Του Απόστολου Δοξιάδη
Θα έπρεπε να ντρέπονται, γιατί η Jo Cox ήταν μαχητική υπερασπίστρια της ΕΕ, αντίθετα από τους ίδιους που είναι βαθύτατα εχθρικοί σε αυτή, όπως φαίνεται σε όλη την πορεία τους και σε κάθε δεύτερη τους δήλωση–ενδιάμεσα ρίχνουν και μερικά θετικά, για να παίρνουν τον παρά.
Θα έπρεπε να ντρέπονται, γιατί η Jo Cox ήταν ακριβώς στον αντίποδα των αντιευρωπαϊστών-λαϊκιστών τύπου Φάρατζ. Την προτελευταία μέρα της ζωής της την πέρασε σε ένα βαρκάκι στον Τάμεση, αντιδρώντας στην νηοπομπή-καμπάνια του Φάρατζ, του ίδιου αυτού με τον οποίο φωτογραφίζεται περιχαρής ο κυβερνητικός τους εταίρος.
Θα έπρεπε να ντρέπονται γιατί η ρητορική του μίσους, που βρήκε εν προκειμένω ακραίο εκφραστή της έναν περιθωριακό ακροδεξιό, δηλαδή η αντιευρωπαϊκή ρητορική του Φαράτζ και της Λε Πεν, είναι ακριβώς η δική τους ρητορική.
Θα έπρεπε να ντρέπονται γιατί η Jo Cox αγωνιζόταν για να μείνει η πατρίδα της στην ΕΕ, ενώ εκείνοι έκαναν το αντίθετο, οργανώνοντας με βαθύτατα αντιδημοκρατικό τρόπο ένα δημοψήφισμα στο οποίο υποστήριξαν με λύσσα μια βαθύτατα αντιευρωπαϊκή θέση. Το ότι δεν βγήκαμε τελικά οφείλεται μόνο στο ότι η εξουσιολαγνεία τους ξεπέρασε την όποια ιδεολογία.
Θα έπρεπε να ντρέπονται, γιατί η Jo Cox πέρασε τη ζωή της μέχρι να γίνει βουλευτής (προ έτους) αγωνιζόμενη για τις ιδέες της σε πολεμικές ζώνες και στις πιο άγριες περιοχές του πλανήτη, ενώ εκείνοι έκαναν τους νταήδες στα αμφιθέατρα και στους καφενέδες.
Θα έπρεπε να ντρέπονται γιατί η Jo Cox ήταν μια πολιτικός που πλησίαζε κατά το ρεαλιστικά δυνατόν το ιδανικό του ρομαντισμού, μια νεαρή ιδεαλίστρια σχεδόν άλλης εποχής, ενώ εκείνοι είναι κυνικοί εξουσιομανείς.
Θα έπρεπε να ντρέπονται γιατί η Jo Cox ήταν παληκάρι, που είχε δεχτεί πολλές φορές απειλές κατά της ζωής της, αλλά παρ᾽ όλα αυτά επέμενε στις ιδέες της γυρίζοντας στους δρόμους αφύλακτη, ενώ αυτοί έχουν από τέσσερις ως ενενήντα σωματοφύλακες ο καθένας.
Θα έπρεπε να ντρέπονται τέλος, γιατί η Jo Cox πέθανε για τις ιδέες της, και πάνω από όλα για την υποστήριξη της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ, ενώ εκείνοι κάθονται και απολαμβάνουν την εξουσία στα γραφεία τους.
Θα έπρεπε να ντρέπονται για όλα αυτά, αν είχαν ίχνος ντροπής μέσα τους. Αλλά βέβαια δεν έχουν.»