Αγαπητέ κ. Άγουρε,
Χάρις σε σχετική ενημέρωση από την πλευρά ενός αναγνώστη του περιοδικού μας, υπέπεσαν στην αντίληψή μας τρία άρθρα σας στα οποία επιδίδεστε σε συγκεκαλυμμένη πλην όμως εκτεταμένη και βαρβάτη λογοκλοπή δύο κειμένων μας –της μπροσούρας μας Για τις επιθέσεις στο Charlie Hebdo. Ένα σχόλιο για το ιστορικό τέλος της Αριστεράς ως χειραφετητικού κινήματος, που κυκλοφόρησε πέρυσι τον Μάρτιο, και μιας ενότητας του «Editorial» του 8ου, τρέχοντος, τεύχους του περιοδικού μας, που κυκλοφόρησε τον προηγούμενο Νοέμβρη.
Τα επίμαχα άρθρα σας είναι τα εξής: α) «Γιατί ξανά στο Παρίσι;» (14/11/2015), το οποίο βασίζεται σε λογοκλοπή του πρώτου μέρους της μπροσούρας μας και συγκεκριμένα των ενοτήτων «Je suis pas Charlie ;», «Η ακατάσχετη συνωμοσιολογία», «Δυτικισμός και αντιδυτικισμός» και της υποενότητας «Έξοδος από τη χειραφετητική συνιστώσα του Διαφωτισμού;» της ενότητας «Από την αντικληρικαλική πάλη στην υπεράσπιση της “πολιτιστικής διαφοράς”» (τα πλιατσικολογηθέντα χωρία βρίσκονται στις εξής σελίδες: 7-8, 10-11, 12, 18, 19 [τρις], 20 [δις], 25 [δις], 26)• β) «Οι μετανάστες δεν είναι επαναστάτες» (8/9/2015) το οποίο βασίζεται σε λογοκλοπή των υποενοτήτων α) και β) της ενότητας «Οι μετανάστες ως επαναστατικό υποκείμενο;» της ίδιας μπροσούρας (τα πλιατσικολογηθέντα χωρία βρίσκονται στις εξής σελίδες: 42 [δις], 43, 43-44, 44) και, τέλος, γ) «Γιατί κέρδισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης» (11/1/2016), το οποίο βασίζεται κατά το ήμισυ του σε λογοκλοπή της υποενότητας «Ο θεωρητικός χυλός» από την ενότητα «Περί φιλελεύθερης τυφλότητος» του προαναφερθέντος «Editorial» (βλ. τις σελίδες 41-45 του τρέχοντος Προτάγματος) αλλά και σκόρπιων κομματιών από τις πρώτες 35 σελίδες του (και πιο συγκεκριμένα των σελίδων: 10, 10-11, 12 [δις], 22 [τρις –συμπεριλαμβανομένης και της 24ης υποσημείωσης], 23, 25, 31, 32 [δις], 35). Να σημειώσουμε πως το συγκεκριμένο άρθρο ξεκινά με σχεδόν κατά λέξη αντιγραφή μιας αποστροφής μας περί ιστορίας («Η ιστορία είναι κατά βάση ο χώρος του απρόβλεπτου, ακόμα και του τυχαίου…», «Editorial», ό. π., σσ. 10-11), ενώ δεν κωλώνει ούτε ενώπιον της γαλλίδας φιλοσόφου Σιμόν Βέιλ που εμείς παραθέτουμε (βλ. την ατάκα της περί της διαφοράς ανάμεσα στον πολιτικό και τον ερασιτέχνη της πολιτικής: «Editorial», ό. π., σ. 12.).
