Να θέσω μία διάσταση του θέματος, η οποία δεν είδα να επισημαίνεται στις αντιδράσεις για το ατόπημα του Λάκη Λαζόπουλου. Μήπως ανέπτυξε την άποψη ότι ο καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι καθηλώνεται σε μία ιδέα, επειδή κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια; Θέλω να πω, μήπως ο ίδιος σκέπτεται με τα πόδια; Γιατί, στην περίπτωση αυτή, ίσως θα ήταν κατανοητό να νομίζει ότι, αν δεν έχεις τα πόδια σου, μένεις αναγκαστικά κολλημένος σε μια ιδέα, αφού δεν μπορείς να περπατήσεις μέχρι την επόμενη.
Εν μέρει μόνο, κατά ένα πάρα πολύ μικρό ποσοστό, μου περνά σοβαρά από τον νου ότι, πράγματι, μπορεί να σκέπτεται με τα πόδια. (Τώρα, μιλώ εγώ από την πείρα μου. Ξέρω δημοσιογράφους ένα σωρό, που σκέπτονται και γράφουν με τα πόδια. Αυτό που μπορεί να κάνει ένας δημοσιογράφος σήμερα στην Ελλάδα, οπωσδήποτε μπορεί να το κάνει και ένας κωμικός, ίσως και καλύτερα...). Το λέω όμως για τον Λαζόπουλο, επειδή η απάντηση που έδωσε δείχνει ότι δεν έχει συλλάβει ποιο ήταν το ζήτημα. Δεν το είπα για τους ανάπηρους γενικώς, το είπα για τον Σόιμπλε ειδικώς – αυτό ήταν η κεντρική ιδέα της απάντησης και επ’ αυτής εδράζεται η υποψία μου για το όργανο με το οποίο σκέπτεται ο Λαζόπουλος...
Δεν έχει νόημα να στρέφεται κάποιος εναντίον του με δικαστικά μέσα, εκτός βέβαια αν επιδιώκει την αυτοπροβολή του. Διότι ο Λαζόπουλος έχει εκτεθεί με τρόπο που δεν επιδέχεται διόρθωση: έδειξε σε όσους έχουν διάθεση να δουν ότι το μεροληπτικό μένος του, όταν αφήνεται στον οίστρο του από άμβωνος, τον κάνει να επιτίθεται ακόμη και στην αναπηρία του άλλου (πολύ χειρότερο από το να τη χλευάζει ή να την ειρωνεύεται), εφόσον ο άλλος ανήκει στους «κακούς». Αυτός ο τόσο ευσυγκίνητος με τους απροστάτευτους και υπερευαίσθητος με τους αδικημένους, δεν καταλαβαίνει ότι, σε μια πολιτισμένη κοινωνία, είναι η φυσική ανωτερότητα του αρτιμελούς έναντι του αναπήρου αυτή που δημιουργεί την ηθική υποχρέωση του πρώτου προς τον δεύτερο. Δεν καταλαβαίνει ότι αυτό ισχύει γενικώς και όχι ανάλογα με τα αισθήματα που ενδεχομένως τρέφουμε για τον ανάπηρο. Αυτό που εκστόμισε ήταν σαν να αστειεύεσαι με την καλλιτεχνική αξία του Π. Παντελίδη τη μέρα που ο άνθρωπος έχει σκοτωθεί σε αυτοκινητικό. Δεν λέγεται, πολύ απλά· και αν ειπωθεί, δύσκολα ξεχνιέται, γιατί πρόκειται για το είδος της απρέπειας που ο κόσμος τη νιώθει μέσα του, ακόμη και αν δεν έχει την ευγλωττία να την περιγράψει.
