Μιας όμως μιλάμε για Έλληνες, καταλαβαίνετε πως η απονομή ενός και μόνο Νόμπελ δεν είναι αρκετή. Στην πραγματικότητα όλα τα βραβεία Νόμπελ πρέπει να δοθούν σε Έλληνες προκειμένου να αναδειχθεί το μεγαλείο ενός έθνους το οποίο αποφάσισε πως ήθελε κι αυτό την εμπειρία της αριστεράς στην εξουσία, παρότι συνορεύει με χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ και ήταν εύκολο να ενημερωθεί για τις συνέπειες.
Επομένως και χωρίς περαιτέρω χρονοτριβή προτείνω να τιμηθούν με τα βραβεία νόμπελ οι κάτωθι Έλληνες:
Νόμπελ Φυσικής - Στον Αλέξη τον Φούιτ. Τον πολιτικό που απέδειξε πως κάποιες φούσκες μπορούν να μεγαλώνουν σε όγκο την ίδια στιγμή που χάνουν αέρα. Μια προσεκτική σύγκριση της φετινής με την περσινή εικόνα του πρωθυπουργού αποκαλύπτει πως ο σπουδαίος κομματάρχης όλο και φουσκώνει ενώ ο αέρας ο κοπανιστός με τον οποίο είναι γεμάτος εξαντλείται.
Βραβείο Νόμπελ Χημείας - Στον Αλέξη τον Φούιτ και τον Καμμένο τον Πάνο. Τους δύο σπουδαίους Έλληνες που απέδειξαν πως Αριστερά και Δεξιά, τα δυο στοιχειά (με τον τόνο στο «α» καθώς στοιχειώνουν εδώ και πολλές δεκαετίες την ελληνική ιστορία) που κάποιοι πίστευαν πως δεν μπορούν να αναμειχθούν, όχι μόνο αναμειγνύονται αλλά ακόμα και ενωμένα καταφέρνουν να διατηρούν τις αρχικές τους ιδιότητες. Το οικονομικοκοινωνικό παραμύθιασμα η αριστερά, την πατριδοκαπηλία η δεξιά.
Νόμπελ Οικονομικών Επιστημών - Στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης (με ειδική μνεία στον Γιάνη) που απέδειξε πως δεν υπάρχει πάτος στο οικονομικό βαρέλι μιας χώρας και πως όσο άσχημα κι αν είναι τα πράγματα μπορούν πάντα, με τους κατάλληλους ανθρώπους στις κατάλληλες θέσεις, να γίνουν χειρότερα.
Νόμπελ Ιατρικής - Στον Γιάννη τον Μιχελογιάννακη. Τον γιατρό που διέλυσε τις ψευδαισθήσεις ετών και αποκάλυψε πως ο ιός του έιτζ μεταδίδεται και με το σάλιο. Ο σπουδαίος επιστήμονας ίσως να πρέπει να μοιραστεί το βραβείο με όλη την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η ψυχοθεραπευτική δράση της οποίας ήταν αρκετή προκειμένου να σταματήσουν οι μνημονιακές αυτοκτονίες.
Νόμπελ Λογοτεχνίας - Στον α΄ αντιπρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων Τάσο Κουράκη. Όποιος έχει διαβάσει τον στίχο «αλμυρίσαμε το φιλί μας - σε κάθετη τροχιά φαλλού στον ήλιο - αντίκρι στο Άγιον Όρος» αλλά και οποιοδήποτε άλλο στίχο του Έλληνα Μπουκόφσκι καταλαβαίνει ότι το αξίζει. Π.χ. «Λευκό μπαστούνι ο φαλλός μου χτυπάει την πόρτα του αμετάκλητου» ή «Όλοι οι φαλλοί είναι ταριχευμένα ξόανα που νοτίζονται απ’ το νόστο της μήτρας» (ναι, είναι κάπως μονοθεματικός αλλά όλοι οι μεγάλοι έχουν εμμονές).
Με τον Τάσο «3ο Νόμπελ» Κουράκη τα υπάρχοντα Νόμπελ τελειώνουν. Με δεδομένο πως σκοπός μας είναι να αναδειχθεί το μεγαλείο του ελληνισμού καταλαβαίνετε πως η Σουηδική η Ακαδημία θα πρέπει να επινοήσει και άλλα. Όπως:
Νόμπελ Διατροφολογίας- Στους -πάντα στο πλευρό των αγωνιζόμενων και των διαμαρτυρόμενων- Έλληνες δημοσιογράφους, χάρη στη δράση των οποίων αποδείχθηκε πως ο σανός αποτελεί τροφή κατάλληλη και για ανθρώπους. Το βραβείο τους οι πυλωροί της ενημέρωσης θα το μοιραστούν με την κυβέρνηση χάρη στη διατροφική δράση της οποίας δεν υπάρχουν πλέον κρούσματα υποσιτισμού στα ελληνικά σχολεία και οι λιποθυμίες των μαθητών είναι πια μια μακρινή ανάμνηση. Κάποιοι ισχυρίζονται πως και το δεύτερο είναι επίτευγμα των Ελλήνων δημοσιογράφων αλλά νομίζω πως δεν πρέπει να παραγνωρίζεται η κυβερνητική συμβολή.
Νόμπελ Μουσικής - Στον Διoνύση τον Τσακνή και τη Χαρούλα την Αλεξίου. Στους ανθρώπους που απέδειξαν το μεγαλείο της δύναμης της μουσικής. Χάρη σ’ αυτή τη δύναμη ο πρώτος βρέθηκε στην ηγεσία της Κυβερνητικής Τηλεόρασης και η δεύτερη κατάφερε να επαναπροσληφθούν οι καθαρίστριες του υπουργείου των Οικονομικών ως γραμματείς δικαστηρίων.
Νόμπελ Βιολογίας - Στον Γιάνη τον Βαρουφάκη. Τον άνθρωπο ο οποίος μετά από πειράματα ετών έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και μεταμορφώθηκε σε παγόνι. Λίγο πιο φανταχτερό από τα συνήθη παγόνια αλλά παγόνι παρόλα αυτά.
Καθώς γράφω και βραβεύω, συνειδητοποιώ πως ακόμα και με την προσθήκη νέων Νόμπελ ο Ελληνισμός δεν μπορεί να τιμηθεί αρκετά. Γι' αυτό σκέφτομαι πως μάλλον πρέπει να ξεκινήσουν κι άλλες καμπάνιες ώστε οι Έλληνες να τιμηθούν και με Όσκαρ και με Γκράμι και με Χρυσούς φοίνικες και με Χρυσές Αρκούδες και με ό,τι άλλο ζώο ή βραβείο υπάρχει στον πλανήτη. Να μη μείνει κανένα βραβείο χωρίς Έλληνα. Με τελευταίο και πιο σημαντικό ένα από τα Βραβεία του Δαρβίνου που κάθε χρόνο δίνονται στους πιο ηλίθιους θανάτους. Κι αυτό είναι ένα βραβείο που δεν θα το κερδίσουν κάποιοι από μας, αλλά η χώρα ολόκληρη. Και μπράβο της.
ΜΑΝΟΣ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΣ