Του Γιάννη Παντελάκη
Όταν η βουλευτής Ελένη Αυλωνίτου λέει ότι «η Ελλάδα, έσωσε το χρεωκοπημένο ΔΝΤ», το πιστεύει. Κάπου το άκουσε; Κάπου το διάβασε ; Δεν γνωρίζω, πάντως νομίζω ότι το πιστεύει. Όπως νομίζω ότι και ο Α. Τσίπρας όταν κάνει κατά καιρούς διάφορες εκτιμήσεις (sic) όπως ότι «θ’ αλλάξει την Ευρώπη ή τον κόσμο» τις πιστεύει. Δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Από πού αντλούν αυτές τις «πληροφορίες» ή την υπεραισιοδοξία, αδυνατώ να το γνωρίζω. Όμως, όλα δείχνουν ότι με βάση αυτές πορεύονται. Και μαζί με αυτούς και εμείς.
Οι υποθέσεις για το τι έχει στο μυαλό του ο Τσίπρας όταν ζητάει έκτακτη σύνοδο κορυφής για να συζητήσει το Ελληνικό πρόβλημα είναι πολλές. Και όλες γράφτηκαν με βάση τα πιθανότερα λογικά σενάρια. Ότι το κάνει για να δραπετεύσει μέσα από νέες εκλογές, ότι επιδιώκει αναγκαστική συναίνεση από τα υπόλοιπα κόμματα, ότι πίσω από μια μάχη χαρακωμάτων με τους δανειστές θέλει να συσπειρώσει τους βουλευτές του που δυσκολεύονται να ψηφίσουν άλλα δυο μνημόνια ή οτιδήποτε άλλο. Διαφωνώ. Ο Τσίπρας και η υπόλοιπη παρέα του Μαξίμου -συμπεριλαμβανομένου του κυβερνητικού εταίρου- το τελευταίο που έχουν στο μυαλό τους είναι η παράδοση της εξουσίας. Με κάθε τρόπο. Είτε με πρόωρες εκλογές, είτε με τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης ευρύτερης συνεργασίας. Έχουν γαντζωθεί γερά και δεν σκοπεύουν να παραχωρήσουν τίποτα, ούτε ένα κομμάτι της εξουσίας που διαχειρίζονται.
Τότε, που στοχεύει ο πρωθυπουργός και οι επιτελείς του όταν δημιουργούν ένα νέο σκηνικό πολέμου με τους δανειστές; Η απάντηση, βρίσκεται στην πρώτη παράγραφο του σημειώματος. Πιστεύουν, πως τέτοιες κινήσεις θα αναγκάσουν τους δανειστές να κάνουν πίσω σε σχέση με τις απαιτήσεις τους. Θεωρούν πως ζητώντας σύνοδο κορυφής, θα τους οδηγήσουν σε τακτικές κινήσεις οπισθοχώρησης. Ναι, το πιστεύουν. Όπως πίστευαν, είχαν την απόλυτη βεβαιότητα λίγες εβδομάδες πριν, πως η δημοσιοποίηση των τηλεφωνικών συνομιλιών στελεχών του ΔΝΤ θα αποτελούσε ένα διαπραγματευτικό χαρτί που θα διεύρυνε τις αντιθέσεις μεταξύ ΔΝΤ και Ευρωπαίων και αυτό θα λειτουργούσε προς όφελός μας. Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν, να έρθουν οι δυο αυτές πλευρές πιο κοντά. Και οι δεδομένες αντιθέσεις τους, ουσιαστικά να περιοριστούν. Μαζί άλλωστε ΔΝΤ και Ευρωπαίοι, συμφώνησαν για το τέταρτο μνημόνιο, δηλαδή τα προληπτικά μέτρα.
Αν κάποιος παρατηρήσει τις δημόσιες παρεμβάσεις του Έλληνα πρωθυπουργού, θα διαπιστώσει εύκολα πως πάντα έχει στο μυαλό του κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι φανταζόμαστε. Στην τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, το περιεχόμενο της οποίας ανακοινώθηκε με δελτίο Τύπου από το Μέγαρο Μαξίμου, υπάρχει μια φράση που το επιβεβαιώνει.
Επισημαίνει ότι ο πρωθυπουργός ζήτησε από τον Τούσκ πρωτοβουλία σύγκλησης Συνόδου Κορυφής προκειμένου «να επανεπιβεβαιωθούν τα συμφωνηθέντα και να αποφευχθεί νέος κύκλος αβεβαιότητας για την Ευρωζώνη». Κρατήστε την τελευταία φράση. Ο Τσίπρας, εκφράζει την εκτίμηση ότι όλο αυτό το σκηνικό πολέμου που έχει στηθεί με τους δανειστές, δεν είναι κάτι από το οποίο πρώτα απ’ όλα κινδυνεύει η χώρα, αλλά η ευρωζώνη.
Η εκτίμησή του είναι ότι αυτός που έχει να χάσει από μια αρνητική εξέλιξη είναι η ευρωζώνη. Το πίστευε και παλιότερα όταν ο κίνδυνος ντόμινο στην ευρωζώνη από το Ελληνικό πρόβλημα ήταν πράγματι υπαρκτός. Το πιστεύει και σήμερα παρ’ ότι είναι σαφές πως οι δανειστές έχουν περιορίσει τις πιθανότητες αυτές. Το συμπέρασμα είναι, πως η κυβέρνηση σε όλες τις κλίμακες της πολιτικής της συνοδεύεται από διάφορες φαντασιώσεις οι οποίες ωστόσο για την ίδια δεν έχουν αυτό τον χαρακτήρα, αλλά πρόκειται για εκτιμήσεις. Τις οποίες θεωρούν βάσιμες και με αυτές χαράσσουν στρατηγική. Παρ’ ότι δεν ακούγεται και τόσο αισιόδοξο, δυστυχώς αυτό συμβαίνει…
http://www.liberal.gr/arthro/46074/apopsi/g-pantelakis/fantasioseis.html