Ο ουδέτερος αναγνώστης μπορεί να συγκρίνει τα κείμενα και να κρίνει ο ίδιος αν ευσταθούν ή όχι οι αιτιάσεις μας. Να ξεκαθαρίσουμε, ως εκ τούτου, πως δεν πρόκειται για απλή «copy-paste» αντιγραφή, αλλά για προσεκτική ανασύσταση των επιχειρημάτων του αρχικού κειμένου με «δικά σας λόγια» (όπως λέγαμε και στο δημοτικό!), με παράλληλη αναπαραγωγή όλων των σχετικών αναφορών και στοιχείων που περιλαμβάνονται στα κομμάτια των κειμένων μας που χρησιμοποιήσατε ως πηγές έμπνευσης. Λέξη προς λέξη αντιγραφή υπάρχει κυρίως σε επίπεδο συγκεκριμένων εκφράσεων και δεν ξεπερνά ποτέ την μία-μιάμιση γραμμή. Λογικό είναι λοιπόν είναι αυτή η τακτική «επιστημονικής» λογοκλοπής και κολλάζ να οδηγεί σε τραγελαφικές καταστάσεις, όπως, π.χ. η ιδέα σας περί μιας διάκρισης «ριζοσπαστικού» και «πολιτικού» Ισλάμ, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για το ίδιο πράγμα (και γι’ αυτό εμείς χρησιμοποιούμε, στα σχετικά πλιατσικολογηθέντα χωρία μας, τους όρους ως συνώνυμους), ή –ακόμα χειρότερα!- η λογοκλοπή στη δύσμοιρη τη Σιμόν Βέιλ (που παραθέτουμε εμείς στο Εντιτόριάλ μας)! Να σημειώσουμε, επίσης, πως στο άρθρο σας για τον Κ. Μητσοτάκη φτάνετε ν’ αντιγράφετε ακόμα και απλές λέξεις ή χαρακτηρισμούς μας και να τους χρησιμοποιείτε για να εκφράσετε άσχετες με τα αρχικά συμφραζόμενα ιδέες –τόσο πολύ σας άρεσε το ύφος γραφής μας;
Οφείλουμε να ομολογήσουμε πως, πέραν της αρχικής έκπληξης, οι λογοκλεπτικές σας ενασχολήσεις μας χαροποίησαν ιδιαίτερα. Διότι, αν μη τι άλλο, για να σε ξαφρίζει ο διευθυντής σύνταξης μιας ηλεκτρονικής εφημερίδας με απεύθυνση συντριπτικά ευρύτερη από την αντίστοιχη του ιστολογίου ή του περιοδικού μας, σημαίνει πως τα κείμενά μας είναι γραμμένα με τρόπο κατανοητό από τον «μέσο» άνθρωπο, δηλαδή με μια γλώσσα στρωτή και σαφή, που δεν αναπαράγει τα γλωσσικά κι ιδεολογικά τικ των αριστερών κι ελευθεριακών χώρων, στους οποίους θα μπορούσε κανείς να μας εντάξει κρίνοντας από τη γενικότερη πολιτική μας τοποθέτηση. Από την άλλη πλευρά όμως, η δημοσίευση των τριών επίμαχων άρθρων σας συνιστά γεγονός λυπηρό, καθώς μαρτυρά υπέρ του ιδιαιτέρως χαμηλού επιπέδου της ελληνικής δημοσιογραφίας. Δε μας φτάνανε μεγαλοδημοσιογράφοι-παλιάτσοι, τύπου Μπογδάνου και διεκπεραιωτές άνωθεν εντολών, τύπου Πρετεντέρη, θα έχουμε πλέον και τα στελέχη των πιο «φρέσκων» μέσων να υποπίπτουν σε κουτοπόνηρες λαθροχειρίες αντίστοιχες ενός Μανδραβέλη;
Συμβουλευόμενος κανείς το λήμμα της Wikipedia το σχετικό με την ιδρυτή της αμερικανικής μητρικής σας, της ορίτζιναλ Huffington Post δηλαδή, θα διαπιστώσει πως πρόκειται για οικογενειακό σας χούι, μιας κι η ελληνοαμερικανίδα Αριάδνη Χάφινγκτον έχει επανειλημμένως κατηγορηθεί για λογοκλοπή με αφορμή την έκδοση των προσωπικών της βιβλίων σχετικά με την Μαρία Κάλας (Maria Callas: The Woman Behind the Legend, 1981 -η υπόθεση μάλιστα διευθετήθηκε στα δικαστήρια μετά την υποχρέωση καταβολής χρηματικού ποσού στον κατήγορο και μηνυτή), τον Πικάσο (Picasso: Creator and Destroyer, 1988) και τους αρχαιοελληνικούς θεούς (The Gods of Greece, 1993).
Όπως και να ‘χει, σε ό,τι μας αφορά, διόλου δεν κατατρυχόμαστε από τα γνωστά αναρχικά σύνδρομα ιδεολογικής καθαρότητας και τις ομοούσιές τους «αντι-ΜΜΕ» αλλεργίες. Στο βαθμό που βρίσκει κανείς κάποιο ενδιαφέρον στις αναλύσεις και τις ιδέες μας, χαρά μας να μας αναδημοσιεύσει και να μας παραθέσει, ακόμη κι αν, σε πολιτικό επίπεδο, η συνολική του τοποθέτηση διαφέρει από τη δικιά μας. Θα τρίζουν, βέβαια, τα κόκαλα της Σιμόν Βέιλ τώρα που χρησιμοποιείτε τα λόγια της για να πλέξετε το εγκώμιο του Κυριάκου Μητσοτάκη… Έστω όμως κι υπό το συντριπτικό βάρος ενός τέτοιου τιμήματος, η διακίνηση των ιδεών δε μπορεί ποτέ να υποτάσσεται σε πολιτικές σκοπιμότητες. Αρκεί, προφανώς, η σχετική οικειοποίηση ιδεών κι αναλύσεων να μη γίνεται εκ του πονηρού, όπως, δυστυχώς, συμβαίνει με τους φιλελεύθερους, τους συντηρητικούς και τους ακροδεξιούς οι οποίοι συχνά-πυκνά χρησιμοποιούν ελευθεριακές κριτικές στην Αριστερά προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα αντικομουνιστικά τους σύνδρομα. Ακόμα κι εκεί όμως, κανείς δε μπορεί να επιβάλει όρια στην ελεύθερη κυκλοφορία των ιδεών.
