηγαίνει ο ίδιος και προμηθεύεται τον ημερήσιο Τύπο στο τοπικό πρακτορείο εφημερίδων, ενώ συχνά – πυκνά περνά «απέναντι», στις Σπέτσες.
Στο νησί της Μπουμπουλίνας
Στο νησί της Μπουμπουλίνας, το αγαπημένο του στέκι είναι στο μπαρ του αρχοντικού ξενοδοχείου «Ποσειδώνιο», το οποίο είχε εγκαινιάσει ως πρωθυπουργός ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Στον εξωτερικό του χώρο απολαμβάνει το βερμούτ ή τον καφέ του. Και αυτό, όταν δεν τριγυρνά με το σκάφος του, την «Αφρόεσσα», στις απομακρυσμένες παραλίες των Σπετσών.
Σύντομα συμπληρώνονται 48 ολόκληρα χρόνια από την ημέρα (13 Δεκεμβρίου 1967) που έπαψε να ασκεί τα καθήκοντά του και το γεγονός αυτό τον κάνει δύσκολα αναγνωρίσιμο στο ευρύ κοινό. Ο ίδιος όμως, παρότι κινείται παντού χωρίς… παράτες, αγωνιά για το όνομά του. Και γι’ αυτό εδώ και 15 μέρες απολαμβάνει τη δημοσιοποίηση των απόψεών του, που του παράσχει απλόχερα ευρείας κυκλοφορίας κυριακάτικη εφημερίδα, η οποία διανέμει –σε τρίτομη πολυτελή έκδοση– τα απομνημονεύματά του. Έτσι «Χωρίς Τίτλο»…
Του ΛΑΖΑΡΟΥ ΛΑΣΚΑΡΙΔΗ
* Ρεπορτάζ από την εφημερίδα ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ που κυκλοφόρησε το Σάββατο 5 Δεκεμβρίου.