Δεν συγχωρείται καμία Ακρίτα (η οποία σήμερα μας καλεί να διαδηλώσουμε έξω από την πρεσβεία των -κακών και απάνθρωπων- Δανών), σα δεν ντρέπεται λέω εγώ, καμία Χαρούλα Αλεξίου, που βλέπει »αλαζονεία ηλικίας» στον Τσίπρα την ώρα που το θεϊκό της χάρισμα το έκανε εργαλείο προπαγάνδας του Αλέξη για την ΕΡΤ και τις καθαρίστριες, ξεχνώντας πως άπειροι συνομήλικοί του λιώνουμε από το πρωί ως το βράδυ στη δουλειά ή τα εκατομμύρια των ανέργων του αποκλειστικά του ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ τομέα, κανένα καλλιτεχνικό ζώο στυλ Ζουγανέλη και κάτι μέτριων ατάλαντων ηθοποιών που έδωσαν το γενικό πρόσταγμα για να ψηφίσει ο σοφός λαός μας το συνονθύλευμα της καταστροφής.
Δεν συγχωρείται κανένας δημοσιογράφος, ιδίως οι τηλεοπτικοί αστέρες (Παπαδάκης, Αυτιάς, Οικονομέας, Τσαπανίδου, Χατζηνικολάου), που για τα νούμερα δίνανε βήμα στον κάθε παλαβό στυλ Βαρουφάκη, και πολλούς άλλους, και ταυτόχρονα πολεμούσαν λυσσαλέα την συγκυβέρνηση των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, την μοναδική φορά που στάθηκαν με (σχετική) τόλμη απέναντι στα μυριάδες προβλήματα της χώρας μας.
Πάνω από όλα όμως δεν συγχωρούνται οι αφελείς μας συνάνθρωποι που για μια ακόμη φορά, ή κοίταξαν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ το τομάρι τους, ή πίστεψαν σαν χάπατα όλες τις απίστευτες προεκλογικές υποσχέσεις της εθνοσωτηρίου των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Φυσικά στο κάδρο της καταστροφής μπαίνουν όλοι όσοι επέλεξαν να απέχουν ή ψήφισαν Λεβέντηδες και τα συναφή. Γιατί τώρα έχουμε γίνει καθαρά τα «πουτανάκια» της Ευρώπης για το μεταναστευτικό, τώρα έχουμε λιγότερη Εθνική κυριαρχία από ποτέ, τώρα ακόμη έχουμε κλειστές τράπεζες, τώρα τα νοσοκομεία μας είναι χωρίς φάρμακα και το σύνολο του επιχειρηματικού κόσμου είναι στην κάθε Βουλγαρία, Ρουμανία και Αλβανία, το λιγότερο που μπορούνε να κάνουνε, είναι να βγάλουν τον σκασμό. Γιατί τα νεύρα μας είναι σε οριακό επίπεδο. Γιατί τα ΛΕΓΑΜΕ, και οι αλήτες, μας ΒΡΙΖΑΝΕ. Άσχημο πράγμα η δικαίωση πάνω στα συντρίμμια της χώρας μας. Και ήμασταν 1000 φορές καλύτερα επί Σαμαροβενιζέλων.
Αν ακόμη δεν το καταλαβαίνεις και τους στηρίζεις: είσαι ή βολεμένος ή ηλίθιος .
Και πλέον είσαι κάτι χειρότερο: Συνεργός.-
από τον George Tsoukaladakis