Ως εκ τούτου, ελάχιστα μας απασχολούν οι πολιτικές πεποιθήσεις σας και η «γραμμή» της εφημερίδας σας –δε μας ενδιαφέρει καν το γεγονός πως χρησιμοποιείτε τις ιδέες μας προκειμένου να δικαιώσετε τη φιλελεύθερή σας ατζέντα. Αυτό που μας ώθησε να συντάξουμε τούτη την ανοιχτή επιστολή είναι το γεγονός πως ιδιοποιηθήκατε ιδέες και αναλύσεις οι οποίες για εμάς συνιστούν προϊόν αφιλοκερδούς εργασίας και κόπου, από το υστέρημά μας (εφόσον δεν αποκομίζουμε το παραμικρό κέρδος από την εκδοτική μας δραστηριότητα, η οποία είναι σταθερά ζημιογόνος από στενά οικονομική άποψη), προκειμένου να αποσπάσετε προσωπικά και υλικά, με την ευρεία έννοια του όρου, οφέλη. Τουτέστιν να εμπλουτίσετε το δημοσιογραφικό σας παλμαρέ και να δείξετε στους εργοδότες σας πως, πράγματι, αποτελείτε ασφαλή επιλογή για το διευθυντικό σας πόστο και, ως εκ τούτου, αξίζετε την παχυλή –φανταζόμαστε- αμοιβή σας, μιας και είστε ικανός να συντάσσετε πρωτότυπα και τολμηρά άρθρα. Πρόκειται εδώ για ένα λεπτό ζήτημα, που το έχουμε θίξει και σε παλαιότερη κριτική μας σε διάφορες αστείες προσωπικότητες της φιλελεύθερης μεγαλοδημοσιογραφίας, σαν αυτές που ήδη αναφέραμε, οι οποίες πληρώνονται αδρά για να λένε αυτά που λένε, έχοντας, επιπλέον, έτοιμο βήμα και στρωμένο ακροατήριο, σε αντίθεση με τους ιδεολογικούς τους αντιπάλους που συντάσσουν τα επιχειρήματα και τις αναλύσεις τους στα υπολείμματα ελεύθερου χρόνου που τους αφήνουν οι –πολύ συχνά- κακοπληρωμένες τους δουλειές.
Το να μην αναφέρει, λοιπόν, εντός αυτών των πλαισίων, κάποιος τις πηγές από τις οποίες αντλεί τα επιχειρήματα αλλά και τα στοιχεία του, όταν αυτά δεν είναι προϊόν προσωπικής του έρευνας μα αποτέλεσμα καταφανούς ξεπατικώματος, είναι κάτι αρκετά ποταπό. Πολύ περισσότερο που, σε αντίστροφη περίπτωση, τουτέστιν αν κάποιος είχε τόσο βάναυσα διαγουμίσει δικά σας γραπτά, θα είχατε εξαπολύσει εναντίον του ολόκληρο νομικό οπλοστάσιο βασισμένο στις διατάξεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας και στις υποδείξεις των δικηγόρων της εφημερίδας σας! Τείνει μάλιστα, το «επιστημονικού» τύπου πλιατσικολόγημά στο οποίο επιδίδεστε εις βάρος μας, να καθίσταται και κωμικό, όταν γίνεται με τον κουτοπόνηρο στυλ σας, χαρακτηριστικό δείγμα του οποίου είναι η σπουδή με την οποία αναζητήσατε τις πρωτότυπες πηγές άρθρων και άλλων αναφορών που παραθέτουμε στα κείμενά μας, προκειμένου να παραπέμψετε σε αυτά απευθείας κι όχι μέσω αναφοράς στη μπροσούρα ή το περιοδικό μας, ώστε να καμωθείτε, υποθέτουμε, τον ιδιαιτέρως ενημερωμένο (βλ. π.χ. το άρθρο του γαλλικού Le Point με τις δηλώσεις του πατρός Λεπέν για το Charlie Hebdo [στην 6η υποσημείωση της 11ης σελίδας της μπροσούρας μας] αλλά και το ελύτειο χωρίο από την «Αναφορά στον Α. Εμπειρίκο» που παραθέτουμε στο τελευταίο μας Εντιτόριαλ [ό. π., σ. 45, υπ. 62]).
Όπως προείπαμε, το κείμενο αυτό συνιστά ανοιχτή επιστολή, την οποία θα δημοσιεύσουμε και στο μπλογκ μας, ούτως ώστε να γνωρίζουν οι αναγνώστες, τόσο οι δικοί μας όσο κι οι δικοί σας, με τι έχουν κάθε φορά να κάνουν.
https://protagma.wordpress.com/2016/02/15/ανοιχτή-επιστολή-στον-ν-άγουρο-διευθυ/