Η έκταση των αντιδράσεων δείχνει ακόμη πόσο αντιπαθής έχει γίνει ο Λαζόπουλος σε πολλούς, παρά τη δημοτικότητά του σε κάποιους άλλους. Πληρώνει τώρα αυτό που έκρυβε τόσα χρόνια, πότε με κλάψες και πότε με αστειάκια, αλλά η έπαρσή του, αφότου ένιωσε ασφαλής, το πρόδωσε: ότι είναι και αυτός μέρος της εξουσίας. Πάντα ήταν. Από τη Μιμή, μέχρι την υπόθεση του κότερου και τώρα με τον Αλέξη, ο Λαζόπουλος πάντα ήταν σε κάποια αυλή κοντά στους ισχυρούς. Από την ώρα που μπέρδεψε την κωμωδία με ένα είδος, δικής του επινοήσεως, καλιαρντής καθοδήγησης και προπαγάνδας ξεκίνησε και η αντίστροφη μέτρηση για τον Λαζόπουλο. Καιρός ήταν. Και πολύ κράτησε...
Ενδείξεις αποσύνθεσης
Ο Σγουρίδης έχει στην πολιτική τον ρόλο που έχει εκείνη η κότα που εμφανίζεται ενίοτε στα κόμιξ: τη βλέπουμε σε μια γωνία του καρέ να κινείται πανικόβλητη, χωρίς κατεύθυνση και χωρίς να καταλαβαίνει γιατί, ενώ γύρω της έχει ξεσπάσει σαματάς. Δεν ξέρουμε τι παθαίνει η κότα, αν κατά λάθος την ποδοπατάει κάποιος πάνω στον καβγά, ούτε και μας νοιάζει. Υπάρχει απλώς ως σύμβολο του πανικού και, ίσως, των αθώων θυμάτων κάθε κλωτσοπατινάδας.
Εδώ τελειώνουν όμως οι ομοιότητες, διότι η κότα τρέχει για να γλιτώσει και ποτέ δεν τη θυμάμαι να αυτοκτονεί, ενώ ο Π. Σγουρίδης αυτοκτόνησε εξαιτίας του πανικού του, όπως θα έχει καταλάβει και ο ίδιος σε δύο ή τρεις μήνες από τώρα. Δεν πειράζει. Οι ελαφροί δεν χάνονται ποτέ. Ακόμη και αν τα σπάσει με τον Καμμένο, υπάρχει και ο Καρατζαφέρης, που άνοιξε ξανά το μαγαζί του με όσους του απέμειναν και παίρνει ό,τι περισσεύει από τους άλλους.
Το θέμα, όμως, είναι ευρύτερο. Περισσότερη σημασία έχει η αιτία του πανικού που οδήγησε τον Σγουρίδη στην αυτοκτονία. Πρόκειται για τη γνώριμη από το παρελθόν βία των «αγανακτισμένων», που τώρα στρέφεται και εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και των συνεργατών του. Τις προάλλες, στην Αλεξανδρούπολη, είχαμε τον προπηλακισμό των δύο τοπικών βουλευτών. Προχθές, στην Κρήτη, προπηλακίσθηκε ώς και ο Μιχελογιαννάκης! (Προξενεί αλγεινή εντύπωση, διότι αυτός εμφανώς υστερεί και χρήζει προστασίας...). Με αυτά και άλλα παρόμοια να συμβαίνουν πια καθημερινά, είναι φυσικό ο φόβος να εξαπλώνεται στις τάξεις των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Αυτό εξηγεί γιατί κάποιοι αποπειρώνται, πάντα άγαρμπα και με κυνισμό, να δικαιολογήσουν την εξαπάτηση, προκειμένου οι ίδιοι να απεμπλακούν από τις ευθύνες, όπως ο Σγουρίδης και ένας άλλος βουλευτής που λέγεται Παραστατίδης.
Δεν είναι καινούργιο το φαινόμενο, όσο και αν προ ημερών η κυβερνητική εκπρόσωπος το βρήκε «πρωτοφανές». Το εξέθρεψαν συστηματικά και από τον ΣΥΡΙΖΑ και από τους ΑΝΕΛ, τώρα όμως γυρίζει εναντίον τους και είναι επόμενο να φοβούνται, επειδή καταλαβαίνουν τι σημαίνει. Είδαν, παλαιότερα, τον φόβο αυτό να εξαπλώνεται στις κοινοβουλευτικές ομάδες που στήριζαν τις προηγούμενες κυβερνήσεις και ξέρουν ότι κάπως έτσι ξεκινά η αρχή του τέλους.
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